12 Μαΐου, ψηφίζουμε για το μέλλον που ονειρευόμαστε

«12 Μαΐου, ψηφίζουμε για το μέλλον που ονειρευόμαστε.» Θα μπορούσε να ήταν σύνθημα οποιασδήποτε φοιτητικής παράταξης. Το ίδιο ανόητα, το ίδιο γενικά και το ίδιο ευήκοα είναι όλα τα συνθήματα. Και τον ίδιο στόχο έχουν. Την ψήφο σας!
Το μεγάλο πάρτι των παρατάξεων έχει ήδη ξεκινήσει και κορυφώνεται. Αφίσες, ομιλίες, συναυλίες και το κλασικό μπούρου-μπούρου πρόσωπο με πρόσωπο είναι τα κύρια όπλα τους για τη μεγάλη μάχη. Και όλα αυτά γιατί; Για ένα φοιτητικό κίνημα με φωνή και δύναμη, για να μπορεί ο φοιτητής να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν. Πάνω κάτω τουλάχιστον όλοι αυτό μας λένε.
Δε θέλω να αμφισβητήσω τις καλές τους προθέσεις αλλά έχω κάποιες ενστάσεις για το πόσο ενδιαφέρονται για την ενεργή συμμετοχή του κάθε φοιτητή στο φοιτητικό κίνημα. Αλήθεια, πόσο ενδιαφέρονται η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ όταν στις σχολές που πλειοψηφούν γίνονται με το ζόρι δύο γενικές συνελεύσεις το χρόνο και ασχολούνται μόνο με τα πάρτι και τις εκδρομές που διοργανώνουν; Αλήθεια πόσο ενδιαφέρονται η ΠΚΣ και η ΕΑΑΚ όταν θεωρούν νίκη το να περνάνε ψηφίσματα «νύχτα» με 20 ψήφους και μετά να κλείνουν τη σχολή και να κατεβαίνουν σε πορείες εν ονόματι όλων των φοιτητών; Λυπάμαι αλλά κάτι δεν μου κολλάει εδώ πέρα.
Η ψήφος στις παρατάξεις τις περισσότερες φορές το μόνο αποτέλεσμα που είχε είναι να βοηθήσει στο καπέλωμα του φοιτητικού κινήματος και τελικά στην απαξίωσή του. Κάθε παράταξη ενδιαφέρετε μόνο να προωθήσει τα δικά της αιτήματα, παρουσιάζοντάς τα σαν αιτήματα όλων των φοιτητών. Δεν με ενδιαφέρει αν τα αιτήματα είναι δίκαια και προς όφελος των φοιτητών, με ενδιαφέρει που δεν προέρχονται από αυτούς. Εκτός κι αν κάποιοι γνωρίζουν καλύτερα τι είναι καλό για τους φοιτητές όπως με άνεση υποστηρίζουν κάποιοι «προοδευτικοί αριστεροί» υποψήφιοι.
Παρόλα αυτά δεν υποστηρίζω την αποχή. Αν και δεν θεωρώ καλύτερο αυτόν που ψηφίζει με κριτήρια κομματικά ή συμπάθειας από αυτόν που αδιαφορεί τελείως θεωρώ πως υπάρχουν άτομα και σε παρατάξεις αλλά και σε ανεξάρτητους συνδυασμούς που είναι διατεθειμένα να αντιπροσωπεύσουν σωστά τους φοιτητές πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Αν δεν υπάρχουν τότε ένα ξεγυρισμένο ΑΚΥΡΟ είναι καλύτερο μήνυμα από την αποχή.
Όμως αυτό είναι μόνο η αρχή. Το σημαντικό «καθήκον» του ενεργού φοιτητή είναι η συμμετοχή του στις γενικές συνελεύσεις. Αυτές είναι το μεγάλο όπλο των φοιτητών και θα πρέπει να τις χρησιμοποιήσουν. Τα προβλήματα στο πανεπιστήμιο υπάρχουν και οι λύσεις δεν είναι πάντα αυτές που μας αρέσουν πιο πολύ. Η αρχή όμως για τη λύση τους προς το συμφέρον μας είναι η δική μας επαγρύπνηση και η συμμετοχή στις αποφάσεις που μας αφορούν.
Τέλος, γιατί πήρα φόρα και άρχισα τις συμβουλές σαν άλλος παντογνώστης. Μόνο να θυμάστε πως οι εκλογές είναι δωρεάν, αλλά τα αποτελέσματά τους πληρώνονται έντοκα!

System Intruder