Η ιστορία της αδιαφάνειας

Από καταβολής του νεοελληνικού κράτους είχαμε και την ανάπτυξη των πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε ψηφοφόρους και υποψηφίους. Σε κάποιο σημείο της ιστορίας μας υποτίθεται περάσαμε στα λεγόμενα κόμματα αρχών, όπου πλέον οι ψηφοφόροι δεν ακολουθούσαν ένα κόμμα για να επιτύχουν ένα διορισμό, αλλά για το περιεχόμενο του προγράμματός του. Σήμερα, ενώ βαδίζουμε στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η διαπίστωση είναι ότι δεν κάνεις τίποτα αν δεν έχεις το κοινώς λεγόμενο «δόντι», κάποιον γνωστό δηλαδή που να έχει τα μέσα και τις γνωριμίες για να προωθήσει και να ικανοποιήσει το αίτημα σου. Ακούς στα μέσα ενημέρωσης βουλευτές, διάφορα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων και πολλούς άλλους γνωστών φρονημάτων να κονταροχτυπιούνται για το ποιος από τους δύο έχει διορίσει τους περισσότερους πράσινους ή γαλάζιους ψηφοφόρους. Ακούς επίσης δηλώσεις για διαφάνεια τη στιγμή που γίνονται διαγωνισμοί για θέσεις που οι όροι τους δεν γίνονται ευρύτερα γνωστοί, παρά μόνο σε ένα ορισμένο ποσοστό ανθρώπων. Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται και η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο. Δε λέω από μια άποψη μπορεί να είναι και σωστό καθώς μπορεί να μειώσει το κοινώς «ξύσιμο» και να μείνουν αυτοί που πραγματικά εργάζονται. Από την άλλη όμως μάλλον θα χρησιμοποιηθεί με τέτοιο τρόπο που θα έχουμε μετονομασίες πλατειών σε πλατείες Κλαυθμώνος. Το θέμα δεν είναι το εργασιακό καθεστώς ή ο τρόπος προσλήψεων, αλλά τα μυαλά που κουβαλάμε όλοι μας. Όταν θα αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, βάλουμε τον εαυτό μας μέσα στο σύνολο και όχι μέσα στον εγωκεντρισμό μας και διαολοστείλουμε όλους εκείνους που θεωρούν το δημόσιο ως τσιφλίκι τους, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε και σε ένα καλύτερο μέλλον σαν χώρα, σαν σύγχρονη χώρα πλέον.