Που είναι η Μουσική σήμερα;;; Οεο!

Λυπάμαι πολύ κάθε φορά που άνθρωποι που αγαπώ την τέχνη τους, απαξιώνουν το καινούργιο που ούτε καν γνωρίζουν, και προσπαθούν να με πείσουν πως είμαι καταδικασμένος να ζω σε μια στείρα, φτηνή και άγευστη εποχή.

Και είναι κρίμα που δεν μπορούν να βρουν όλα αυτά τα όμορφα και ξεχωριστά πράγματα που αυτή η στείρα, φτηνή και άγευστη εποχή δημιουργεί.

Από τη μία κατηγορούν τα media γιατί προβάλουν μόνο τα σκουπίδια κι από την άλλη με βάση αυτήν την εικονική πραγματικότητα αυτών των media γενικεύουν συμπεράσματα για την πραγματική πραγματικότητα.

Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ να περιγράψω τι σημαίνει καλή τέχνη γιατί νομίζω πως είναι κάτι πολύ προσωπικό και υποκειμενικό αυτό. Ξέρω μόνο το «μου αρέσει» και το «δεν μου αρέσει» (και το γκρι φάσμα μεταξύ τους). Για να πεις πως η σημερινή μουσική παραγωγή είναι σκουπίδια χρειάζεσαι αντικειμενικά κριτήρια. Λοιπόν, που τα βρήκατε αυτά τα κριτήρια (λύνοντας ταυτόχρονα φιλοσοφικά προβλήματα αιώνων), κύριοι;

Κατά τη γνώμη μου αυτό που κάνετε, κύριοι, - και μπορώ να σας καταλάβω σε αυτό – είναι να συγκρίνετε το καινούργιο με το παλιό. Όμως πόσο χρήσιμα συμπεράσματα μπορείτε να εξάγεται από αυτό, πέρα από το ότι διαφέρουν; Κάθε εποχή οφείλει να εκφράζει τις δικές της ανάγκες κι όχι να αναμασά τα ιδεώδη των προηγούμενων σωστά; Αυτό δεν κάνατε κι εσείς;

Αυτό που δεν μασάω είναι να μου πλασάρετε τα δικά σας έργα ως εναλλακτικά και ποιοτικά και αντίθετα στη λογική της αγοράς. Γιατί δηλαδή η ταμπέλα «σουξέ» είναι marketing και δεν είναι η ταμπέλα «ποιότητα», «αντίσταση», «εναλλακτικό» κι αυτή marketing; Δεν είναι σα να ζητιανεύεις; «αγοράστε με γιατί δε με παίζουν τα κανάλια» (απομυθοποίηση μάγκες!)

Είναι κρίμα δηλαδή, ο Θεοδωράκης κι ο Παπαδόπουλος να μας προτείνουν τη μετριότατη και καταθλιπτική Ερημιά τους (κατά τη γνώμη μου) απέναντι στη καλλιτεχνική σούπα, όπως λένε, της εποχής μας. Και κρίμα που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν εκεί μέσα (δεν του το είπε κανείς;) τους Μίκρο, τους Raining Pleasure, τους Γνωστούς Άγνωστους, τους Paralyria,τους Κορε.Υδρο., τον Ζακ Στεφάνου, τις Ρόδες, το Μιχάλη Δέλτα, τον Patrelakis (αν τους λέει κάτι η ηλεκτρονική μουσική)… κι αυτά είναι μόνο όσα γνωρίζω εγώ.

Οι Κορε.Υδρο. το θέτουν πολύ εύστοχα στο τραγούδι τους Δεύτερο Πρόγραμμα:

Είναι βαρύ, το ξέρω, μα θα το πω ωμά:
η διαπλοκή της τέχνης την Ελλάδα κυβερνά
Τη μάζα αποκοιμίζει με σούπες εύπεπτες,
προτάσεις «εναλλακτικές», προτάσεις «έντεχνες»
Είναι τρελό, το ξέρω, και είναι έγκλημα διπλό,
είναι μια αόρατη γραβάτα που μας πνίγει το λαιμό
Μα όσο κι αν οι πόρτες που γκρεμίζονται μπροστά μας είναι λίγες
εμείς ζούμε τη μέγιστη ηδονή να είμαστε το γάλα μέσα στις μύγες

Η Μουσική ζει ακόμα… Ψάξτε να τη βρείτε… δεν είναι πολύ μακριά!