Μια φορά κι έναν καιρό

Είμαι σίγουρος πως με μάγεψε το ξωτικό στο εξώφυλλο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Μια διαφήμιση στον Best είχε πάρει το αυτί μου όλο κι όλο, μα μόλις το είδα – αυτή η πρώτη ματιά – ήταν αρκετή. Το αγόρασα δίχως δεύτερη σκέψη. Πηγαίνοντας σπίτι και χαζεύοντας το μικρό μου θησαυρό συνειδητοποίησα πως δυο ή τρία ονόματα ξεχώρισα από τα 33 που αναγράφονταν στη πίσω όψη του – τι με ενδιέφερε όμως. Ήμουν σίγουρος για αυτό που με περίμενε.

Στην αρχή χάθηκα στις όμορφες και παράξενες φωνές. Ηλεκτρονικά μπιτ εναλλάσονται με μελωδικούς ήχους... Συγχωρέστε με, δεν σκαμπάζω και πολλά από μουσική και τελευταία δεν έχω ιδέα τι είδη μουσικής ακούω – απλά είμαι καλός στο να τα ακούω! Πώς να σας περιγράψω τη μαγεία που με πλημμύρισε μόλις ξεκίνησα να ακούω. Κάθε φορά τη προσοχή μου κλέβει κι ένα διαφορετικό κομμάτι. Και να φανταστείτε ένα μήνα τώρα το cd (μάλλον και τα δύο) έχει λιώσει στο cd player.

Τόση ώρα σας μιλάω για τη συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, Once Upon A Time. Ο Παπασπυρόπουλος μαθαίνω πως εκτός από καλός μουσικός παραγωγός στον Best (Σάββατο και Κυριακή, 4-7 μ.μ.) έχει και παράδοση στις καλές συλλογές. Κι αν κρίνω από αυτή, θα πρέπει να κάνω αρκετές οικονομίες τον επόμενο μήνα!

Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι αλλά έχω τους λόγους μου να σας επιστήσω την προσοχή σε μερικά: Fadeout – I don’t care (last chance remix) (το ακούω με κλειστά τα μάτια και εξαφανίζομαι από το χωροχρόνο – υ π έ ρ ο χ ο!!!), Γνωστοί Άγνωστοι – Press the Button (γράφτηκε άκουσα για θεατρική παράσταση και βραβεύτηκε σε θεατρικά βραβεία), Claire Voyant – Her (δίχως σχόλια), Suede – Europe is our playground (προτείνω να το κάνουμε ύμνο της Ε.Ε.), Natalie Merchant – Which side are you on? (γνωστό από την εξίσου υπέροχη διαφήμιση με τους πίνακες – ξέρετε ποια!), Tears for Fears – Creep (υπέροχη διασκευή του κομματιού που γράψανε οι Radiohead για μένα!).

Αυτά τα ολίγα!