Me, DaVinci and his Code (part 1: Στη πρεμιέρα του Κώδικα!)

«Κομφορμιστής εγώ ρε;» Αντιπαθώ τη λέξη από τότε που την άκουσα, πριν ακόμα καταλάβω τι σημαίνει. Και μάλιστα είναι πολλές οι φορές που η συγκεκριμένη αντιπάθειά μου γίνεται αιτία για τη συμπεριφορά μου. Αν και κατά βάθος ξέρω πως όσο ανόητο είναι να κάνεις κάτι επειδή το κάνουν όλοι, άλλο τόσο είναι να μην το κάνεις για τον ίδιο λόγο, δεν καταφέρνω πάντα να αντισταθώ στις αντικομφορμιστικές μου τάσεις (σπανίως δε, ούτε στις κομφορμιστικές μου!).

Γι’ αυτό το λόγο τον τελευταίο καιρό προτίμησα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα από το να ποστάρω (για καλή σας τύχη), γιατί αν το έκανα θα ήταν σίγουρα ή για τον Κώδικα ή για τη Eurovision και το θυμό και την αηδία που μου προκαλεί όλη αυτή η παράνοια γύρω από αυτή την "άνοδο της ασημαντότητας". Όλοι μιλάνε για αυτά, δεν αντέχω να το κάνω κι εγώ (εξάλλου τι παραπάνω να πω;). Προτιμώ να ξορκίσω τους δαίμονες με το να τους αγνοήσω… (αυτό δεν πιάνει πάντα, αν όμως το πιστεύετε καλύτερα μη διαβάσετε τη – μακροσκελή - συνέχεια)

Κώδικας Ντα Βίτσι: Η ταινία! Φυσικά, ούτε όρεξη να πάω να δω την ταινία είχα, αφού δεν πίστευα πως θα ήταν τίποτα σπουδαίο (εξάλλου ήδη γνωρίζω το «μεγαλύτερο μυστικό της Ιστορίας» από το βιβλίο – το οποίο διάβασα μετά από τρομαχτικές πιέσεις… της κολλητής μου), και θα ήταν εξίσου χαζό να πάω μόνο και μόνο γιατί μου τη σπάνε οι παπαρολόγοι φονταμενταλιστές με τα ράσα (άλλο Τελευταίος Πειρασμός, κι άλλο Κώδικας Ντα Βίντσι – γαμώτο).

Όμως όταν έχεις αντίπαλο τη Μοίρα είναι σα να κανονίζεις διαρκώς χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί αυτή η άτιμη έστειλε τρία εισιτήρια για την πρεμιέρα του Κώδικα με sms σε δυο φιλαράκια, και εκείνοι σκέφτηκαν αμέσως εμένα για την περισσευούμενη θέση. Ε, πώς να αρνηθώ τέτοια προσφορά; Πήγα!

Και ιδού: Φτάνοντας στα Ster του Άγιου Ελευθέριου (τα οποία παρεμπιπτόντως είναι άθλια σε σχέση με άλλα multiplex, στριμωγμένα άσχημα σε ένα κακοσχεδιασμένο κτήριο) μας υποδέχτηκαν κάμερες στην είσοδο (όχι, όχι γιαγιά, δεν ήμουν εγώ!) μαζί με την κυρία Λουκά (ω, τι τύχη να τη συναντήσω από κοντά!), η οποία υποψιάζομαι πως χθες πρέπει να έκανε το γύρο των multiplex σε 2 ώρες (και να έβγαλε ένα σκασμό λεφτά) αφού όλες οι κάμερες ήταν στημένες μόνο για εκείνη. Μα τις κουράδες του μεσοδιαστήματος, δεν είμαστε στις Κάννες, τι σκατά κάνουν οι κάμερες έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες, και ποιος χέστηκε για μια απευθείας μετάδοση με το μέρος της πρεμιέρας μιας ταινίας; ΕΙΣΤΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΣΑΣ;;;; (δημοσιογράφοι και τηλεθεατές παρέα)

Φφφφφ, επιστρέφω στην ταινία… Πρέπει να ομολογήσω πως σαν γνήσιος αμερικανοθρεμένος στο σινεμά και χωρίς καμία (σοβαρή) αλλεργία στις ταινίες ποπκόρν προσωπικά την απόλαυσα την ταινία. Είναι πολύ καλύτερη (ή να πούμε ενδιαφέρουσα) από πολλές άλλες της κατηγορίας της. Και είναι μια άξια μεταφορά ενός βιβλίου που έπρεπε από την αρχή να γίνει ταινία και να μη με ταλαιπωρήσει με τις 700 και βάλε σελίδες του. Αν σας αρέσουν οι ταινίες συνωμοσίας, οι γρίφοι, τα κρυμμένα στοιχεία που δεν τα προσέχεις με την πρώτη (εκτός αν έχεις διαβάσει το βιβλίο), τότε θα σας αρέσει και αυτή. Επίσης είναι πανέμορφη η περιήγηση στις αυθεντικές τοποθεσίες του βιβλίου (ιδιαίτερα στο Λούβρο που το βράδυ είναι σκέτη μαγεία) καθώς και μερικά ιστορικά φλασμπάκ με χρώματα αναγεννησιακών πινάκων.

Το κακό, τόσο με το βιβλίο, όσο και με την ταινία είναι πως είναι τόσο ενδιαφέρον όσο η διήγηση των κινήσεων των πιονιών από μια παρτίδα σκάκι. Δεν υπάρχει η σκέψη, δεν υπάρχει η ψυχολογία των παιχτών. Βλέπεις μόνο το αποτέλεσμα. Όμως κατά τη γνώμη μου πως δεν είναι αυτό το πιο ενδιαφέρον μέρος της παρτίδας.

Κρίμα που οι περισσότεροι μέσα στην αίθουσα (και οι φίλοι μου) ήταν τόσο επηρεασμένοι από τον κακό χαμό στα μέσα, που απλά δυσανασχετούσαν και προσπαθούσαν να κρίνουν τα εξωφρενικά συμπεράσματα της συνωμοσίας, χάνοντας την ουσία. Δεν ήρθαν να δουν την ταινία για να μάθουν το μεγαλύτερο μυστικό της Ιστορίας (ή μήπως γι’ αυτό ήρθαν;), αλλά να απολαύσουν το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τους πρωταγωνιστές – αχ αυτή η Τοτού! – αν τους αρέσει βέβαια. Φοβάμαι πως και οι περισσότεροι κριτικοί θα πέσουν στην ίδια παγίδα (αν κρίνω από τις αντιδράσεις στις Κάννες) κρίνοντας την ταινία με βάση τον πανικό γύρω από αυτήν.

Κρίμα, αλλά και μεγάλη μου σκασίλα! ;-)

[End of part 1]
(Στο επόμενο επεισόδιο: Οι θεωρίες συνομωσίας και οι εχθροί τους – Μην το χάσετε!!!)