Καληνύχτα συνάδελφοι...

Εδώ και κάνα εικοσαήμερο η σχολή τελεί υπό κατάληψη, όπως και πάρα πολλές άλλες σε όλη την Ελλάδα. Κάθε εβδομάδα έχουμε και συνέλευση όπου αποφασίζεται και για το αν θα συνεχιστεί ή όχι. Βέβαια κάθε φορά βγαίνει με συντριπτική πλειοψηφία η συνέχιση της κατάληψης. Και μάλιστα με περισσότερους ψήφους από όσους είχε πάρει η ΔΑΠ, πρώτη δύναμη της σχολής, και πολλούς περισσότερους από την αντίστοιχη δύναμη των δεύτερων ΕΑΑΚ (όπως αυτή διαμορφώθηκε στις περασμένες εκλογές). Και κάθε εβδομάδα να μαζεύεται τέτοιος αριθμός φοιτητών που σε εντυπωσιάζει. Μπορεί τα περίπου 100 άτομα που προσέρχονται στις συνελεύσεις του γεωλογικού να μη φαντάζουν σημαντικός αριθμός μπροστά στα νούμερα που ακούγονται από τρίτους για άλλες σχολές, αλλά αν σκεφτείς ότι όλο τον υπόλοιπο χρόνο με τα μαθήματα σε εξέλιξη κυνηγάς τον κόσμο για να μπει έστω μόνο στην αρχή, ή ότι πλέον είμαστε στον Ιούνιο και τα μπάνια έχουν ξεκινήσει, τότε είναι πράγματι μεγάλος αριθμός.

Παρόλα αυτά κάποια πράγματα παραμένουν ως σταθερές. Οι γνωστοί περιφερόμενοι από σχολή σε σχολή να συμμετέχουν με ερωτήσεις και τοποθετήσεις με μεγαλύτερο ζήλο από τους υπόλοιπους που έχουν σχέση με τη σχολή. Η ΠΚΣ να τσακώνεται με τα ΕΑΑΚ και να μην κατεβάζουν κοινό πλαίσιο. Τα αριστερά σχήματα, που πλέον είναι ανύπαρκτα στη σχολή μας, να συμπορεύονται με ΕΑΑΚ. Η ΠΑΣΠ τηρώντας το βλέποντας και κάνοντας να μην κατεβαίνει καν στις συνελεύσεις. Σου λέει κάτσε να δούμε πως θα πάνε τα πράγματα και αν συμφέρει πολιτικά να συμμετάσχουμε στο όλο θέμα. Αν παρακάτω δουν ότι τους συμφέρει τότε θα πουν «να εμείς ποτέ δεν ήμασταν κατά». Η ΔΑΠ να έχει μετακομίσει πλέον στη Μύκονο, με 3-4 να έρχονται στις συνελεύσεις. Και τα ΕΑΑΚ να έχουν στήσει ολόκληρο σαλόνι στο χώρο της σχολής με τηλεόραση, περιοδικά, εφημερίδες, ραδιο – CD και άλλα για να περνούν την ώρα τους. Και κατά τη διάρκεια των συνελεύσεων να ακούς τα ίδια και τα ίδια. Καλά αυτό συνέβαινε πάντα. Ειδικά όμως αυτή την περίοδο κάθε εβδομάδα είναι σα να ακούς το κασετόφωνο με την ηχογράφηση της προηγούμενης εβδομάδας. Κανονικά θα έπρεπε πλέον να πηγαίναμε κατευθείαν στη ψηφοφορία. Δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε 2 ώρες (και βάλε) για να τους βλέπουμε να τσακώνονται. Και τσακώνονται για το τίποτα. Ειδικά ΠΚΣ και ΕΑΑΚ δεν ξέρουν το γιατί. Ο ένας λέει θα μπείτε στο συντονιστικό (μας), ο άλλος λέει όχι θα έρθετε μαζί μας. Ο ένας λέει έτσι και ο άλλος γιουβέτσι. Να τσακώνονται στην προχθεσινή συνέλευση για δύο κωλογραμμές. Όλα τα προβλήματα πάντα λύνονται στη μέση, όμως εδώ μόνο αν υποχωρήσει τελείως ένας από τους δύο θα γίνει κάτι. Και αν δεν τα βρουν άτομα που έξω από τη συνέλευση κάνουν παρέα και ξέρει ο ένας τον άλλο ποιος θα τα βρεί; Καλά για τη ΔΑΠ τι να πεις. Μόνο να παίρνουν εκείνο το ειρωνικό γελάκι ξέρουν. Συμφωνώ ότι και με τις καταλήψεις μπορεί να μη βγει πουθενά. Όμως δεν είναι λύση να κάνεις σα να μην τρέχει τίποτα και να περιμένεις τον υποτιθέμενο διάλογο που θα γίνει στη Βουλή. Αλλά ξέχασα, υπάρχει και άλλος αγώνας εν εξελίξει: να ελευθερωθεί η Βόρεια Μύκονος.

