Βγήκα για ψάρεμα και καβάλησα το καλάμι! (ένα ψώνιο αφηγείται)

Είχα καλή διάθεση χθες. Τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Βγήκα το πρωί και ύστερα από μερικά λεπτά από καλλιτεχνικό πατινάζ στα παγωμένα πεζοδρόμια, έβαλα κάτω από τη μασχάλη μου – όπως κάθε Πέμπτη – την Athens Voice και το Lifo. Κι αφού έκανα τη βολτίτσα μου, γύρισα σπίτι για να το ρίξω στο διάβασμα (των εφημερίδων – φυσικά).

Και ξαφνικά συνέβη το αναπάντεχο. Το συγκλονιστικό. Το αδιανόητο. Το πέρα από κάθε όριο της ταπεινής μου φαντασίας. Ξεφυλλίζοντας το Lifo και κοιτάζοντας τη στήλη Best of blogs, τι να δω; Φάτσα κάρτα κείμενό μου από το words attack! Ε; πως; Από πού ήρθε; Μα το Δία, με έχει η εφημερίδα! Εκδόθηκα! ΑΑΑΑΑΑ!

Το πρώτο συναίσθημα που με κυρίευσε ήταν τρόμος. Το Lifo τυπώνεται σε 70000 φύλλα. Μπορείτε να διανοηθείτε την ξεφτίλα; (εμένα με διαβάζουν το πολύ 100 άτομα την εβδομάδα – μικρό το κακό – αλλά τώρα…) Άσε που τα χώνω και άγρια, και σε συγκεκριμένα πρόσωπα (στιγμιαία με φαντάστηκα σε αίθουσα δικαστηρίου να υπερασπίζομαι την ελευθερία της έκφρασης). Κι άσε που το κείμενο, έχει και τα χάλια του (δε μου το λέγανε να το βελτιώσω λιγάκι – τουλάχιστον για ορθογραφικά το τσεκάρανε;). Πάντα έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να φροντίζω τα κείμενα που δημοσιεύω. Τώρα κατάλαβα γιατί! (η ιδέα πως απευθύνεσαι σε μια μικρή ομάδα είναι αυταπάτη τελικά στα ηλεκτρονικά ημερολόγια). Τρόμος και πάλι τρόμος. Ρίγη. Ερωτήματα. Ντροπή. Μιλάμε έφαγα φρίκη!

Αμέσως μετά το πρώτο κύμα συγκινήσεων, έσπευσα να ειδοποιήσω τον Bouboux. Δε γινόταν να σηκώσω μόνος μου τέτοιο βάρος. Κι αυτό που ακολούθησε είναι εκείνο που συνηθίζουν να ονομάζουν «καβάλημα καλαμιού»! Μόνο δελτίο τύπου δεν έβγαλα για το νέο μου κατόρθωμα! (Καλά, είμαι που είμαι μεγάλο ψώνιο, ήταν ανάγκη να συμβεί κι αυτό;) Ναι, είμαι πια celebrity (μιας εβδομάδας έστω). Όχι τόσο επειδή θα διαβάσουν το κείμενό μου τόσοι πολλοί, αλλά γιατί μπορώ να κάνω τη φιγούρα μου σε φίλους και γνωστούς. Μπουχαχαχα!

Πέρα από τη πλάκα, πρέπει να ομολογήσω πως είναι πολύ κολακευτικό να σε δημοσιεύουν σε μια ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα. Ιδιαιτέρως να βλέπεις ένα δικό σου κείμενο ανάμεσα σε άλλα που σ’ αρέσουν πολύ. Χάρηκα περισσότερο γιατί επιτέλους φάνηκε χρήσιμο σε κάποιον η ένταξη του blog στα creative commons και η μη απαίτηση πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν πίστευα πως είχε κάποιο νόημα όταν το έκανα. Εντάξει, έχω ψαρώσει, αλλά ως εδώ… και το ψάρεμα κουράζει!

Υ.Γ. Έλεγα να γράψω ένα κειμενάκι για το Lifo που τόσο μου αρέσει, αλλά μάλλον θα φανεί εξαιρετικά υστερόβουλο τώρα, ε;