Δαιμονίστηκα...

Ναι, ναι, καλή ταινία ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ, ναι καλή σκηνοθεσία, ναι το σκατό έφτασε στην κάλτσα (ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, γιατί η σκηνή του εξορκισμού μάλλον μάπα ήταν), αλλά όχι, όχι, ΟΧΙ δεν υπήρχε κανένα δίλημα ή ψευτοδίλημα και απορώ πως μπήκατε στο τριπάκι να αναρωτιέστε κιόλας...

Άκου επιστημονική ή θεολογική απάντηση, ψυχική νόσος ή πνευματική κατοχή... Δεν με ενδιαφέρει να υποστηρίξω την επιστημονική άποψη έναντι της θεολογικής, γιατί πολύ απλά η ταινία ήταν ανίκανη να θέσει καν το ερώτημα.

Και θα εξηγηθώ. Τα επιχειρήματά της και η μέθοδος που χρησιμοποίησε ο σκηνοθέτης ή ο σεναριογράφος για να μας πείσουν ήταν για γέλια. Για όσους δεν είδατε την ταινία να ποια κατάλαβα εγώ ως τα βασικά επιχειρήματα:

Ένα: Προσπαθεί όχι μόνο να απομυθοποιήσει την επιστημονική άποψη και να υποστηρίξει πως δεν θα οφελούσε σε τίποτα μια φαρμακευτική θεραπεία, αλλά την κατηγορεί κιόλας για την αποτυχία του εξορκισμού μέσω της κατάθεσης μιας ανθρωπολόγου "ειδικού" από το πουθενά που δίχως καμία απόδειξη μιλώντας για το δαιμονισμό στις χώρες του τρίτου κόσμου υποστιρίζει πως η φαρμακευτική αγωγή αδρανοποίησε τον εγκέφαλο ώστε να μην μπορεί να δεχθεί το θρησκευτικό σοκ! (Σοκαρίστηκα!)
Δύο: Έρχεται μετά η ώρα του παπά που θυμίζει φανατικό ιερέα της ελληνική επαρχίας ο οποίος καλεί τους πάντες να τον πιστέψουν γιατί απλά το λέει εκείνος. Όλα του τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν ανεπαρκή. Τελικά στο τέλος αποφασίζει να εμφανίσει ένα κρυφό γράμμα της Έμιλι (το οποίο γιατί δεν εμφάνιζε νωρίτερα είναι ένα μυστήριο) που του γράφει ότι είδε την Παναγία στο ονειρό της και της είπε πως αν με το μείνει και να μαρτυρήσει στο δαιμονισμένο σώμα της θα βοηθήσει το Θεό να πείσει τους ανθρώπους για την ύπαρξη του βασιλείου των πνευμάτων - "πως μπορείς να μην πιστεύεις στο Θεό όταν εγώ σου δείχνω το διάβολο". Αποστομώθηκα με την αλαζονεία τους. Μα καλά κοτζαμ υπερδύναμη του Σύμπαντος και έχει ανάγκη την Έμιλι; Ο παπάς όμως, οπαδός του δόγματος "πιστεύω γιατί είναι παράλογο" είχε την εντύπωσει πως τους έπεισε όλους.

Τι να σας πω: εγώ σε όλη τη διάρκεια της ταινίας συνέπασχα με τον κακομοίρη το δικηγόρο της πολιτικής αγωγής ο οποίος φυσούσε και ξεφυσούσε από τις μπαρούφες που άκουγε.

Όπως έλεγε και ο Ιονέσκο: "Όταν σου λένε ότι το μαύρο είναι άσπρο, ο διάλογος δεν έχει καμία σημασία" (ή κάπως έτσι)!