Μέρα που 'ναι σήμερα...

Ξύπνησα μ' ένα τραγούδι στο μυαλό...

...δε θα 'μαι για πάντα κοινωνικό μηδέν,

εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες,

όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω,

ένα μαύρο τριαντάφυλλο...

και τη δύναμη για να παλεύω...

(Στέρεο Νόβα)

...νομίζω έτσι πάει - περίπου.

Δεν είναι πολύ σχετικό αλλά εγώ επικεντρώθηκα σε ένα στίχο. Τι ωραίο δώρο για σήμερα! Ένα μαύρο τριαντάφυλλο! ΧΑΧΑΧΑ!
Ω, ναι, ξύπνησε μέσα μου ο edgar-allan-poe-εαυτός μου και ότι άλλο πιο μαύρο έχω κρυμμένο εκεί πέρα. Το ξέρω πως γίνομαι σπασίκλας, το ξέρω πως η συγκεκριμένη μέρα είναι η μέρα που όλοι αγαπούν να μισούν αλλά δε δίνω δεκάρα...

Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς και το δηλώνω απερίφραστα! Πίσω και σας έφαγα σιχαμερά αρκουδάκια και καρδούλες. Μείνετε μακριά μου... Ξουτ - ξουτ!

Υ.Γ. Όταν είσαι μπακούρι μπορεί να πιστεύεις πως αυτή είναι η αιτία της αντιπάθειάς σου αυτής αλλά ακόμα και τώρα εγώ το ίδιο νιώθω (- σόρυ γλύκα!) Μα πως μπορούν όλοι αυτοί οι σαχλομαλακοερωτιάρηδες να εκφράζουν κάτι το τόσο προσωπικό μέσα σε αυτόν τον συλλογικό πανζουρλισμό - πέρα από την εμπορευματοποίηση... Τι να πω?