Εργατική Πρωτομαγιά: Το πανηγύρι των προβάτων

Ήμουν κι εγώ εκεί. Από τις 10 το πρωί, στη πλατεία Συντάγματος, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, για την Εργατική Πρωτομαγιά. Ο λόγος που βρέθηκα εκεί αποτελεί τον επίλογο μιας πολύ χαζής και βαρετής ιστορίας, γι’ αυτό καλύτερα μη με ρωτήσετε για αυτή.
Αυτό που μου έκανε πάντα ιδιαίτερη εντύπωση στα Πρωτομαγιάτικα συλλαλητήρια ήταν το φάσμα των ηλικιών. Από πεντάχρονα νιάνιαρα (για να μην πω μωρά στο καροτσάκι τους!) μέχρι χαριτωμένες δεσποινίδες ετών 75 (και βάλε). Τα πρώτα να βαδίζουν ανυποψίαστα το μονοπάτι των μεγάλων αληθειών των γονιών τους (άλλοι γονείς πάνε τα παιδιά τους στο γήπεδο και άλλοι στις πορείες, ανάλογα με τις αλήθειες τους), οι δεύτερες το μονοπάτι της παράδοσης (μετά τη Μ. Παρασκευή με την περιφορά του επιταφίου του Χριστού πάντα έρχεται η Πρωτομαγιά με την περιφορά του επιταφίου του Λένιν – ή μήπως υπάρχει διαφορά;).
Κατά τα άλλα φοβάμαι πως δεν έχω κάτι πρωτότυπο να περιγράψω: πολλά πανό και ακόμα περισσότερες σημαίες για να φαινόμαστε πολλοί, θεατρικά δρώμενα που κανείς δεν παρακολουθεί, μουσικές που διακόπτονται τη στιγμή που πας να μερακλώσεις από την (πάντα) κακόφωνη συντρόφισσα με τις κλασικές σαχλαμάρες της, ένα τσουβάλι συνδικαλιστές να διαβάζουν όλοι το ίδιο ελαφρώς παραλλαγμένο κείμενο (80 χρόνια ΚΚΕ, ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής χάθηκε να παρακολουθήσετε γαμώτο μου;) που εντελώς τυχαία μοιάζει μέχρι τελείας με το περσινό (νομίζετε πως αστειεύομαι;)…για να μην τα πολυλογώ, το ίδιο πανυγηράκι, χρόνια και χρόνια απαράλλαχτο, τώρα και στην πόλη σας!
Σε κάποια στιγμή ένας φίλος μου παρατηρεί απορημένος πως σε κάθε ομιλία όλοι αναφέρονται στους λύκους της αγοράς, ή στους λύκους του πολέμου, ή στους λύκους του καπιταλισμού… «Γιατί αναφέρονται τόσο απαξιωτικά για τους λύκους;» με ρωτάει. «Γιατί βλέπουν τους εαυτούς τους σαν πρόβατα!» του λέω και ξαφνικά βλέπω το κοπάδι να κινείται μαζικά. Όχι, δεν ερχόταν κατά πάνω μου…απλά ξεκίνησε η πορεία. «Άντε να ξεκινήσουμε…για να τελειώνουμε!» σκέφτηκα.

Παρατήρηση 1: Υποψιάζομαι ότι η πορεία της Πρωτομαγιάς έχει πάντα λιγότερο κόσμο από αυτή της 17 Νοέμβρη γιατί ενώ κάθε χρόνο ο Μάιος είναι και πιο ζεστός αυτή συνεχίζει να γίνεται 12 το μεσημέρι. Μας έκαψε ο ήλιος… αλλά πήραμε χρωματάκι!
Παρατήρηση 2: Το χρόνιο πρόβλημα που έχω στο να καταλάβω τη λογική των συνδικαλιστών χειροτερεύει. Θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι για να είναι επιτυχημένη μια διαδήλωση χρειάζεται συμμετοχή και δημοσιότητα; Μάλλον οι συνδικαλιστές στα μέσα μαζικής μεταφοράς και οι συνδικαλιστές των δημοσιογράφων έχουν άλλη άποψη αφού απεργώντας χθες καταδικάσανε τη διαδήλωση να συμβιβαστεί με χαμηλή συμμετοχή (πόσοι χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι θα πληρώσουν ταξί για να κατέβουν στο κέντρο;) και μηδενική δημοσιότητα (οι ειδήσεις της προηγούμενης ημέρας «σύντροφοι» είναι περσινά ξινά σταφύλια). Δυστυχώς για να πετύχει μια διαδήλωση θα πρέπει κάποιοι να μη διαδηλώσουν.