Και μες το κλίμα των τελευταίων μηνών να παραλληλίζονται όλα όσα συμβαίνουν εδώ με όσα έγιναν στη Γαλλία. Να μιλάνε για αγώνες για μαζικές κινητοποιήσεις κτλ. Μα πως θα γίνουν από τι στιγμή που δεν υπάρχει μια ευρύτερη συνεννόηση. Πως είναι δυνατόν να μιλήσουμε για φοιτητικό κίνημα όταν πέρα από τους μερικούς που κάθονται στη σχολή για να επιβλέπουν κανείς άλλος δε συμμετέχει. Πως θα μιλήσουμε για αγώνα όταν τους βλέπεις να περιχαρακώνονται πίσω από την ταμπέλα κάποιου κόμματος, κάποιου σχηματισμού. Να παπαγαλίζουν τη φωτοτυπία με τις θέσεις που έρχονται από τα κεντρικά, και να μη συμφωνούν παρά μόνο με αυτούς που είναι στο ίδιο σχήμα – κόμμα. Η ΠΚΣ να ετοιμάζει τη μελλοντική βάση ψηφοφόρων του ΚΚΕ (αν θα υπάρξει τέτοια). Οι ΔΑΠ – ΠΑΣΠ να υπάρχουν για να φτιάξουν τη βάση των ψηφοφόρων για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα (τους μελλοντικούς που θα ζητήσουν να βολευτούν σε μια θέση). Και οι ΕΑΑΚίτες να βρίσκονται κάπου στη μέση, αφού αργά ή γρήγορα θα βρεθούν και αυτοί πίσω από το μπλε ή το πράσινο, ανάλογα με το που θα πάνε να ζητήσουν διορισμό. Ουσιαστικά ο προορισμός και ο λόγος της ύπαρξης των νεολαιών των κομμάτων είναι η προετοιμασία των νέων, που έρχονται από τα σχολεία και ακόμα δεν ξέρουν τι τους γίνεται, για να γίνουν οι αυριανοί προσαρμοσμένοι πολίτες που δε θα αμφισβητούν τίποτα. Μια διαιώνιση των συστατικών της σημερινής πολιτικής σκηνής, για να μην υπάρξει ποτέ το πρόβλημα να αμφισβητηθεί η κουτάλα και η καρεκλοποίηση. Για αυτό μόλις βλέπουν πρωτοετή πέφτουν σαν τα κοράκια πάνω του.

Όσο περισσότερο μένω στο πανεπιστήμιο τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι όλοι αυτοί οι διαφορετικοί σχηματισμοί μόνο κακό κάνουν στην τελική. Γιατί πέρα από τα πράσινα – μπλε – κόκκινα – μαύρα – κίτρινα - ροζ τα προβλήματα είναι ίδια για όλους. Και μόνο αν μαζευτούν όλοι μαζί χωρίς ταμπέλες κομμάτων θα μπορέσει να γίνει κάτι. Ο καθένας από αυτούς τους κομματοποιημένους δουλεύουν με βάση αυτά που έχουν διδαχθεί, με βάση ένα στενό πλαίσιο. Έχουν μπει σε μια γραμμή που δεν έχει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά ούτε πίσω, ούτε καν μπροστά. Ακολουθούν μόνο αυτό που έχουν μάθει και τίποτε άλλο. Ακολουθούν τυφλά αυτό που έμαθαν από το κόμμα, που θέλει να καρπωθεί ότι γίνεται για δικό του όφελος. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να επιτευχθεί κάτι από τι στιγμή που ο καθένας έχει τα δικά του συμφέροντα; Μόνο σε ένα χώρο πανεπιστημίου πλήρως ανεξάρτητο από τα κόμματα θα μπορούμε να μιλήσουμε για αγώνα και μαζικοποίηση. Όταν δε θα ακούς την καταμέτρηση για το πόσες σχολές έχει ο ένας και πόσες ο άλλος, λες και μοιράζουν χαρτιά. Όταν δε θα ακούς «τώρα μιλάει η ΔΑΠ, τώρα μιλάει η ΠΚΣ» παρά ότι μιλάει ο Γιώργος, ο Κώστας, η Μαρία, η Ιωάννα και οι υπόλοιποι με το όνομά τους, με τις δικές τους ιδέες και σκέψεις, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρχει μέλλον. Αλλά αφού όλοι μας έχουμε στην άκρη του μυαλού μας το πώς θα έρθουν τα πράγματα για να καπαρώσουμε μια θέση μέσω των γνωριμιών μας στα δύο «μεγάλα» κόμματα.

Οπότε τι να λέμε, καληνύχτα μας και όνειρα γλυκά…