Άλλη μια 5ήμερη

Ήταν από τις τελευταίες εκδρομές που προβλέπονται από το πρόγραμμα μαθημάτων της σχολής. Η τελευταία από τις μεγάλες, όπου υπάρχει μεγάλη συμμετοχή. Βέβαια αυτή τη φορά κάτι οι καταλήψεις, κάτι το αβέβαιο της εξεταστικής έριξαν τη συμμετοχή στο μισό των 60 ατόμων. Μια καλή ευκαιρία να βρεθούν από κοντά συμφοιτητές που σε λίγο καιρό θα διασκορπιστούν στις τέσσερις άκρες της χώρας. Η διαδρομή που ακολουθήθηκε περιλάμβανε σχεδόν τη μισή ηπειρωτική Ελλάδα, περιοχές με θάλασσα, με βουνό, με ποτάμια. Ωραία είναι η χώρα μας όπου και αν βρεθείς, αλλά δε συμφωνώ απόλυτα. Γιατί θέλω οπωσδήποτε να ξέρω ότι κάπου κοντά υπάρχει θάλασσα, αλλιώς νιώθω άσχημα. Έτσι από την πρώτη ημέρα που αφήσαμε τη Λαμία, μέχρι την προτελευταία που φτάσαμε Θεσσαλονίκη ένιωθα έξω από τα νερά μου. Δε λέω είδα περιοχές πολύ όμορφες, αλλά προτιμάω παραθαλάσσιες τοποθεσίες. Είναι κάτι παραπάνω από συνήθεια. Όπως κάποτε έξω από την Τρίπολη. Με το που την αντίκρισα εκεί, σαν ένα κυκλικό τσιμέντινο σχηματισμό στη μέση του πουθενά, να περιτριγυρίζετε από βουνά ψυχοπλακώθηκα αμέσως. Κάτι ανάλογο θα έλεγα συνέβη και τώρα.

Πρώτη νύχτα διανυκτέρευσης στη Λάρισα, στη μέση της Θεσσαλίας. Καλή πόλη, με τους πεζόδρομους, τις πλατείες, τις καφετέριες, τα άφθονα μαγαζιά και τα σιντριβάνια της, αλλά κάτι της έλειπε. Άθλιο το ξενοδοχείο, ίσως το χειρότερο που έχω μείνει, αλλά έτσι κι αλλιώς μια νύχτα μείναμε εκεί. Αλλά με μια σύντομη βόλτα διαπίστωνες πως στα γειτονικά τετράγωνα υπήρχαν πολύ καλύτερα από αυτό. Δεύτερη ημέρα με επίσκεψη στο πιο ενδιαφέρον, για μένα, θέμα της εκδρομής: σε ένα υπό κατασκευή φράγμα. Εντυπωσιακό να το παρατηρείς από ψηλά και να συνειδητοποιείς το μέγεθός του όταν αυτό ολοκληρωθεί. Μετά από την περισσότερο κουραστική από άποψη περπατήματος ημέρα, διανυκτέρευση στα Γρεβενά (όπου και θα μέναμε για δύο νύχτες). Εκεί είχαμε και αλλαγή καθηγητή. Η πόλη δε μου άρεσε καθόλου. Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν ένα χιλιόμετρο έξω, σε μια καταπράσινη περιοχή και έσωζε κάπως την κατάσταση. Από το κέντρο τα μόνα που έχω να θυμάμαι είναι το κοτοπουλάδικο όπου φάγαμε τον αγλέωρα δύο φορές και το χύμα παγωτό που δοκίμασα σε ένα μαγαζί. Η κακή κατάσταση του κέντρου επιδεινωνόταν και από τα έργα που γίνονταν στο κέντρο, δίπλα ακριβώς από τις καρέκλες όπου έπιναν το καφεδάκι τους οι κάτοικοι. Τα Μετέωρα ήταν άλλη μια περιοχή που επισκεφτήκαμε. Περιοχή που αξίζει λόγω του τοπίου. Μη διανοηθείτε να περάσετε από εκεί χωρίς να βγάλετε άφθονες φωτογραφίες.

Το δεύτερο καλύτερο σημείο της εκδρομής ήταν τη στιγμή που ήμασταν λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Τρεις ημέρες αφότου αφήσαμε τη θάλασσα, την ξανααντίκριζα στην άκρη του ορίζοντα. Δυστυχώς την πόλη την περάσαμε ξώφαλτσα, καθώς φαντάζομαι ότι ήθελαν να αποφύγουν να μας αμολήσουν στο κέντρο. Ήταν αρκετά κοντά όμως για να καταλάβω τη διαφορά με το νότο: συνθήματα για τον ΠΑΟΚ και τον Άρη να έχουν πάρει τη θέση αυτών για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Τέλος πάντων φύγαμε από τις παρυφές της πόλης με προορισμό τη Χαλκιδική. Στην κατεύθυνση προς Καβάλα υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Σταυρός. Επιτέλους διανυκτέρευση δίπλα στη θάλασσα. Εκεί κάναμε ποδαρικό σε ένα καινούριο ξενοδοχείο, κάναμε και μπάνιο. Μάλλον ταξιδέψαμε στη λιγότερο τουριστική πλευρά του νομού, Σταυρός – Στρατώνη, αλλά ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι η περιοχή άξιζε. Πράσινο του βουνού με γαλάζιο της θάλασσας.

Η επιστροφή στην Πάτρα ατελείωτη με όλους μέσα στο λεωφορείο να έχουν λαλήσει. Έβγαινε και η κούραση των ημερών. Επιβάλλονται οι δύο στάσεις ειδικά αν ταξιδεύεις με λεωφορείο όπως εμείς. Αλλά αυτό που κάνει εντύπωση είναι ο δρόμος. Να ταξιδεύεις στην εθνική με τη μεγαλύτερη κίνηση, στην εθνική που ενώνει το βορρά με το νότο και να διαπιστώνεις ότι τα χειρότερα τμήματά της (Τέμπη - Μαλιακός) δεν έχουν φτιαχτεί. Να καταλαβαίνεις το πόσο υποκριτικό είναι το να συζητάς για μεγαλύτερα πρόστιμα στις παραβάσεις του ΚΟΚ, όταν εσύ σαν κράτος δεν έχεις φτιάξει καινούριους δρόμους. Και βάλε μέσα και το τμήμα Κόρινθος – Πάτρα που μόνο εθνική δε θυμίζει για να ενισχύσεις το γεγονός (αλλά και πολλά άλλα τμήματα). Και όταν πάλι σκοτωθούν αρκετοί σε κάποιο σίγουρο δυστύχημα στο άμεσο μέλλον να ακούς ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο…

Οι πολλές ώρες στο λεωφορείο έφεραν και πολλά θέματα για συζήτηση όπως τα παρακάτω. Η εκλογή ενός καθηγητή μας στη θέση του κοσμήτορα, με το κέρασμα που επιβαλλόταν να κάνει και έκανε στο κοτοπουλάδικο που ανέφερα παραπάνω. Η κατάληψη που συνεχίζεται στη σχολή, η εξεταστική που θα αναβληθεί. Η αξιοκρατία της χώρας και το τι συμβαίνει για να ανέλθει κάποιος, με ταυτόχρονες αναφορές σε γνωστά πρόσωπα και γεγονότα Για να καταλήξει στο μέλλον και το τι θα κάνει ο καθένας μετά το πτυχίο (αλλά επειδή βαριέμαι να αναπτύξω όλα αυτά το αφήνω για άλλη φορά...).