Ήμαρτον...

Ήμαρτον πια ρε παιδιά. Όχι άλλο κάρβουνο, που λένε. Τι είναι αυτά που βλέπω μετά το παιχνίδι του Σαββάτου; Ο κάθε πικραμένος βγαίνει και κάνει δηλώσεις. Μάθανε και μπάλα όλοι αυτοί; Αυτοί που μέχρι τον Ιούνιο του 2004 αν έβλεπαν μπάλα στο δρόμο θα την πήγαιναν στο αστυνομικό τμήμα νομίζοντας ότι πρόκειται για βόμβα; Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε όλους αυτούς να μειώνουν, να απαξιώνουν και να χαρακτηρίζουν τελειωμένους αυτούς που πέτυχαν το αδιανόητο πριν 3 καλοκαίρια;

Αλλά καταλαβαίνω, τους χάλασε γιατί αλλιώς το φαντάζονταν. Προετοίμαζαν τα λογύδριά τους για τη μεγάλη νίκη που περίμεναν. Φαντάζονταν τους εαυτούς τους να εξαπολύουν τις εθνικοπατριωτικές κορώνες μπροστά στα μικρόφωνα. Τη στιγμή που θα πούλαγαν εθνικοφροσύνη μέσα από τα πάνελ των καναλιών. Το ίδιο κάνουν και τώρα βέβαια, ζητώντας το κεφάλι του Γερμανού για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για αίμα. Του Γερμανού που τους χάλασε το όνειρο να δηλώσουν πόσο Έλληνες είναι.

Πόσο λίγοι είναι όλοι τους, για να μην πω την κακή λέξη από μ.

Ας μας πουν πρώτα τι στο διάολο γίνεται με τα δημόσια ταμεία. Ποιος ελληνάρας έχει φάει τα λεφτά των ασφαλισμένων; Τι θα γίνει με την παιδεία, τι στο διάολο γίνεται με την εξωτερική πολιτική και τι γίνεται με τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας;

Και μετά να αποκτήσουν όλοι αυτοί γνώμη για το ποδόσφαιρο…

Το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο ασήμαντο πράγμα στη ζωή μας, είπε κάποιος. Και έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Δεν είναι επιβεβαίωση της φυλετικής μας ανωτερότητας, δεν είναι εξωτερική πολιτική. Δεν είναι ψωμί. Και εγώ όταν θα πάω στο γήπεδο, θα πάω για να δω μπάλα. Είναι η μοίρα όμως του ποδοσφαίρου (αλλά και άλλων αθλημάτων) να το εκμεταλλεύονται για να καλύψουν άλλες ελλείψεις…

Κι εγώ στενοχωρήθηκα που φάγαμε 4 μπαλάκια, αλλά πιο πολύ με στενοχώρησαν αυτά που έβλεπα στις κερκίδες, αυτά που άκουγα πριν και μετά τον αγώνα. Πράγματα που μου δείχνουν ένδεια. Και όλα αυτά για μια ήττα στο ποδόσφαιρο που δε θα με κάνει, εμένα προσωπικά, να νιώσω λιγότερο Έλληνας. Είναι μόνο μια μπάλα…

Υ.Γ.: Αν η εθνική προκριθεί τελικώς στο επόμενο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (πράγμα που το πιστεύω παρά την τελευταία ήττα), όλοι αυτοί που τρέχουν πρώτοι στις νίκες για να φωτογραφηθούν μαζί με τους νικητές, για να δούμε τις φάτσες τους και που στις ήττες τρέχουν πρώτοι να τα χώσουν στους ίδιους που αποθέωναν μέχρι πριν από λίγο, θα ήθελα να μου κάνουν μια χάρη: Μην ξαναπατήσετε ρε στο γήπεδο, δε σας έχει ανάγκη η ομάδα…