<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

18.11.05

Προσωπικά και ανεπίκαιρα (ΙΙ)

Ξεκίνησα να γράψω κάτι για τη χθεσινή ημέρα... Για τη βροχή και για τις συνέπειες αυτού του φυσικού φαινομένου στις ανθρώπινες δραστηριότητες.

...όμως δεν τα καταφέρνω. Κι αυτό γιατί φοβάμαι πως έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι σαν χαιρέκακο κωλόπαιδο που απολαμβάνει τις αποτυχίες των άλλων αντί να κοιτά τον εαυτό του. (Να ψωφίσει η κατσίκα του γείτονα, που λέει και ο Ακατανόμαστος)

Και κάτι ακόμα που έχω αρχίσει να ψιλιάζομαι είναι πως αυτή η φάση με το μπλόγκινγκ μερικές φορές παίρνει τη μορφή βολικής δικαιολογίας προς τον εαυτό μου - για να μην πω παγίδας. Απελευθερώνω μια ισχυρή δόση αυτοκριτικής, ελεύθερη για τον καθένα να τη διαβάσει και παραμένω ο ίδιος... Τι νόημα έχει η αυτοκριτική αν δεν μπορεί να σε αλλάξει;

Ψάχνω κάτι. Τους τελευταίους μήνες ψάχνω αυτό το κάτι... μα δεν το βρίσκω. Δεν είναι κάτι που μου λείπει, είναι όμως κάτι που χρειάζομαι. Κάτι παραπάνω από αυτό που έχω. Σα να πρέπει να κάνω update τον εαυτό μου...

Παρεμπιπτόντως, παραιτήθηκα από τη δουλειά την προηγούμενη βδομάδα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ήμουν μέσα σε μια φάκα και τόσο καιρό κοιτούσα το τυρί... (Το κακό με εμένα είναι πως όλες οι δουλειές μου μοιάζουν με φάκα)

Υπάρχει ένα αναρχικό σύνθημα που λέει:"ο μισθός δεν εξαγοράζει την εργασία σου, εξαγοράζει τη ζωή σου". Αν το σκεφτούμε καθαρά υποκειμενικά και πέρα από την ιδεολογία του, νομίζω πως είναι σωστό. Εργασία δεν είναι μόνο το οχτάωρό σου. Εργασία είναι η άνωθεν επιβολή ημερίσιου προγράμματος, είναι το γαμημένο το ξυπνητήρι, είναι οι διαδρομές πήγαιν' έλα, είναι το να γυρίζεις σπίτι κουρασμένος χωρίς διάθεση για τίποτα. Αυτό που θέλω να πω - και ίσως να τα παραλέω - είναι πως η εργασία είτε το θέλεις είτε όχι επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή σου. Γι' αυτό και θα πρέπει να προσέξεις το αντίτιμο για κάτι τέτοιο να σε καλύπτει...

Ακόμα δεν έχω κάποιο σχέδιο για το τι θα κάνω από εδώ και πέρα - κάτι που μου δημιουργεί πρωτόγνωρες για μένα αγωνίες - και πολύ φοβάμαι πως ακόμα δεν ξέρω τις ακριβείς αιτίες της παραίτησής μου από το project "δουλειά-σχολή-διασκέδαση". Βιαστικές αποφάσεις μπορεί να παίρνω, βιαστικά συμπεράσματα δεν βγάζω!

Τέλος προσωπικού μονολόγου... (πατήστε το [Χ] για να τερματιστεί η σύνδεση)