Strange Days… a day from my diary

Είναι σίγουρο πως δεν θα βγάλετε άκρη με όσα διαβάσετε (αν τα διαβάσετε) αλλά έχετε παρατηρήσει ποτέ πόσο ωραίο είναι να διαβάζεις σκόρπιες σελίδες ξένων ημερολογίων; Σα να προσπαθείς να λύσεις ένα παζλ που τα περισσότερα κομμάτια του λείπουν (τα έφαγε ο σκύλος). Ποτέ (σχεδόν) δε θα μαντέψεις όλη την εικόνα (εκτός αν την ξέρεις), αλλά η φαντασία σου θα το καταδιασκεδάσει!!!

12/4/06
Ήθελα να της πω καληνύχτα γλύκα (και να της σκάσω ένα φιλί)… Τελικά της είπα καληνύχτα. Σκέτη…

Τι γίνεται Χαρούλη; Πόσο ακατανόητος σκοπεύεις να γίνεις ακόμα; Τι συμβαίνει συνέχεια και χάνεις δεξιά κι αριστερά τα κομμάτια σου; Ξενερώνεις ε; γιατί όμως; Κι εκείνη δεν ξενερώνει; Γιατί θέλεις (για κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά όλο και πιο συχνά) να τραβήξεις μία και να γκρεμίσεις τα πάντα; Πότε θα πάψεις να βλέπεις τη ζωή σαν εκείνα τα τούβλα στην οικοδομή στα Δεμένικα; Τι σκέφτεσαι γαμώτο και είναι τόσο απροσπέλαστο ακόμα και σε μένα;

Είναι φοβερό κάποιες μέρες να ξεροσταλιάζω μόνος και κάποιες άλλες σαν σήμερα να πλακώνουν όλοι μαζί. Φίλοι, γνωστοί και άσπονδοι εχθροί. Σα να χάνομαι ανάμεσά τους. Σα να μην ξέρω που να πρωτοκοιτάξω. Σα να πρέπει να γίνω χίλια κομμάτια ακόμα κι αν κανείς δεν μου το ζητάει (ανοιχτά). Έχει πλάκα παρόλα αυτά. Είσαι ο συνδετικός κρίκος μιας παρέας που δε θα γίνει ποτέ παρέα κι ας είναι η παρέα σου…

Ναι, εγώ τα κατάφερα να τη στείλω για καφέ με τους άλλους και ύστερα ούτε να τους φτύσω. Δεν ήθελα να πάω να τους βρω μετά. Ήθελα να πάω για κείνη. Αλλά δεν ήθελα να πάω. Ήθελα εκείνη να έρθει να με βρει. Ήθελα να κάτσω και να πεισμώσω σα στριμμένο σκατόπαιδο στα σκαλιά εκείνης της πολυκατοικίας. Όπως θα έκανα παλιά. Δεν είχαμε πει να αποφεύγουμε τις παγίδες; Παγίδες ε; Από αυτές που πονάει η μασέλα σου από τα χαμόγελα και την υποκρισία. Ή έστω από την αμηχανία… Γιατί είναι πάντα τόσο δύσκολο να ξεμπλέξουμε από τέτοιες καταστάσεις;

Κι εκείνη…; Προσπαθεί να με βρει κι εγώ της κρύβομαι. Προσπαθεί να με πιάσει κι εγώ της ξεφεύγω. Και πάνω που είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα της χαμογελώ. Λες κι αυτό είναι αρκετό. Το πιο εξαίσιο δείγμα της γενναιοδωρίας μου. Μαντάρα τα κάνω. Αυτός είναι ο τομέας μου. Η αγαπημένη μου λέξη. Μαντάρα. Έτσι απλά… τέτοιες στιγμές είναι που νιώθω απαίσια για τον εαυτό μου. Ντρέπομαι. Είμαι ανυπόφορος, ε;

Κι έπειτα ήρθε και το φεστιβάλ (animfest στον Απόλλωνα). Τι ωραία, τι ζηλευτά που τα έλεγε εκείνος ο τύπος! Πώς να τον φθονήσω έπειτα για να τη βγάλω καθαρή; Πώς να πω τέτοια ωραία σταφύλια άγουρα και να φύγω με ελαφριά καρδιά. Δεν γίνεται. Κι έτσι έρχεται σιγά σιγά και φυτρώνει μέσα μου εκείνο το αίσθημα του τύπου: «Θέλω να κάνω κάτι όμορφο στη ζωή μου». Κι όμως δεν ξέρω τι… κι απελπίζομαι. Νευριάζω και κατσουφιάζω. Νιώθω σα να έχω χαραμιστεί ήδη. Τι χαζό για κάποιον στα 21,ε;

Γύρισα σπίτι και δεν ήθελα να μπω μέσα. Πέρασα τρεις φορές μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας και δεν έμπαινα – συνέχιζα να κάνω κύκλους στο τετράγωνο. Μύριζα τα σκουπίδια στον αέρα αλλά δε μ’ ένοιαζε. Δεν ήθελα να κλειστώ στο κλουβί μου και να κοιμηθώ. Δεν ήθελα να ξεφύγω τόσο απλά από τις σκέψεις μου. Ήθελα να γυρίζω κοιτώντας το φεγγάρι (και σκοντάφτοντας κάθε τρεις και λίγο σα βλάκας) μέχρι οι σκέψεις μου να μπούνε σε σειρά και να μου μιλήσουν. Δεν ξέρω αν μου μίλησαν ακόμα. Δυστυχώς το μυαλό μου είναι εργαστήρι του χάους και δεν βγάζεις άκρη. Ακόμα κι έτσι όμως, ήταν ωραίο βράδυ και τόσο κρίμα να μαζευτώ νωρίς σπίτι…