Νοσταλγία

Χθες το βράδυ γύρισα στην Πάτρα. Γύρισα με το ίδιο μελαγχολικό συναίσθημα που είχα όταν έκανα την ίδια διαδρομή το περασμένο καλοκαίρι. Βέβαια χθες ήταν ενισχυμένο και από το μουντό καιρό. Αυτό όμως δεν αλλάζει το ότι με το που πατάω το πόδι μου στην Πάτρα νοσταλγώ την Κέρκυρα. Με το που στρίβω στη «Γούναρη» για να πάρω το δρόμο προς το σπίτι, σκέφτομαι να κάνω αναστροφή και να γυρίσω πίσω.

Ολόκληρο το νησί της Κέρκυρας νιώθω να με καλεί. Η πόλη με τα σπίτια της, οι άνθρωποι με τη χαρακτηριστική τραγουδιστή ομιλία. Το πράσινο που πνίγει απ’ άκρη σε άκρη το νησί. Οι μυρωδιές της, που θα τις αναγνώριζα ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες. Ακόμα και τα ζώα, λες και βρίσκονται σε κάποιο ιδιαίτερο μέρος, μου φαίνονται διαφορετικά. Οι ήχοι των χελιδονιών και των περιστεριών ακούγονται στα αυτιά εντελώς διαφορετικοί από τους αντίστοιχους σε άλλα μέρη. Η υγρασία της είναι κάτι που μου λείπει αν και είμαι 5-6 ώρες μακριά. Αυτό το μείγμα Κερκυραίων και επισκεπτών από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Αγγλία, τη Γερμανία και από τον υπόλοιπο κόσμο, που ενισχύει τον κοσμοπολίτικο του χαρακτήρα της.

Και ξεκινάω να μετράω το χρόνο ανάποδα. Το χρόνο μέχρι να έρθει ο Ιούλιος και να ξαναφύγω. Να έρθει η ημέρα που θα βολτάρω στην παλιά και στη νέα πόλη. Που θα ξαναπιώ τον καφέ μου στους πεζόδρομους της πόλης. Να χαθώ ανάμεσα στους ντόπιους και στους ξένους επισκέπτες. Να ξαναεπισκεφτώ τα χωριουδάκια και τις παραλίες.

Είχα συμβιβαστεί με το να πηγαίνω μόνο τρεις φορές το χρόνο, όμως τώρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι το ενδεχόμενο και πιο συχνών διήμερων και τριήμερων για να παίρνω μερικές δόσεις από το ιδιαίτερο που αποπνέει αυτό το νησί στη άκρη της Ελλάδας.