Στον Αύγουστο του 2006...

Άλλος ένας πόλεμος «τελείωσε». Για άλλη μια φορά επιβλήθηκε η ειρήνη. Άλλη μια φορά επικράτησε το δίκαιο, το καλό. Τι είναι όμως όλα αυτά; Τι είναι όμως η ειρήνη; Είναι το μεσοδιάστημα δύο πολέμων; Είναι απλώς η περίοδος εκείνη που οι αντιμαχόμενες πλευρές εξοπλίζονται και προετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο; Πολλές φορές δε χρησιμοποιούμε καν τον όρο ειρήνη, αλλά αυτόν του ψυχρού πολέμου. Είναι τότε που οι αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη, χωρίς ποτέ να κηρύσσουν επίσημα τον πόλεμο. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου είναι γεμάτη με την εναλλαγή σύντομων περιόδων ειρήνης, με μεγαλύτερων περιόδων πολέμου. Δεν υπάρχει κράτος, πόλη, χωριό που να μην έχει θεμελιωθεί πάνω σε λίτρα αίματος των σκοτωμένων πολεμιστών / αμάχων. Πάντα οι εκάστοτε ισχυροί στρατιωτικά επιδίωκαν τις πολεμικές συγκρούσεις με τους λιγότερο ισχυρούς ή ανίσχυρους για να τους επιβληθούν. Πάντα υπήρχε ένας μακρινός σκοπός, ο έλεγχος κάποιον σημαντικών αγαθών για παράδειγμα. Ποτέ όμως δεν επιδίωκαν τον ολοκληρωτικό αφανισμό του εχθρού. Σκότωναν μερικούς, κατέστρεφαν οικισμούς, στραγγάλιζαν την οικονομία και μετά σταματούσαν. Γιατί πάντα ένας εχθρός είναι υπερπολύτιμος, έστω και ανίσχυρος, για εσωτερική κατανάλωση. Πόσες και πόσες αποτυχημένες κυβερνήσεις κρίθηκαν επιτυχημένες μετά από τη διεξαγωγή ενός πολέμου;

Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία θαρρείς ότι οι πόλεμοι γίνονται από ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης του ανθρώπου. Να τους φάμε πριν μας φάνε. Θα έλπιζες όμως ότι αυτά ανήκαν στον κόσμο του χθες, τότε που οι άνθρωποι θεωρούσαν τη γη επίπεδη, τότε που δεν υπήρχε η δυνατότητα για γρήγορα ταξίδια, τότε που δεν υπήρχε τέτοια πρόσβαση σε πληροφορίες. Όμως τα βλέπεις στο σήμερα. Συμβαίνουν και εδώ, στον πολιτισμένο κόσμο του εικοστού πρώτου αιώνα.

Ιμάμηδες και λοιποί γενειοφόροι, πρώην τσιράκια της δύσης, να κηρύττουν τον ιερό πόλεμο. Άλλοι να αλωνίζουν με τα τεθωρακισμένα τους όποτε και όπου γουστάρουν. Διεθνείς οργανισμοί (άλλο ανέκδοτο και αυτό) να λαμβάνουν πανεύκολα αποφάσεις όταν το θέλουν ορισμένοι κύκλοι και να δηλώνουν απόντες σε άλλες περιπτώσεις. Και εμείς να καθόμαστε ατάραχοι στον καναπέ του σπιτιού μας και να συμφωνούμε από φόβο όταν κάποιος μας φοβερίζει. Να λέμε είναι αναγκαίο όταν κάποιος μας επιβάλλει κάτι. Και γρήγορα να αλλάζουμε κανάλι, αναζητώντας κάτι πιο εύπεπτο όπως το με ποια μαλλιοτραβήχτηκε γνωστό πλουσιοκόριτσο, φοβούμενοι μήπως κάτι ταράξει την ήσυχη ζωή μας.

Μετά από καιρό θα αποκαλυφθεί και όλοι θα το παραδεχτούν, ότι ο πόλεμος που έγινε θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ότι όλα τα αποδεικτικά στοιχεία είτε ήταν ανύπαρκτα, είτε ήταν μηδαμινής σημασίας. Και πάλι τότε εμείς θα κρυφτούμε πίσω από εκείνους που θα βγουν να πουν ότι δεν είχαν ιδέα τότε και παρασύρθηκαν, ή ακόμα χειρότερα θα μπούμε πίσω από εκείνους που το έκαναν προμελετημένα. Κουβέντα όμως για όλους όσους σκοτώθηκαν. Αυτοί άλλωστε είναι παράπλευρες απώλειες και ή επρόκειτο για «λάθος» ή έφταιγαν οι ίδιοι επειδή έπεσαν πάνω στη βόμβα. Και η ζωή θα συνεχιστεί μέχρι να έρθει ένα καινούριο έκτακτο δελτίο να μας ξαναταράξει την ησυχία μας, με κάποιον καινούριο πόλεμο σε κάποιο μακρινό μέρος της γης…