Δε κάνουμε δουλειά έτσι, μάγκες!

Για δες ένα περίεργο πράγμα… να θες να αγιάσεις και να μη σε αφήνουν. Μέσα από τα σύννεφα της αδιαφορίας μου για τα κοινά… τσουπ… τσουπ… ξεπετάχτηκαν πάλι ειδήσεις να μου διαταράξουν την πνευματική μου ηρεμία… τη πουτάνα μου μέσα.

“Τα λεφτά… τα λεφτά… τα εκατομμύρια…”! Λίγες μέρες έχουν περάσει από το βράδυ εκείνο που ένα τεράστιο φιουου ανακούφισης απλώθηκε από άκρη σε άκρη της Γηραιάς Ηπείρου. Οι Ευρωπαίοι Ηγέτες κλείσανε το budget για τα επόμενα (δεν ξέρω πόσα) χρόνια και αφού επιστρέψανε στις χώρες τους στήσανε χορούς και πανηγύρια σε τηλεοπτικά παράθυρα και πρωτοσέλιδα εφημερίδων.

Όλοι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι γιατί στο Διαγωνισμό Κοντόφθαλμων πήραν βραβείο αφού έπεισαν τους πάντες πως δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.

Το ξανασκέφτομαι… Πολύ απλοϊκό είναι το παραπάνω – όχι δεν είναι καθόλου κοντόφθαλμοι οι μπαγάσηδες. Υποκριτές του κερατά είναι και παίζουνε καλά το ρόλο τους. Μιλάνε για την κοινωνική και δίκαια Ευρώπη που ενδιαφέρετε για τις ανισότητες μεταξύ παλαιών και νέων, πλουσίων και φτωχών χωρών κι εννοούν την εξυπηρέτηση μικρότερων μα ισχυρών (εκλογικά) ομάδων (π.χ. αγρότες) που αν δεν τους ικανοποιήσουν στις επόμενες εκλογές θα τη γαμήσουν. Και με αυτό τον τρόπο η Ε.Ε. (ε, ε;) πορεύεται στο δρόμο της σύγκλισης αλλά και της ανταγωνιστικότητας και της… φιουου… με κούρασε η υποκρισία τους.

Θέλω να πω – και δεν ξέρω αν το λέω έτσι όπως τα γράφω – πως αντί να κάνουμε εθνικές υποχωρήσεις στο όνομα του Ευρωπαϊκού κοινού καλού συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πετσοκόβουμε τα φτερά της Ευρώπης για να τη βγάλουμε καθαρή για λίγα χρόνια ακόμα. Τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωσή μου, ότι δηλαδή δεν κάνουμε τίποτα αν επικαλούμαστε την Ευρώπη μόνο όπου μας συμφέρει, σωστά; Δε κάνουμε δουλειά έτσι, μάγκες!

Ένα καλύτερο παράδειγμα…

Διάβαζα πριν μερικές μέρες άρθρα στις εφημερίδες με τίτλους που συγκλίνανε στο εξής: Δικάζεται η Τουρκία. Αναφέρονταν φυσικά στη δίκη του τούρκου συγγραφέα Οχράν Παμούκ ο οποίος κατηγορείται από το επίσημο Κράτος (από το παρακράτος έχει ήδη καταδικαστεί) γιατί έγραψε ένα βιβλίο που αναφέρεται στη γενοκτονία των Αρμενίων – για την οποία η Τουρκία ως κράτος (γιατί ο κόσμος το έχει τούμπανο) δεν ξέρει δεν απαντά.

Αμέσως έσπευσαν οι προοδευτικοί ευρωβουλευτές να κατηγορήσουν την Τουρκία για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι ελευθεριών και να στείλουν παρατηρητές στο δικαστήριο για να κρίνουν από τη διαδικασία και την απόφασή του αν η Τουρκία θα μπορεί να λέγεται προς ένταξη κράτος στην Ε.Ε.

Κι εγώ που τα διαβάζω αυτά να έχω σκάσει από το θυμό μου για την υποκρισία τους…

Γιατί αυτό που έκανε ο Παμούκ είναι πως υποστήριξε μια ιστορία διαφορετική από την κυρίαρχη. Και είχε κάθε δικαίωμα. Όπως και ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ είχε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζει πως το Ολοκαύτωμα είναι μια παραφουσκωμένη μπαρούφα των Εβραίων. Μα δεν άκουσα κανέναν προοδευτικό ευρωβουλευτή ή μη να κατηγορεί την Αυστρία για παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης – υποψιάζομαι πως της έδωσαν και συγχαρητήρια που έκλεισε αυτό το αρχίδι πίσω από τα σίδερα. Αυτούς τα δικαιώματα στη Τουρκία τους κόφτουνε αυτή την εποχή – όλα τα άλλα είναι για κάτι κομπλεξικούς σαν και του λόγου μου. Δε κάνουμε δουλειά έτσι, μάγκες!

Τελικά καταλαβαίνω πως είναι μεγάλο ρίσκο για την ψυχολογική σου υγεία να ασχολείσαι με τον απίστευτα βαρετό μικρόκοσμο της πολιτικής – ανεξαρτήτως ιδεολογίας.