Και οι υπόλοιποι;;;

Χθες ανακοινώθηκαν οι βάσεις. Η αγωνία χιλιάδων υποψηφίων πήρε τέλος. Σήμερα θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για εκείνους που έβγαλαν μεγάλες βαθμολογίες, για τους πρώτους των πρώτων. Συγχαρητήρια φυσικά σε όλους αυτούς που κάθονταν με τις ώρες πάνω από ένα βιβλίο για να καμαρώνουν σήμερα τα 18άρια και τα 19άρια. Όμως με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Τι γίνεται με εκείνους που απέτυχαν, με εκείνους που κόπηκαν από το δέκα;

Το σύστημα παιδείας είναι έτσι δομημένο που από την αρχή ξεχωρίζει τους πετυχημένους από τους «αποτυχημένους». Όλοι πέφτουμε πάνω στους πρώτους και αφήνουμε στην άκρη τους άλλους σαν να είναι μιάσματα. Κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι απέγινε ένα παιδί που έμεινε στην απέξω. Μάλλον γιατί κάτι τέτοιο δεν πουλάει, δεν είναι ωραίο να ακούς για κάτι που δε θα σου γλύψει τα αυτιά.

Κάποιος θα πει ότι δε γίνεται να περάσουν όλοι στο πανεπιστήμιο. Και θα έχει και δίκιο. Δε γίνεται να γίνουν όλοι επιστήμονες. Όμως εγώ μιλάω για τη φιλοσοφία του συστήματος παιδείας που καθορίζει με αμφίβολες μεθόδους το μέλλον μας και βάζει τις ταμπέλες της αποτυχίας σε χιλιάδες νέους και νέες, που σήμερα δε βλέπουν δίπλα από το όνομά τους μια σχολή. Για όλους εκείνους που θα περάσουν μέρες κηδείας στο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον μόνο και μόνο επειδή γαλουχήθηκαν με σκοπό της ζωής τους την είσοδό τους στο πανεπιστήμιο. Έχω ακούσει για παράδειγμα, για οικογένειες που ψυχράθηκαν οι σχέσεις τους, ή απέφευγαν οι μεν τους δε, μόνο και μόνο γιατί τα παιδιά της μιας είχαν περάσει σε σχολές και της άλλης όχι.

Για αυτό μάλλον θα πρέπει να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα περί συστήματος εισαγωγής και όρια του δέκα, και να κοιτάξουμε να αξιολογήσουμε από την αρχή την εκπαίδευση και το σκοπό της…

Υ.Γ.: Παιδιά μη μασάτε. Μπορεί να χάθηκε μια «μάχη», αλλά όλη η ζωή είναι μπροστά σας. Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό…