32 χρόνια μετά...

Τι σημαίνει άραγε για εμάς σήμερα η κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ’73;

Σκηνή πρώτη: «η ΔΑΠ μας καλεί να κλείσουμε τη σχολή 3 μέρες και να καταθέσουμε στεφάνι στο Πολυτεχνείο βλέποντας την επέτειο σαν μνημόσυνο. Η Πανσπουδαστική από την άλλη μας καλεί να κλείσουμε τη σχολή 3 μέρες και να συμμετέχουμε στην αντιιμπεριαλιστική πορεία του Συντονιστικού των ΑΕΙ (της ΚΝΕ δηλαδή) βλέποντας την επέτειο σαν ευκαιρία προβολής των “διαχρονικών” αιτημάτων τους. Εμείς (οι ανεξάρτητοι) σας καλούμε να μας πείτε εσείς τι θέλετε να κάνουμε εκείνη την ημέρα, να συζητήσουμε για το τι σημαίνει για εμάς σήμερα το Πολυτεχνείο, να βρούμε κάτι που να εκφράζει όλους μας και να μην προβάλει μία και μόνο άποψη. Λοιπόν έχετε καμιά ιδέα;» Αυτά καθόμουν και έλεγα στη γενική συνέλευση του τμήματός μου την περασμένη Δευτέρα. Αποτέλεσμα: όλοι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Υπερψηφίστηκε το “πακέτο” ΔΑΠ (γιατί πολύ σπασαρχίδες είναι αυτοί οι Κνίτες) και έφυγαν όλοι βιαστικά να ετοιμάσουν βαλίτσες για το τριήμερο – πριν καν συζητηθούν τα υπόλοιπα θέματα της συνέλευσης. [Μέχρι και οι ΔΑΠίτες εξαφανίστηκαν, άφησαν σε εμάς να ετοιμάσουμε τις ανακοινώσεις και για το στεφάνι ούτε λόγος!]

Σκηνή δεύτερη: σπουδαίο εικαστικό γεγονός μείζονος σημασίας λαμβάνει χώρα στο χώρο του Πολυτεχνείου παράλληλα με τις εκδηλώσεις μνήμης για την εξέγερση των φοιτητών το ’73. Πρόκειται για την έκθεση έργων τέχνης του Βασίλη Ξηρού και Ηρακλή Κωστάρη, γνωστών και από την καταδίκη τους ως μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν. Τα έργα τους, καρπός της πολύμηνης παραμονής τους στις αναβαθμισμένες φυλακές του Κορυδαλλού, μαρτυρούν το εξαιρετικό κλίμα που υπάρχει στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας, το οποίο προάγει και την πνευματική δημιουργία! Τα έσοδα από τις πωλήσεις των αντιγράφων των έργων θα διατεθούν για το λάδωμα του παραδικαστικού κυκλώματος ενόψει της αίτησης αποφυλάκισης που σκοπεύουν να υποβάλουν οι “πολιτικοί παύλα πολιτιστικοί” κρατούμενοι των οποίων η υγεία κινδυνεύει από την πνευματική υπερκόπωση. Η έκθεση, χορηγός της οποίας είναι η οργάνωση «Κινήσεις Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους»,
έχει προκαλέσει ήδη τα έντονα σχόλια του φιλότεχνου κοινού και στοχεύει στο μεγαλύτερο διχασμό του από την εποχή της έκθεσης Outlook!

Τι σημαίνει άραγε για εμάς σήμερα η κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ’73; Πόσο έχουμε ξεπεράσει το παραμύθι που μας μάθανε στο δημοτικό, αυτό που μιλάει για παλλαϊκή εξέγερση που έριξε τη Χούντα, ή το άλλο που μιλάει για επίκαιρα αιτήματα… Τι σημαίνει για μας η στάση κάποιου που πάνω στη νεανική του καύλα βρέθηκε κάτω από ένα τανκ αντί σπιτάκι του να πίνει καφεδάκι και να ακούει μουσικούλα όπως κάνανε οι περισσότεροι; Με ποιο τρόπο μπορεί μια ημέρα μνήμης να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο για εμάς σήμερα και να μην μοιάζει με τις “σκουριασμένες” εθνικές εορτές; Έχουμε να κερδίσουμε κάτι παραπάνω εκτός από ένα ελεύθερο τριήμερο; Σκέφτομαι αυτά τα ερωτήματα συνεχώς τις τελευταίες μέρες – ίσως επειδή σκεφτόμουν τι να κάνουμε σαν σύλλογος – και ακόμα δεν έχω καμία απάντηση.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως αντιπαθώ εξίσου αυτούς που θεωρούν τη 17 Νοέμβρη ένα μνημόσυνο με αυτούς που την σφετερίζονται για να προβάλουν τα δικά τους αιτήματα (Κνίτες και αριστερούς του κώλου, αναρχικοπαπάρηδες, και ξοφλημένους συνδικαλιστές) Γι’ αυτό και δεν πρόκειται ούτε καν να πλησιάσω στους χώρους λατρείας της αυταπάτης τους. Τους εύχομαι να μείνουν μόνοι, και κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι να κλαίγονται και να συναγωνίζονται τους μπάτσους σε αριθμό (άλλα νούμερα αυτοί).

Τι σημαίνει άραγε για εμάς σήμερα η κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ’73; Ίσως τελικά η απάντηση να είναι καθαρά υποκειμενική. Ίσως…