Ανταπόκριση από το μέτωπο!

Ήταν μια ωραία μέρα παραμονές Χριστουγέννων που έκανα την δεύτερη αγορά Η/Υ, πριν από 2 χρονάκια και κάτι ψιλά. Η χαρά ήταν μεγάλη καθώς ξέφευγα από την τυραννία ενός γέρικου Pentium 3 (στα 450) που ήταν πιο αργός και από το ριπλέυ. Στην αρχή πήγαιναν όλα καλά. Ενθουσιασμένος από την ταχύτητα με την οποία έκανα πλέον αυτό που ήθελα, έλεγα ότι τα κόκαλα (ο παλιός Pentium 3) που είχα σε μια γωνία του γραφείου μου έπιαναν απλά χώρο. Αλλά ήμουν τυφλωμένος από αυτό το αχάριστο μηχάνημα που γέμισε με βάσανα τη ζωή μου. Μια ωραία μέρα (ωραία μέχρι εκείνη τη στιγμή), λοιπόν, ξεκινάω για να κάνω κάποια εγγραφή Cd, ανυποψίαστος για το τι μου επιφύλασσε η μοίρα. Ο οδηγός Dvd-rom που ήταν ο μοναδικός οδηγός του συστήματος (ξέχασε να πω ότι ο δεύτερος Η/Υ που αγόρασα είναι φορητός) που διάβαζε δεδομένα δεν έγραφε πλέον. 6 μήνες μετά από την αγορά έπρεπε να κάνει ένα ταξιδάκι μέχρι την Αθήνα. Μετά ακολουθεί το κενό. Κανένα νέο για κάνα μήνα, μέχρι που πήγα και πήρα προσωρινό αντικαταστάτη από το μαγαζί που το αγόρασα. Όταν τέλος πάντων γύρισε στην Πάτρα, όλα ήταν πάλι καλά. Αλλά μόνο προσωρινά. Τον επόμενο μήνα συμβαίνει το δεύτερο περιστατικό. Ενώ περιμένω να εμφανιστούν τα Windows στην οθόνη, το μόνο που βλέπω είναι το μαύρο και μετά επανεκκίνηση. Μετά από σύντομη αναζήτηση σε περιοδικά πληροφορικής που έχω στο αρχείο κάνω το πρώτο μου format (με τον παλιό δεν είχα τέτοια προβλήματα). Μερικές ώρες αργότερα και ενώ είχα καταφέρει να αντικρίσω ξανά τα γραφικά των Windows, διαπιστώνω πόσο μαλάκας μπορεί να είναι κάποιος που δεν κρατά αντίγραφα έστω και σε ένα cd. Με τον καιρό τον επανέφερα στα ίσια, αν και πλέον ήταν φανερό ότι το γυαλί ραγίσει. Η περίοδος που όλα λειτουργούσαν καλά δεν άργησε να παρέλθει, όταν εμφανίστηκε νέο πρόβλημα και για να μην τα πολυλογώ το έλυσα με ένα ακόμη format. Αυτή τη φορά ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος, καθώς είχα πάρει τα μέτρα μου και είχα γεμίσει κάποια δισκάκια με αρχεία που δεν ήθελα να χάσω. Αλλά το άτιμο το μηχάνημα κατάλαβε ότι δε μπορεί να με χτυπήσει με τέτοιες μεθόδους, καθώς ήμουν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να του επιτεθώ, εεεεε συγνώμη, να του εγκαταστήσω, ήθελα να πω, εκ νέου τα αρχεία μου. Έτσι άλλαξε τακτική και εφάρμοσε νέες μεθόδους. Ένας απρόσμενος σύμμαχος φάνηκε στον ορίζοντα (για τον Billαρο μιλάω) και με τη βοήθεια του Cd εγκατάστασης απλώς πέρασα για άλλη μια φορά τα Windows στον υπολογιστή, διορθώνοντας ένα νέο πρόβλημα. Και εκεί που όλα φάνηκε να δουλεύουν ξανά όπως στο πρώτο 6-μηνο, ήρθε και η συνέχεια. Ο οδηγός Dvd σήκωσε ξανά δικό του μπαϊράκι και πλέον είναι σα να μην υπάρχει. Δεν ανταποκρίνεται στο πάτημα του κουμπιού, ούτε ανάβει το λαμπάκι όταν γίνεται η εκκίνηση. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή τη φορά έχουμε και αιχμαλώτους. Ένα μουσικό δισκάκι παραμένει εγκλωβισμένο τις τελευταίες 5 ημέρες χωρίς να ξέρω το πότε θα απελευθερωθεί (Παρεμπιπτόντως το δισκάκι είναι το “Nevermind”, από Nirvana). Έτσι θα αναγκαστώ να γυρίσω και πάλι στο παλιό αλλά σίγουρο Pentium που ανέφερα παραπάνω, γιατί ο άλλος θα σταλθεί για επανεκπαίδευση. Πριν όμως από αυτό έχω να προειδοποιήσω όλους τους κατόχους υπολογιστών, γιατί έχω βάσιμες υποψίες ότι ο υπολογιστής μου κάνει προσπάθειες να επεκτείνει την επανάσταση που ξεκίνησε. Αρκετό καιρό πριν η μπαταρία του φορητού ξεψύχησε, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα επίθεση δέχτηκε και ο φορτιστής με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να ζητήσω ενισχύσεις από έναν καινούριο. Αλλά δε θα περάσει έτσι εύκολα αυτό, θα συνεχιστεί η αντίσταση. Ή εγώ ή ο φορητός.