Ο Επίμονος Κηπουρός

Αφρική. Η ήπειρος που πληρώνει το δικό μας τίμημα με τη δική της δυστυχία. Η μητέρα των ενοχών μας. Ένα μυστικό που δε θα θέλαμε ποτέ να μάθουμε. Είμαι υπερβολικός;

Ίσως φταίει αυτή η τόσο όμορφη και τόσο σκληρή ταινία, ο Επίμονος Κηπουρός. Δεν την πρόλαβα στους κινηματογράφους, την είδα σε dvd. Σε χτυπάει στο στομάχι. Όχι εύκολα, όπως μπορεί ο καθένας να κάνει τραβώντας μερικά πλάνα από τη Μαύρη Ήπειρο. Τουλάχιστον εγώ δεν το είδα έτσι.

Η ιστορία του John Le Careé, μας μιλάει για τη ζούγκλα των Φαρμακευτικών Εταιριών και τη σχέση τους με την Αφρική. Τα φάρμακα για το AIDS που πουλάει σε πολλαπλάσιες τιμές από τις πολιτισμένες χώρες. Τις δωρεές ληγμένων σκευασμάτων που εκπίπτουν από τους φόρους. Τις «επενδύσεις» που κάνουν κλείνοντας προνομιακές συμφωνίες με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Τα πειραματικά φάρμακα που δοκιμάζουν στους ανθρώπους αυτών των χωρών πριν τα εισάγουν στην Αμερική και την Ευρώπη, πολλές φορές δίχως να το γνωρίζουν οι ίδιοι ή μη μπορώντας να το αποφύγουν. Μια φρίκη, πραγματικά, αδιανόητη για πολίτες που διαμαρτύρονται (δικαιολογημένα μεν) για ράντζα και φακελάκια και ουρές.

Δεν γνωρίζω πολλά για το θέμα. Όμως θα μου φαινόταν εξαιρετικά απίθανη έκπληξη αν κάποιος μου έλεγε πως η κατάσταση δεν είναι τόσο (αν όχι πολύ περισσότερο) φρικτή στην πραγματικότητα. (δες κι εδώ ) Ή όπως λέει ο συγγραφέας στους τίτλους τέλους της ταινίας (και μάλλον και στο βιβλίο):

“Nobody in this story, and on outfit or corporation, thank god, is based upon an actual person outfit in the real world. But I can tell you this: as my journey through the pharmaceutical jungle progressed, I and to realize that, by comparison with the reality, my story was as tame as a holiday postcard.”

Είναι τόσο απλό για μια εταιρία να γλιτώσει τεράστια έξοδα και να κερδίσει τόσο πολύτιμο χρόνο (ώστε να κατακτήσει μια μονοπωλιακή θέση αργότερα στην αγορά) με το να χρησιμοποιήσει σαν πειραματόζωα μια στρατιά απελπισμένων και μαστιζόμενων από τις πιο θανατηφόρες αρρώστιες ανθρώπων. Το κόστος της σε σχέση με το όφελος μοιάζει ελάχιστο.

Και μάλλον τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από αυτό. Γιατί αυτές οι στρατιές απελπισμένων ανθρώπων αν δεν γίνονταν πειραματόζωα των φαρμακευτικών θα πέθαιναν δίχως καμιά ελπίδα. Η εκμετάλλευσή τους από τους πολιτισμένους δυτικούς είναι η μόνη τους ελπίδα. Ή μήπως δεν είναι; Κι αν είναι, κάτι τέτοιο μας δίνει άφεση αμαρτιών; Πως θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα;

Δεν ξέρω, δεν έχω απαντήσεις. Ποιος έχει; Μπορεί η γνώση μιας κατάστασης να βοήσει για να την αλλάξει; Το σκέφτομαι… εσείς;


ΥΓ.1 Εκτός από την ιστορία, η ταινία αξίζει πραγματικά για τις υπέροχες εικόνες της. Αυτός ο Μοράλες ξέρει να φτιάχνει μικρά διαμαντάκια ο άτιμος (βλέπε Η Πόλη του Θεού).

ΥΓ.2 Υπέροχο τραγούδι στους τίτλους τέλους!