Μερικά άσχετα (από την Κέρκυρα)

Το «words attack» έχει μετακομίσει, κατά το ήμισυ, και δε θα μπορούσε παρά να έχει πάει ως την Κέρκυρα αυτές τις μέρες. Είπα και εγώ να γράψω μερικά άσχετα για πράγματα που πέσανε στην αντίληψή μου, όπως μου έρχονταν:

Άσχετο 1:

Μα καλά ρε μεγάλε που πας με τη τζιπαρόνα σου; Να δω που θα βρεις να το παρκάρεις αυτό το θηρίο. Έχει και τους τεράστιους χώρους η πόλη της Κέρκυρας και όλο και περισσότεροι έρχονται με το νέο τους θηριωδών διαστάσεων απόκτημα. Είναι από αυτά που αγοράζουν πολλοί τώρα τελευταία για να δείξουν το πόσο έχουν ανέβει κοινωνική τάξη (άλλο αν τα έχουν πάρει με δόσεις και κινδυνεύουν να τα χάσουν). Τετράτροχα που θα δουν χώμα πάνω τους μόνο όταν ο καιρός φέρνει το σύννεφο σκόνης από τη Βόρεια Αφρική. Και τα βλέπεις τώρα να αγκομαχούν στους στενούς δρόμους της πόλης, φωνάζοντας σε έναν ιδιοκτήτη μπας και τα ακούσει και καταλάβει τη βλακεία του. Μίλησα για τζιπ και θυμήθηκα εκείνα τα δύο που έχει το γεωλογικό στο πάρκιν. Έχουν φάει στην κυριολεξία κάθε κακοτράχαλο δρομάκι της Ελλάδας και αποτελούν τον ορισμό των αυτοκινήτων της κατηγορίας. Βέβαια τελευταία έμαθα μετά λύπης μου ότι αγοράστηκε καινούριο και υποθέτω ότι το ένα που λείπει εδώ και καιρό μάλλον αποσύρθηκε. Αλλά τι λέω τώρα αυτά αποτελούν εξαίρεση. Τα τζιπ που βγαίνουν στην αγορά τώρα και τα θαυμάζουμε στους δρόμους είναι το νέο αυτοκίνητο πόλης!!!

Άσχετο 2:

Μ. Παρασκευής και οι επιτάφιοι αρκετοί. Από νωρίς το μεσημέρι οι μουσικοί συγκεντρώνονται και ετοιμάζονται για τη σειρά επιταφίων μέχρι το βράδυ. Πιο νωρίς από όλους βλέπεις τους νέους, την καινούρια φουρνιά που ψαρωμένοι ακόμα έχουν πάει αρκετά πριν την ώρα τους. Όταν τους είδα θυμήθηκα ένα περιστατικό στην Κέρκυρα την πρώτη φορά που είχα βγει με την «παλιά» για όσους ξέρουν. Παρότι είχα ξεκινήσει τα μαθήματα μουσικής από αρκετά μικρός δεν είχα βγει τότε γιατί έφυγα για την Πάτρα. Εκεί μετά από κάποια χρόνια βρέθηκα στη δημοτική φιλαρμονική και άρχισα να βγαίνω σε παρελάσεις, λιτανείες, καρναβάλι ξέρετε τώρα. Ένα καλοκαίρι που πήγα στην Κέρκυρα ξαναβρέθηκα εκεί όπου πρωτοέμαθα και χωρίς να το πολυκαταλάβω συμμετείχα σε λιτανεία που γίνεται το καλοκαίρι (11 Αυγούστου). Έχοντας ήδη σχετική εμπειρία δεν εμφανίστηκα με το γνωστό ψάρωμα τον νέων. Όμως εκεί πλέον δεν ήξερα κανέναν μετά από τόσα χρόνια και η εμφάνιση μιας νέας φάτσας με γυαλιά ηλίου και άνετο τρόπο δεν συμβάδιζε. Και με ρωτάει μια που δε με είχε ξαναδεί: «πρώτη φορά βγαίνεις;», «ναι» της λέω. «Και είσαι τόσο ξεψαρωμένος με γυαλιά!» (δε θυμάμαι πως το είπε ακριβώς…) αυτό με κάποιο θαυμασμό. Δεν της είπα τίποτα για άλλη φιλαρμονική γιατί μου άρεσε που την άφησα με την απορία. Σίγουρα θα θυμόταν τον εαυτό της να είναι γεμάτη με άγχος σαν το ψάρι!

