Κλειστή Σχολή

Σήμερα η σχολή μου είναι κλειστή. Συμμετέχει στο συλλαλητήριο του Συντονιστικού Αγώνα των ΑΕΙ το οποίο αντιτίθεται στη σημερινή κατάθεση (προς ψήφιση) του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για την αναγνώριση των ξένων τίτλων σπουδών (ρυθμίσεις για την αντικατάσταση του ΔΙΚΑΤΣΑ) εξαιτίας της αναγνώρισης ως ισότιμων των πτυχίων τρίχρονων σπουδών (Bachelor + 1 χρόνο Master).
Δεν έχει μεγάλη σημασία να αναλύσω το συντεχνιακό χαρακτήρα του αιτήματος. Σημασία έχει να σας πω τι σημαίνει το ότι συμμετέχει η σχολή μου σε αυτή τη διαμαρτυρία.
Αντίθετα με ότι θα μπορούσε κανείς να υποθέσει με την ανάγνωση της παραπάνω πρότασης, αυτή δεν σημαίνει πως συμμετέχουν οι φοιτητές της σχολής μου στο συλλαλητήριο. Κάθε άλλο μάλιστα! Οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για αυτό. Θα μάθουν ότι η σχολή είναι κλειστή προσερχόμενοι σήμερα για μάθημα, θα αναθεματίσουν την τύχη τους που ξύπνησαν πρωί πρωί και έκαναν τόσο δρόμο για το τίποτα και θα κατευθυνθούν στα γρήγορα στη πλησιέστερη καφετέρια (για να μην πάει χαμένο και το πρωινό).
Το ότι η σχολή μου συμμετέχει στο συλλαλητήριο σημαίνει πως χθες μαζευτήκαμε είκοσι νοματαίοι σε μια αίθουσα για να κάνουμε συνέλευση και το διοικητικό συμβούλιο που αποτελείται από μέλη της Πανσπουδαστικής (Κνίτες) κατέθεσε «αγωνιστική πρόταση» η οποία υπερψηφίστηκε από την πλειοψηφία των 13 ατόμων (που κατά σύμπτωση είναι Κνίτες). Και έτσι σήμερα η σχολή μου είναι κλειστή για να διευκολυνθούν στην προσέλευση στο συλλαλητήριο οι φοιτητές (ποιοι φοιτητές; Αυτοί οι 13 μάλλον). Δημοκρατικές διαδικασίες.
Δεν έχω πρόβλημα με τους Κνίτες που κλείσανε τη σχολή μου. Τη δουλειά τους κάνουνε και μάλιστα πολύ καλά. Αφού δεν πατάει κανείς στις συνελεύσεις είναι φυσικό αποτέλεσμα να αποφασίζουν και να διατάζουν 13 άτομα. Το πρόβλημά μου είναι όταν ακούω φράσεις όπως «οι φοιτητές δώσανε βροντερό παρόν και αντιστάθηκαν στην υποβάθμιση της παιδείας» κ.τ.λ. Από όσο ξέρω αυτό που συμβαίνει στη σχολή μου δεν απέχει πολύ από αυτό που συμβαίνει στις περισσότερες σχολές και αυτό φαίνεται και στην τεράστια συμμετοχή φοιτητών στα κατά καιρούς φοιτητικά συλλαλητήρια – το πολύ 2000 άτομα να μαζευτούν, δηλαδή οι οργανωμένοι στις αριστερές φοιτητικές παρατάξεις.
Μάλλον το ότι αυτοί εκφράζουν τα αιτήματα του συνόλου των φοιτητών της χώρας απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όσο απέχει και η φράση «φοιτητικό κίνημα»…