Το μυστικό της ζωής – Μια αξιοπερίεργη αγορά

“Και τώρα θα σας αποκαλύψω το μυστικό της ζωής. Με παρακολουθείτε όλοι; Θα σας αποκαλύψω το μυστικό της ζωής – όταν θα σας το αποκαλύψω θα μάθετε ακριβώς τι πρέπει να κάνετε για να ζήσετε. Θα καταλάβετε αν έχετε ζήσει τη ζωή σας στο έπακρο, και αν δεν την έχετε ζήσει, θα καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε για να τη ζήσετε. Είστε έτοιμοι; Είστε έτοιμοι να σας το αποκαλύψω;”

Όταν αγοράζω ένα βιβλίο – τις περισσότερες φορές – ακολουθώ μια διαδικασία, ένα άγραφο πρωτόκολλο, όπως πιστεύει πως κάνει κι ο καθένας. Μόνο που το δικό μου είναι λίγο παράδοξο…

Οι βόλτες είναι το αγαπημένο μου χόμπι, και τα βιβλιοπωλεία τα αγαπημένα μου στέκια! Που με χάνεις, που με βρίσκεις, όλο στα υπόγεια της Πολιτείας και της Πρωτοπορίας σπαταλώ το ατελείωτο ελεύθερο χρόνο μου. Δυστυχώς όμως – χρόνια τώρα – περνάω περίοδο παρατεταμένης λιτότητας (ήπιας προσαρμογής;) και τις περισσότερες μέρες του μήνα με συνοδεύει η ιδιότητα του – σχεδόν – άφραγκου! Κοιτάζω βιβλία, τα ξεφυλλίζω, τα μυρίζω αλλά λεφτά για να τα αγοράσω γιοκ!

Έτσι ακολουθώ την εξής μέθοδο. Φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου με τίτλο “Βιβλία που πρέπει [να κόψω το λαιμό μου] να αγοράσω”, λίστα ιδιαιτέρως μεγάλη, συγκεχυμένη και αταξινόμητη, και μόλις πάρω στα χέρια μου το μηνιαίο εκ πατρός επίδομα σπεύδω ταχέως στο αγαπημένο μου υπόγειο και… αγοράζω πάντα κάποιο βιβλίο εκτός λίστας! (ο ορισμός της ορθολογικής συμπεριφοράς!)

Δυστυχώς δεν μπορώ να αντισταθώ στη γοητεία του έρωτα της πρώτης ματιάς. Αυτό, σε συνδυασμό με την αίσθηση της αναζήτησης ενός χαμένου θησαυρού (κάπου ανάμεσα στα αραχνιασμένα ράφια κρύβονται μικρά διαμάντια) όταν μπαίνω σε βιβλιοπωλείο με έχουν οδηγήσει σε αξιοπερίεργες – κουφές – αγορές.

Μια από αυτές είναι το – αγαπημένο μου πλέον – θεατρικό του Christopher Durang “Γελώντας Άγρια” (Laughing Wild). Πρόκειται για δύο ξεκαρδιστικά (νομίζω πως η λέξη είναι παραπλανητική – δε θέλω να σας παραπλανήσω- εγώ όμως γέλασα πολύ) παραληρήματα – μονολόγους που έχουν ως αφορμή ένα τυχαίο και ασυνήθιστο περιστατικό και τελικά καταλήγουν σε ένα σουρεαλιστικό φινάλε.

Οι ήρωες του Ντουράνγκ μιλούν για τα πάντα – με τον τρόπο που μπορεί να μιλήσουμε κι εμείς όταν έχουμε καλή παρέα, κι αν σε κάποια στιγμή της συζήτησης επιχειρήσουμε να σκεφτούμε το πώς καταλήξαμε να μιλάμε για αυτό να είναι αδύνατο να βρούμε το δρόμο της επιστροφής στο αρχικό θέμα – κατασκευάζοντας έτσι μια σατυρική (όχι απλά αστεία) εικόνα της πραγματικότητας. Μιλούν για τους ανθρώπους που τους τσαντίζουν, για τις ερωτικές τους επαφές (ή μη-επαφές), για την τέχνη, την παγκόσμια ειρήνη… μέχρι και για το μυστικό της ζωής!

“…Ωχ, τώρα εσείς θα περιμένετε να ακούσετε κάτι πολύ σημαντικό και δεν είναι και τόσο. Αλλά σ’ αυτό κατέληξα μετά το ψυχιατρείο. Πάντα ν’ αναπνέεις. Αυτή είναι η βάση της ζωής, η αναπνοή. Αυτή είναι βασικά η βάση. Αν δεν αναπνέεις, πεθαίνεις…”

Υ.Γ. Τώρα που γράφω για βιβλία σκέφτομαι πως τόσο καιρό δεν έχω αξιωθεί να γράψω τίποτα για τις βιβλιογνώμες και είναι μεγάλη μου ντροπή... Φτου!