Προσωρινή λιποταξία

Περπατάω στο δρόμο κοιτάζοντας τα πολύχρωμα φωτάκια που κάθε μέρα γεμίζουν όλο και περισσότερα μπαλκόνια. Κλείνω τα μάτια στο φανάρι για να ακούσω την πόλη, τους ήχους που συνθέτουν το soundtrack της καθημερινότητάς μας. Μυρίζω στον αέρα το χειμώνα που μπήκε κρυφά φέτος, στις μύτες τον ποδιών του. Κι όταν γυρίζω σπίτι, χώνομαι κάτω από το χοντρό μου πάπλωμα κι ακούω Φάμελο και Porcupine Tree…

Προσωπικές στιγμές, εγώ κι ο εαυτός μου, κάποιες φορές νιώθω να χάνομαι μέσα τους. Μα το έχω ανάγκη. Προσωρινή λιποταξία. Όταν αισθάνομαι πως η ζωή μου στέλνει τελεσίγραφο κι εγώ δεν βγάζω καν τα γράμματα για να καταλάβω τι ζητάει… τρέχω, τρέχω και κρύβομαι.

Όχι δεν έχω φτερά, μακρύ λαιμό και ούτε το όνομά μου αρχίζει από Σ – έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Φταίει που κάθε τι που κάνω μοιάζει με αποτυχία. Τώρα πια έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στο μεγαλόκαρδο Πνεύμα των Χριστουγέννων, στην καλή μου νεράιδα και στο Πάμε Στοίχημα – νομίζω πως ξέρω ένα καλύτερο ορισμό της απελπισίας αλλά στην παρούσα στιγμή μου διαφεύγει.

Αυτό που μου σπάει τα νεύρα είναι το ότι κατά βάθος ξέρω πως το συναίσθημα της απελπισίας δεν οδηγεί πουθενά και πως όσο και να θέλεις να το ξεφορτωθείς εκείνο τόσο πιο πολύ επιμένει και δε σε αφήνει ήσυχο μέχρι να εμφανιστεί κάποια ανύποπτη στιγμή και να χαθεί δίχως να καταλάβεις το γιατί. Διάολε, γιατί αισθάνομαι σαν χαρακτήρας videogame;

Αυτός είναι πάνω κάτω ο λόγος που έχω γίνει μέλος του club “Σφυρίζω αδιάφορα – Η ζωή είναι ωραία” και πολύ φοβάμαι πως μέχρι τη διαγραφή μου από αυτό οι λεκτικές επιθέσεις θα μοιάζουν με άσφαιρα πυρά. Γι’ αυτό κι εγώ στο σύνθημα «ΔΡΑΣΕ Ή ΣΚΑΣΕ» διαλέγω το δεύτερο. (μέχρι να σκάσω στη κυριολεξία και να μην έχω άλλη επιλογή απ’ το πρώτο)