Η απόλυτη εθνική ψύχωση...

Εδώ και πολύ καιρό ένα γεγονός κυριαρχεί στις συζητήσεις στα κανάλια, στις παρέες, ακόμα και στη βουλή! Δεν είναι τίποτε άλλο από τη eurovision. Τι θέση θα πάρουμε, αν μας δίνουν φαβορί, τι θα φορέσει η Άννα, τι θα πει ο Σάκης, τι θα κάνει επί σκηνής, τι θα περιλαμβάνει το σκηνικό. Λες και είναι η υπέρτατη εθνική υπόθεση. Ένας διαγωνισμός που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα πανηγυράκι. Ένα πανηγυράκι στο οποίο δόθηκε υπερβολική σημασία.

Όπως είχα γράψει και πέρυσι ο διαγωνισμός αυτός έχει στηθεί πάνω σε μια σωστή βάση. Την ιδέα της ανάδειξης των τοπικών μουσικών ιδιαιτεροτήτων, της μουσικής παιδείας κάθε χώρας, της διαφορετικότητας που υπάρχει στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να αποτελέσει ένα μέσο συναδέλφωσης των λαών της ηπείρου. Όμως δεν έχουμε τίποτα παραπάνω από έναν διαγωνισμό τραγουδιών με αγγλικό στίχο, διαγωνισμό για το ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο νταβαντούρι πάνω στη σκηνή. Ακούς 20-30 τραγούδια πανομοιότυπα, με μια τυπική διάρκεια 3 λεπτών, λες και βλέπεις διαφημίσεις. Άσε που μετά τη μέση κάθε κομματιού επιβάλλεται να κόβεται λόγω της μονοτονίας.

Το χειρότερο όμως είναι ότι το έχουμε δει και καλά ως εθνική υπόθεση. Ότι αν πάρουμε την πρωτιά κάτι θα γίνει. Θα ανεβούμε επίπεδο, θα αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι. Ότι θα αλλάξει η ζωής μας προς το καλύτερο. Βλέπεις απίστευτες ώρες να σπαταλιούνται με μόνο θέμα συζήτησης ένα φόρεμα. Βλέπεις να επέρχεται εθνικός διχασμός για το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει τη χώρα. Για το τι θα πουν οι παρουσιαστές της «μεγάλης βραδιάς».

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε με αυτό το διαγωνισμό είναι να σταματήσουμε να συμμετέχουμε και να σταματήσουμε να ασχολούμαστε. Τότε θα ησυχάσουμε από το πανηγυράκι…