Προσωπικά και Ανεπίκαιρα

Κάτι δεν μου πάει καλά. Το καταλαβαίνω χωρίς να μπορώ να βρω τι είναι. Πόσο μάλλον τις αιτίες. Απλά τρώγομαι με τα ρούχα μου. Το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου ξινίζει. Η παρατεταμένη εφηβεία των 21. Επιλογές και αποφάσεις περιμένουν στη γωνία κι εγώ κολλημένος σε κίνηση θα τις στήσω.

Μου φταίει η δουλειά που τη βαριέμαι γιατί είναι δουλειά «σαν όλες τις δουλειές». Μου φταίνε τα μαθήματα που δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω. Μου φταίει η κοπέλα μου που δεν τη βλέπω. Μου φταίει το blog που δεν γράφω τίποτα. Μου φταίνε όλα εκείνα που θέλω να κάνω αλλά δεν παίρνω απόφαση να τα κάνω. Μου φταίει ο χρόνος που κυλά χωρίς να περιμένει. Μου φταίει το ξερό μου το κεφάλι μα πάνω από όλα το κρασί, που λέει κι ο Βάρναλης…

Τελευταίος χρόνος στη σχολή κι έχει πέσει ξεκαθάρισμα μαθημάτων – τι χρωστάω, τι μου λείπει – τρέξιμο για πτυχιακή και χρόνο ελάχιστο λόγο δουλειάς. Έχω καταλάβει πως είναι τραγικό λάθος να σκέφτεσαι την ημέρα σαν 24ωρο. Για να προλάβεις τις δουλειές ενός 24ώρου χρειάζεσαι περισσότερες από 24 ώρες. Καλύτερα να σκέφτεσαι πως κάθε μέρα έχει 18-20 ώρες συμπεριλαμβανομένου του ύπνου.

Το καλό με εμένα είναι πως πάντα κάποιος από τους φίλους μου θα έχει τα χάλια του, θα είναι κομμάτια – αχ, αυτές οι γυναίκες – θα είναι σε κατάθλιψη. Έτσι στη προσπάθειά μου να τους συνεφέρω αναγκάζομαι να μην ξεπέσω κι εγώ στον κατήφορο της αρνητικής σκέψης. Αυτή την εποχή μάλιστα είναι – σχεδόν – όλοι σε αυτή την κατάσταση. Να ‘ναι καλά τα παιδιά..!

Μου αρέσουν: η όμορφη σχεδίαση της εφημερίδας ΜΕΤΡΟ που τσιμπάω κάθε πρωί στο Σύνταγμα πριν πάω στη δουλειά, η σειρά Desperate Housewives που κόβω φλέβες, το τραγούδι της Ευσταθίας που πήρε το τρίτο βραβείο στο Διαγωνισμό Τραγουδιού, το Αθηνόραμα που με ενημερώνει για το τι χάνω κάθε βδομάδα στη πόλη, τα ζώδια στην Athens Voice που με αναγκάζουν να τη διαβάζω ανάποδα, οι τραχανάδες τις Λίλης και οι λουκουμάδες με ζάχαρη από πλανόδιους κουλουρτζήδες στο κέντρο.

Τις προηγούμενες βδομάδες ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο (όχι ηλεκτρονικό βρε, χειρόγραφο σε τετραδιάκι!) για τέταρτη φορά στη ζωή μου. Άντε, να δω πόσο θα κρατήσει αυτό. [σκέφτομαι: αν αποχαιρετήσω πρόωρα το μάταιο τούτο κόσμο, λέτε να κάνει τις τρελές πωλήσεις που έκανε και το ημερολόγιο του Cobain – έχω κι εγώ σκιτσάκια μέσα… καλά, καλά, μια σκέψη έκανα!]

Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, τελευταία η επικαιρότητα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Όχι να ενημερωθώ. Αλλά να τη σχολιάσω. Να εκτοξεύσω τις κακίες μου. Όχι ότι δεν έχω αφορμές. Μάλλον βαριέμαι. Βέβαια θα μπορούσα να γράψω ότι έχω ανάγκη διακοπών από τον ειδησιογραφικό μικρόκοσμο. Το οποίο όμως θα σήμαινε πως βαριέμαι. Το θέμα είναι πως χωρίς τις ειδήσεις και την επικαιρότητα, πως βρίσκω λεκτικές επιθέσεις να δημοσιεύσω για να μην πέσει σε αχρηστία το blog? Μήπως πρέπει το words attack να αποκτήσει και άλλες πτυχές; (μιλάμε για υπαρξιακά ερωτήματα, όχι αστεία!)

Δεν μου αρέσουν: το ωράριο –όσες ώρες και να είναι – στη δουλειά, η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση (μα δεν μαθαίνουν τίποτα αυτά τα κόμματα, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι;), η διαφθορά που καταγγέλουν οι διεφθαρμένοι (δε μιλάω μόνο για πολιτικούς), η αργία της Κυριακής (πάντα Κυριακή αδειάζει το ψυγείο μου γαμώτο), τα μυθιστορήματα πάνω από 300 σελίδες που μέχρι να φτάσω στη μέση έχω ξεκινήσει καινούργιο (να ήταν κι ενδιαφέροντα, πάει στο διάολο), το ότι θα αναγκαστώ να τα ξαναχώσω αυτή βδομάδα στους Κνίτες στη Γενική Συνέλευση και πάλι αποτέλεσμα δε θα υπάρξει, οι άνθρωποι που σου λένε ευχαριστώ με ύφος «άντε γαμήσου», οι Μάγισσες της Σμύρνης που από ένα όμορφο βιβλίο έγιναν ένα κουραστικό σίριαλ, το νέο hit των Franz Ferdinand που με κάνει να πλήττω από τη μονοτονία του όταν το πετυχαίνω στο ραδιόφωνο, το ότι όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί βάζουν ταυτόχρονα διαφημίσεις… η λίστα μεγαλώνει επικίνδυνα γι’ αυτό θα σταματήσω εδώ.

Επίλογος: δεν θα γράψω επίλογο. Η λέξη και μόνο με τρομάζει. Λόγοι προσωπικοί και ανεπίκαιροι…