Άσχετο 3:

Κάθε χρόνο όλο και κάποιος κυβερνητικός θα επισκεφτεί το νησί. Και βλέπεις στα κανάλια ειδήσεις για συμβούλια που γίνονται με τον υφυπουργό (ήρθαν κι άλλοι, αλλά τουλάχιστον αυτοί δεν υποκρίθηκαν σε τέτοια συμβούλια) να ακούει τους τοπικούς πολιτικούς να λένε για προβλήματα (και να γράφει για αυτά) και άλλα τέτοια. Μα γιατί δεν αφήνετε τον άνθρωπο ήσυχο; Αφού για διακοπές ήρθε εδώ, τι τον ζαλίζετε τέτοιες ώρες; Πως και πως θα περίμενε να περάσει το τυπικό που στήνετε κάθε φορά μόνο και μόνο για να δείξει ότι άκουσε τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας. Και κάθε φορά ακούς δηλώσεις του στυλ «ναι μιλήσαμε και μάθαμε τα προβλήματα της περιοχής και θα επιληφθούμε» ή «έχουν μπει σε ένα δρόμο» και τέτοια. Και δε μας λες, έπρεπε να έρθει Πάσχα (τα ίδια συμβαίνουν και το δεκαπενταύγουστο) για να πατήσεις το πόδι σου στην Κέρκυρα; Μια καθημερινή, χωρίς κάμερες δηλώσεις και λοιπές φανφάρες, δε μπορούσες να έρθεις;

Άσχετο 4:

Δεν ξέρω για άλλα μέρη, αλλά εδώ στους επιταφίους είθισται να βγαίνουν κοριτσάκια και αγοράκια με λουλούδια σε καλαθάκια. Ε λοιπόν παρατηρείτε το φαινόμενο να προχωρούν κανονικά τα παιδάκια και δίπλα τους να βλέπεις και μπαμπάδες, μανάδες, γιαγιάδες που ακολουθούν τα βλαστάρια τους. Με μια κάμερα στο χέρι πάντα οι χαζομπαμπάδες για να αποθανατίσουν τη στιγμή. Ουσιαστικά δηλαδή είναι σαν να περνούν και αυτοί μαζί με τον επιτάφιο. Και μετά λένε κιόλας ότι τα παιδάκια θέλανε να βγουν και ότι αυτοί δεν τα πιέσανε καθόλου! Οι περισσότεροι βέβαια τα ίδια θα έκαναν (ειδικά από τους χαζομπαμπάδες).

Άσχετο 5:

Εδώ και πολύ καιρό η συμπεριφορά όλων όταν βολτάρουν στο «λιστόν» (το δρόμο με τις καμάρες στη σπιανάδα, που είναι και οι καφετέριες) έχει αλλάξει. Πλέον κοιτούν όλοι ψηλά. Ψάχνουν να βρουν το σπίτι. Το σπίτι όπου κατοικεί ο Τόλης με την Άτζελα. Έτσι και το βράδυ του Μ. Σαββάτου έβλεπες χέρια να δείχνουν προς τα διάσημα παράθυρα. Άκουγες «νάτος εκεί είναι» κάθε στιγμή που η φιγούρα του διακρινόταν στο παράθυρο, ή «να, είναι και το παιδάκι του μαζί». Και παρόλο που τον έβλεπαν μια φορά περίμεναν να ξαναβγεί για να τον θαυμάσουν. Εντάξει ρε παιδιά δεν έγινε και τίποτα που είδατε τον Βοσκόπουλο να βγαίνει στο παράθυρο του σπιτιού του. Ένας άνθρωπος είναι κι αυτός, σαν όλους τους άλλους που τόσα χρόνια στέκονταν στα δικά τους παράθυρα. Ποτέ όμως δεν είδα κάποιον να δείχνει προς αυτούς. Και τώρα που τα γράφω αυτά θυμήθηκα και το άλλο: έρχεται η αδερφή μου με την ξαδέρφη μου και μου λένε ότι είδαν τη μάνα κάποιας που είναι σε reality. «Μεγάλη προσωπικότητα» δε λέω. Ρε, μην τρελαίνεστε.