Λίγα λόγια για τα πολιτικά των ημερών

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για τις συζητήσεις που έγιναν στη βουλή, για την τριήμερη συζήτηση που ακολουθεί για την πορεία της κυβέρνησης, καθώς και τη ψήφο εμπιστοσύνης που θα πάρει μετά. Αυτές τις μέρες στο ποδοσφαιρικό γήπεδο που λέγεται βουλή θα γίνουμε μάρτυρες του αγώνα μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών με φόντο την κατάκτηση του κυπέλλου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ψήφος του ελληνικού λαού. Οι μεν θα τα ρίξουν στους δε, οι τωρινοί στους προηγούμενους, οι προηγούμενοι στους πιο προηγούμενους και οι πιο προηγούμενοι στον Κολοκοτρώνη. Οι από κάτω βέβαια βουλευτές θα ζητωκραυγάζουν κάθε φορά που ο ένας πολιτικός αρχηγός «θα την πει» στον άλλο. Και στο τέλος θα έχουμε και την ολοκλήρωση του αγώνα με την ψήφο εμπιστοσύνης που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση από την απόλυτη πλειοψηφία της βουλής, κάτι σαν την ολοκλήρωση ενός αγώνα με στημένο διαιτητή. Όλο αυτό το σκηνικό με την ψήφο εμπιστοσύνης θα είχε κάποιο νόημα αν είχαμε και κάποιο εκλογικό σύστημα στο οποίο δε θα έπαιρνε τέτοια ενίσχυση το πρώτο κόμμα. Τώρα μπορεί να κάνει ότι αυτό θέλει και να μη δίνει το λογαριασμό σε κανέναν. Βέβαια θα πει κάποιος να γυρίσουμε δηλαδή σε απλή αναλογική και να δημιουργήσουμε αδύνατες κυβερνήσεις που θα πέφτουν η μια πίσω από την άλλη, δημιουργώντας αστάθεια στη χώρα; Και αυτό σωστό είναι. Ίσως βέβαια το πιο σωστό είναι να αλλάξουν τα μυαλά όλων αυτών που ασχολούνται με την πολιτική, γιατί αυτή η εικόνα που παρουσιάζει η βουλή δεν κολακεύει τη δημοκρατία μας. Δεν είναι σοβαρό όλοι οι βουλευτές να σηκώνονται να χειροκροτούν με το παραμικρό τον αρχηγό, ούτε είναι σοβαρό να μην εκφράζουν στη βουλή κάποια διαφωνία σε σχέση με τη γραμμή του κόμματος (εκτός μερικών οι οποίοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού), γιατί έτσι μάλλον κερδίζουν επάξια τον χαρακτηρισμό του πρόβατου. Και δε νομίζω ότι ο κάθε ένας από εμάς θα ήθελε πρόβατα ως αντιπροσώπους στη βουλή, αλλά κάποιους οι οποίοι για να υποστηρίξουν τα συμφέροντά μας δε θα δίσταζαν να πάνε κόντρα ακόμα και στο κόμμα τους, χωρίς να φοβούνται ότι θα γίνουν το μαύρο πρόβατο που θα βγει έξω από το κοπάδι. Αλλά ίσως η απάντηση σε όλο αυτό βρίσκεται στη λέξη της προηγούμενης πρότασης, τη λέξη «κόμμα». Ο καθένας από όλους αυτούς, και βάζω και τους 300 μέσα, φοβάται τη διαφοροποίηση, φοβάται ότι έτσι δε θα γίνει αρεστός στον αρχηγό, φοβάται ότι έτσι θα χάσει τη θέση του στη σειρά για την κουτάλα, για την ανέλιξη στους κομματικούς μηχανισμούς. Αλλά σαν πολύ δεν αμπελοφιλοσόφισα, αρχίζει και ο μητσιχώστας…