Περί συνελεύσεων...

Τσιγάρα, αγριοφωνάρες, χαρτιά, σκουπίδια (λυπάμαι τις καθαρίστριες που συμμαζεύουν το βομβαρδισμένο τοπίο που αφήνουμε), και μικρή παρουσία φοιτητών. Όπως καταλάβατε μιλάω για τις συνελεύσεις που γίνονται αρκετά συχνά σε κάθε τμήμα. Αυτό που έχω καταλάβει τρία χρόνια τώρα στο πανεπιστήμιο είναι ότι οι συνελεύσεις είναι ανθυγιεινές. Κάθε φορά που θα πάρεις τη γενναία απόφαση να τις παρακολουθήσεις θα φύγεις από αυτές με πονοκεφάλους, έχοντας εισπνεύσει καπνό που αντιστοιχεί σε ολόκληρα πακέτα τσιγάρων και όλα τα συνεπακόλουθα. Η σημερινή συνέλευση είχε και την πλάκα της γιατί για κάνα δεκάλεπτο βρίζονταν όλοι μεταξύ τους, εκπρόσωποι παρατάξεων με το προεδρείο, οι παρατάξεις μεταξύ τους, πως δε έβρισαν και τους 20 μαλάκες που κάθονταν και τους άκουγαν (αντί να πάνε κι αυτοί να κάνουνε τίποτα καλύτερο τόσες ώρες). Πάντως στην επόμενη συνέλευση λέμε να κατεβάσουμε ένα κασσετοφωνάκι για να ακουστεί η θέση του σχήματος. Όπως και να το κάνεις θα έχει και το συμβολισμό της αυτή η πράξη. Και από εδώ και πέρα θα αναφερόμαστε με τη λέξη πρόβατα, όπως πολύ εύστοχα αποκάλεσε τους φοιτητές που παρακολουθούσαν τη συνέλευση, εκπρόσωπος της κυρίαρχης παράταξης που τυχαίνει να είναι και ο τσοπάνης, συγνώμη ο πρόεδρος ανάμεσα στους πέντε που εκλέχτηκαν στις τελευταίες εκλογές. Επίσης εντύπωση μου προκαλεί και το γεγονός ότι σε κάθε συνέλευση εμφανίζονται και δέκα- δεκαπέντε άτομα από άλλα τμήματα, ενταγμένα σε παρατάξεις πάντα, τα οποία συμμετέχουν ενεργά όσοι ώρα και να κρατήσει η συνέλευση. Σήμερα βρήκα και τον κατάλληλο χαρακτηρισμό για αυτούς, επαγγελματίες κομματικά στελέχη. Δε θέλω να φανταστώ τον εαυτό μου να γυρνάω σε όλες τις σχολές και να παρακολουθώ κάθε τρίωρη (και βάλε) συνέλευση κάθε μέρα…