Μια μάγισσα στην πόλη

Παρασκευή βράδυ στο Μουσείο Μπενάκη. Το καφέ γεμάτο κόσμο, καλλιτεχνίζουσες φυσιογνωμίες και κουλτούρα (μη χέσω…), επιδίδονται ακατάπαυτα στο ψουψου – ίσως ο καθένας τους προσωπικά να είναι ενδιαφέρον άτομο αλλά όλοι μαζεμένοι είναι ανυπόφοροι. Κι εγώ, σαν τη μύγα μες το γάλα, πίσω – πίσω σε μια γωνιά, περιμένω να εμφανιστεί εκείνη…


Η αυλή του Μουσείου Μπενάκη κι ο κόσμος
που ανεβαίνει στην έκθεση του Καρακόλη

Τι νύχτες παραμυθένιες και τι παράξενα όνειρα που μου ‘χουν χαρίσει οι ιστορίες της! Και τώρα θα μπορούσα να δω από κοντά την αόρατη αφηγήτριά τους. Ναι, η μάγισσα της ελληνικής λογοτεχνίας (η καλύτερη γραφιάς που έβγαλε αυτή η χώρα τα τελευταία 2000 χρόνια – δεν ακούω τίποτα περί τούτου) θα βρισκόταν για λίγες μέρες στην Ελλάδα για να παρουσιάσει το βιβλίο που έγραψε για τον αδερφό της και τα περίεργα καλλιτεχνήματα του. Η Ζυράννα Ζατέλη με τις Μαγικές Βέργες του Αδερφού Μου και ο Χρήστος Καρακόλης (ο αδερφός της) με… τις μαγικές του βέργες φυσικά (σε μια έκθεση ξυλογλυπτικής στο μουσείο – εξ αφορμής της οποίας γράφτηκε και το βιβλίο) είχαν βάλει σε πειρασμό την παιδική μου περιέργεια (κι όχι μόνο).

Και να που είχα βρεθεί κι εγώ εκεί!

Όπως κάθε μάγισσα που σέβεται το χάρισμά της, έτσι κι εκείνη έκανε θεαματική εμφάνιση μέσα από αστραπές και πιστούς ακόλουθους (τα φλας και τους φωτογράφους) και πριν το καταλάβω ήταν ευθεία μπροστά μου. Αχ, θεέ μου, σκιάχτηκα! Εσείς νομίζεται πως μεταφορικά μόνο τη λέω μάγισσα, αλλά αν βρεθείτε μπροστά της θα καταλάβετε τι εννοώ. Ψηλή και λεπτή σαν καλαμιά, με καστανοκόκκινα μαλλιά και έντονες κόκκινες αφέλειες καθώς και βαθύ σκούρο (για να μην πω μαύρο) βάψιμο που τόνιζε τα χαρακτηριστικά του σκελετωμένου προσώπου της. Απόκοσμη φιγούρα. Σκιάχτηκα, αλλά είχα χαζέψει μαζί της ταυτόχρονα. Φορούσε ένα μωβ ταγιέρ και μια στενή μακριά μαύρη φούστα. Τα ψηλοτάκουνα μαύρα παπούτσια της με τα λεπτά κορδονάκια μπροστά, ήταν χάρμα οφθαλμών. Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Την κοιτούσα τόσο έντονα που όταν για μια στιγμή πέρασε από δίπλα μου, η ανάσα μου κόπηκε από ντροπή.

Αχ, σας ζάλισα! Κι εγώ όμως είχα ζαλιστεί. Η Ζατέλη, η μορφή της, είναι μια ιστορία από μόνη της. Τριγύριζε στην αίθουσα και χαιρετούσε γνωστούς (αγνώστους;), παίζοντας συνεχώς με τα χέρια της (μάλλον από αμηχανία) και προσπαθώντας μάταια να αποφύγει τους φωτογράφους (γιατί δεν τους μεταμόρφωνε σε βατράχια, δεν ξέρω) κι όταν επιτέλους μίλησε για το βιβλίο της και διάβασε ένα απόσπασμα... αυτό ήταν, είχα ήδη απομακρυνθεί από τη σφαίρα της πραγματικότητας.

Θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ και στον αδερφό της, ο οποίος είναι σίγουρα πιο ανθρώπινος (καμία σχέση με την αδερφή του, εμφανισιακά τουλάχιστον), μαζεμένος και μετριόφρων (άμαθος από τέτοιες εκδηλώσεις, Φυσικός είναι ο άνθρωπος), με όψη χαριτωμένη και αγαθή σαν επαρχιώτη στην πρωτεύουσα ήταν σίγουρα η πιο συμπαθητική φιγούρα από όλους εκείνο το βράδυ. Και πώς να μην τον συμπαθήσεις, όταν δεις τι καρπούς - αριστουργήματα γεννά το μονότονο αυτό χόμπι του (αυτός το είπε, όχι εγώ), να κεντάει πάνω σε βέργες την αλλόκοτη φαντασία του.

Ένα μικρό δείγμα!

Αυτά για τη μικρή μου περιπέτεια. Μη χάσετε την έκθεση, αξίζει!