Η μάγισσα που τη φωνάζουν Ελευθερία (μια βραδιά στο Ηρώδειο)

Στα μάτια μου φαινόταν σα γαλάζια οπτασία. Φταίει ίσως που ήμουν ψηλά απ’ τη σκηνή, ίσως και όχι. Με τα κιάλια μπορούσα να κρυφοκοιτάζω στη δική της ευτυχία. Έτριβε τα χέρια της στο γαλάζιο φόρεμά της – θεέ μου, είχε αγωνία – και ύστερα τα άφηνε να αιωρούνται μπροστά της, κρατώντας το μέτρο και το ρυθμό. Αχ, τα δάχτυλά της – τα έχετε παρατηρήσει ποτέ; - μακριά, σταθερά και καλοσυνάτα σα μαμάς. Τα μαλλιά της και τα μεγάλα χείλη της, υπέροχα όπως στις φωτογραφίες, τα πιο χαρακτηριστικά της γνωρίσματα – πώς να την φανταστείς χωρίς αυτά; «Άσε τη λύπη παλικάρι, πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι…» τραγουδούσε κλείνοντας τα μάτια της σα να θέλει να κρατήσει μέσα της την εικόνα. Ζούσε την κάθε στιγμή της κι έλαμπε ολόκληρη. Δε χρειαζόταν να κουνηθεί ούτε εκατοστό από τη θέση της για να το δείξει, δεν το είχε ανάγκη, όλο το συναίσθημά της μπορούσε να το μοιραστεί μέσα από τη φωνή και το βλέμμα της. Πώς να μη με μαγέψει;

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη την Παρασκευή το βράδυ τραγουδούσε Χατζιδάκη σε μια βραδιά αφιερωμένη στα κινηματογραφικά του, παρέα με τον Vassiliko (των Raining Pleasure) στο Ηρώδειο. Κι εγώ να μη τη χορταίνω!

Μια ώρα πριν περίμενα τη Σταυρούλα που είχε αργήσει. Εργαζόμενο κορίτσι βλέπεις, όχι τεμπέλα σα και του λόγου μου. Πείραζα τον εαυτό μου μέσα μου, τόσα χρόνια στην Αθήνα και δεν αξιώθηκες να έρθεις, απόψε η επίσημη πρώτη σου, τι συγκίνηση, τι δέος! Πλάκα στη πλάκα, άρχισα να το πιστεύω. Το Ηρώδειο, όπως κι αν το δει κανείς, για όποιο λόγο κι αν βρεθεί εκεί, έχει τον τρόπο να του επιβάλλεται, δίχως πολλές δικαιολογίες. Τα πλήθη συνέρρεαν με ορμή κι αυξανόμενη συχνότητα – κάτι που με ανησυχούσε λιγάκι – ανέβαιναν τα σκαλοπάτια και χάνονταν πίσω από τα κλαδιά των πεύκων. Τελικά εκείνη ήρθε και έτσι χαθήκαμε κι εμείς πίσω από τα πεύκα ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια.

Το Ηρώδειο φίσκα, στο διάζωμα των «φτωχών» δε, έψαχνες για θέση με τηλεσκόπιο, φασαρία, κακό, μπούρου μπούρου μέχρι ν’ αρχίσει, χειροκρότημα για το Μίκη (κλασικό), ώσπου τελικά τα φώτα χαμήλωσαν, οι μουσικοί της ορχήστρας στη θέση τους, το πρώτο βιολί και ο μαέστρος, fasten your seatbelt, destination: pure magic! (ναι, ήμουν κατενθουσιασμένος!)

Λατρεύω το Χατζιδάκη, μπλα μπλα, την ευαισθησία του, μπλα μπλα μπλα… τι πρωτότυπο, ε; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα για το Χατζιδάκη (έχω μόνο ένα δίσκο του, κάπου καταχωνιασμένο) κι ας ξετρελαίνομαι όταν ακούω κομμάτια του ή διασκευές κομματιών του. Αυτό που συνειδητοποίησα εκείνο το βράδυ είναι πως η μουσική του Χατζιδάκη είναι τόσο πολύ μέσα στη ζωή μας και στα ακούσματά μας, από τις ταινίες που βλέπουμε, τα ραδιόφωνα που ακούμε, χωρίς να το ξέρουμε γνωρίζουμε το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του. Ακούς ένα ορχηστικό θέμα του οποίου ο τίτλος από το πρόγραμμα δε σου λέει τίποτα απολύτως κι αισθάνεσαι λες και χθες βράδυ ξενυχτούσες με αυτό το κομμάτι στο cd player. (Μη φανταστείτε πάντως, τα πιο γνωστά κομμάτια του ακούστηκαν, αλλά πάλι για μένα άγνωστα ήταν) Είναι όλα τόσο οικεία στο άκουσμά τους. Εκπληκτικό!

Ο Vassilikos (του οποίου είμαι πατριώτης κι έχω να το περηφανεύομαι – για ανεξήγητους λόγους) με το τζιν και τα starάκια του, να προσπαθεί να κρατήσει το κορμί και τη φωνή του σε πειθαρχία (σε αντίθεση με τις δικές του συναυλίες) μέχρι να γραπώσει την ηλεκτρική του κιθάρα για το The Ballad of Feelings and Hallucinations και να μας στείλει (αχ πόσο γούσταρα να τον βλέπω να γουστάρει!)

Κι Ελευθερία, να κάνει όλο το Ηρώδειο να σιγοτραγουδά (η Σταυρούλα τη καταβρήκε, εγώ πάλι τη φοβόμουν τη δουλειά, ντρεπόμουν κι απλά άκουγα), να δίνει ρυθμό με το χέρι της, να μας ταξιδεύει σα να διαβάζει παραμύθι και να το απολαμβάνει όσο κανείς! «Κάπου υπάρχει αγάπη…» Έμοιαζε με κάποια που κερδίζει περισσότερα η ίδια από αυτά που δίνει στους άλλους. Κι αυτό που κάνει δεν έχει ευκολία ή μετριότητα αλλά γνώση και αγάπη και προσπάθεια και πάθος. Τη λατρεύω, σας το ‘πα;

Στο τέλος, όταν μαζί με το Vassiliko τραγουδούσαν «Ας πούμε αυτή τη λέξη, κοντεύει πια να φέξει…» κι εγώ ήμουν ήδη σε άλλο κόσμο, σ’ άλλη πραγματικότητα! Ώρες αργότερα, το μυαλό μου παρέμενε κολλημένο στη γαλάζια οπτασία μου – πως βρίσκεις το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα μετά από κάτι τέτοιο αναρωτιόμουν – μέχρι που ο ταρίφας που με γύριζε σπίτι άρχισε να μου γκρινιάζει για το γαμοκράτος που τον υποχρεώνει λέει να φοράει ζώνη… (δε μας γαμάς ρε φίλε νυχτιάτικα κι εσύ!)