Βρε τι έπαθα μες τη μαύρη νύχτα…

Δεν ζητάω κατανόηση. Δεν ζητάω βοήθεια. Δεν ζητάω λύπηση, οίκτο, παρηγοριά. Ζητώ να με αφήσετε μόνο μου. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβετε, γαμώ τη πουτάνα μου νυχτιάτικα; Τόσο; Σας γράφω στ’ αρχίδια μου, κι εσάς και την χριστιανική ηθική σας, τα ανθρωπιστικά σας αισθήματα και την φιλευσπλαχνία σας. Να πάτε στο διάολο κι ακόμα παραπέρα, αρκεί να με αφήσετε μόνο μου.

Πως είπατε; Είμαι σε δημόσιο χώρο; Όρε, πούστη μου, έπεσα σε βλαμμένους. Βρε, τέρατα ηλιθιότητας, γράφει κανένας νόμος πως απαγορεύετε να ξαπλώνεις στις πλατείες, έστω κι αν είσαι μαχαιρωμένος στην κοιλιά; Σας έχω σταματήσει ποτέ εγώ να σας ρωτήσω γιατί βγάζετε για βόλτα τα βρομόσκυλά σας που αμολάνε σκατούλες όπου βρεθούν κι όπου σταθούν; Σας ενόχλησα εγώ όταν σαλιαρίζετε με το γκομενάκι μέρα μεσημέρι ξαπλωμένοι στα παγκάκια; Εσείς τότε γιατί μου τα πρήζετε; Όχι πέστε μου ρε σκατόφλωροι. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός πια στους άλλους;

Α, τώρα δέσαμε. Ποιος μαλάκας κάλεσε ασθενοφόρο; Ποιος ρε; Έτσι και πέσει στα χέρια μου, την έχει γαμήσει πατόκορφα. Το αρχιδάκι. Όπα, μάγκες. Μια χαρά είμαι. Άσε με κάτω ρε, είμαι καλά σου λέω. Ρε παλιομουνόπανα, δεν καταλαβαίνετε ελληνικά; Να πάτε να γαμηθείτε, κι εσείς και το εθνικό σύστημα υγείας. Βρε, επιμονή. Θέλετε να αρχίσω τα γαμωσταυρίδια τώρα; Ρε, παπ…Τι ήταν αυτό; Ένεση ρε τσουτσέκια. Μόνο έτσι μπορείτε; Καλά ρε χέστηδες, θα τα πούμε όταν…θα…ξυ…

Ναι, σωστά καταλάβατε, ύστερα από αυτό… ξύπνησα!