Καληνύχτα συνάδελφοι 2.0

Είχα βγει για καφέ. Στο τραπεζάκι ήταν και δύο άτομα από αυτούς που πρωταγωνίστησαν, θα λέγαμε, την περίοδο των καταλήψεων. Ο ένας από αυτούς τους δύο σε κάποια στιγμή μιλάει στο κινητό σε τρίτο (άλλο συμφοιτητή) λέγοντάς του κάτι σαν: «κάτι θα παίξει αύριο… κάποιον θα βρούμε απέξω για να βοηθήσει… αρκεί να έχουμε λευκές κόλλες…».

Τι θα γινόταν; Την αυριανή μέρα (σήμερα δηλαδή) ξεκίναγε η εξεταστική των επί πτυχίω. Και όπως μπορεί να καταλάβατε, όλοι τους ποντάρουν σε αυτόν που θα είναι απέξω, για να περάσουν το μάθημα. Το σχέδιο απλό, κάποιος πρόθυμος αφού μάθει τα θέματα θα βρει τις απαντήσεις στο βιβλίο, θα τις γράψει σε κόλλες που θα αφήσει στην τουαλέτα. Από εκεί θα τις πάρει μέσα στην αίθουσα άτομο που θα προφασιστεί ανάγκη για κατούρημα. Ωραία μέχρι εδώ… καλό το κόλπο, μπορεί και να πετύχει αν και στο συγκεκριμένο καθηγητή δεν περνάνε αυτά.

Δεν ξέρω πως σας φαίνεται εσάς, αλλά ρε γαμώτο εμένα δε μου κολλάει αυτό. Εσύ δεν ήσουν ρε φίλε που δύο μήνες πέρυσι από τα μέσα Μάη και τρεις μήνες φέτος, ουσιαστικά από την Πρωτοχρονιά και μετά, στήριζες τις καταλήψεις; Εσύ δεν ήσουν που ξημεροβραδιαζόσουν στη σχολή τόσο καιρό; Γιατί έλεγες ότι αγωνιζόσουν; Για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο δε γινόταν αυτό; Εσύ δεν ήσουν που ωρυόσουν στις συνελεύσεις και μάλιστα σα γνήσιος trendy επαναστάτης είχες παραμάσχαλα την Ελευθεροτυπία, από την οποία διάβαζες και κομμάτια που και που. Εσύ δεν ήσουν που κάθε εβδομάδα πήγαινες στην Αθήνα για να διαδηλώσεις και όταν γύριζες μας εξιστορούσες το πώς σε γέμιζαν με χημικά οι Μπάτσοι;

Και τώρα τι; Τι άλλαξε μέσα σε τρεις εβδομάδες από όταν άνοιξαν οι σχολές; Δηλαδή τι έγινε, οι καταλήψεις ήταν η επανάσταση και τώρα που σταμάτησαν αυτή ολοκληρώθηκε; Αλήθεια γιατί τα έκανες όλα αυτά;

Όταν ξεκινάς έναν αγώνα πρέπει να τον στηρίζεις από την αρχή μέχρι το τέλος, από το πρωί που θα ξυπνήσεις μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθείς. Πρέπει να τον στηρίζεις με τις πράξεις σου στη σχολή, στη δουλειά. Πρέπει να τον στηρίζεις με τα λόγια σου και τη στάση σου απέναντι στους φίλους σου, στην οικογένειά σου, στην κοπέλα σου, στους καθηγητές σου ή σε κάποιους άγνωστους. Δεν υπάρχει αγώνας όταν κατεβαίνεις στο δρόμο για να φωνάξεις και μετά από λίγο κάνεις κάτι που αναιρεί τη φωνή που έβαλες πριν λίγο. Αγώνας δεν είναι να την πεις στον τριτοκλασάτο ΔΑΠίτη που επειδή δεν ξέρει να μιλήσει και λέει μαλακίες έχει γύρω του καμιά δεκαριά υποβολείς. Ο αγώνας «σύντροφε», δεν είναι μια πράξη που έκανα κάποτε, είναι στάση ζωής.

Θα μου πεις ότι ένα μάθημα θέλουν να περάσουν μόνο. Όχι δεν είναι έτσι. Είναι αντίφαση να λες ότι θέλεις καλύτερα πανεπιστήμια την ίδια στιγμή που θα κατέβεις να περάσεις μάθημα ως αλεξιπτωτιστής, έχοντας μόνο και μόνο πως θα κλέψεις βαθμούς. Αυτό είναι υποβάθμιση του πανεπιστημίου στην οποία όλοι μας βάζουμε το λιθαράκι. Και εμείς οι φοιτητές και ορισμένοι καθηγητές που κόβουν τόσους όσους έχει το έτος μου επί 5.

Θα ήθελα να κλείσω με μια απορία που μου εξέφραζε συνεχώς ένας συμφοιτητής που ποτέ του δεν ασχολήθηκε με κομματικές νεολαίες ή δήθεν ανεξάρτητους και που τώρα φυλάει σκοπιές κάπου στη Σάμο: «Γιατί όλοι αυτοί που συνδικαλίζονται και λένε ότι θέλουν ένα καλύτερο πανεπιστήμιο χρωστάνε 15αριές και 20αριές μαθημάτων;».