<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

30.4.07

Οι καρτούλες του... 30άρη

Είναι εκπληκτικό το πόσο μπορεί να έχει αλλάξει ένα άτομο που έχεις να συναντήσεις πολύ καιρό. Από τα άτομα που γνωρίζω αρκετά χρόνια ελάχιστες αλλαγές από άποψη εμφανισιακή έχουν γίνει. Έτσι ώστε ακόμα και αν έχουμε λίγο καιρό να ιδωθούμε, να βλέπω τα ίδια πρόσωπα.

Τις προάλλες καθώς προχώραγα στο δρόμο μαζί με μερικούς φίλους, τους βλέπω να χαιρετάνε έναν τύπο. Από ότι τον έκοψα έτσι όπως ήταν, με μούσι μεγάλο, προχωρημένη φαλάκρα και κοιλιά τόση ώστε να την εγκλωβίζει το πουκάμισο, λέω από μέσα μου «δε θα ‘ναι 30 χρονών; Σίγουρα». Για να καταλάβω λίγο αργότερα έκπληκτος ότι αυτός ήταν ένας παλιός μου συμμαθητής, ένα παιδί που για 2-3 μήνες καθόταν στο θρανίο μπροστά από το δικό μου, όταν πήγαινα Α’ Γυμνασίου (και που σήμερα είναι 22 όσο κι εγώ!). Σοκ ίσως είναι λίγο σαν λέξη για να περιγράψω αυτό που ένιωσα.

Είναι γνωστό βέβαια ότι δεν είμαι καλός στο να υπολογίζω ηλικίες. Κάποτε μάλιστα είχα γίνει και ρεζίλι όταν είχα πει σε κάποια ότι είναι 25-26 ενώ ήταν 20 (καλή μαλακία και αυτή!). Αλλά και οι υπόλοιποι το ίδιο είπαν αμέσως, «πως έγινε έτσι αυτός…».

Και αναρωτιέμαι αν στα 22 σου δείχνεις για 10 χρόνια μεγαλύτερος, τότε πως θα είσαι αργότερα; Εντάξει ίσως έπεσα και σε ακραία περίπτωση, αλλά αν ήσασταν στη θέση μου το ίδιο σοκ θα παθαίνατε.

Το καλύτερο όμως είναι μετά. Γιατί σε μια στιγμή βάζει το χέρι του μέσα στην τσέπη απ’ το σακάκι για να βγάλει κάρτες με το τηλέφωνό του! και όταν διαβάζεις τα περί μάνατζερ που γράφει πάνω λύνεσαι ή δε λύνεσαι στα γέλια; Μάλιστα, και επίδοξος επιχειρηματίας ο τυπάκος! Το ωραίο είναι ότι εκείνη την ημέρα είχα πάρει κι από άλλους τέτοιες κάρτες!

Μετά από αυτό πήρα κι εγώ τη μεγάλη απόφαση: λίαν συντόμως ιδρύω εταιρεία. Μάλιστα σκέφτομαι να την ονομάσω “bouboux investments” ή κάτι σαν “spyreto coorporation”. Αν θες system intruder να συμμετέχεις κι εσύ πες μου να κάνουμε κάτι σαν “spyretoharris group”. Θα τυπώσουμε και καρτελάκια τα οποία θα μοιράζουμε για να το παίζουμε μούρη! Και φυσικά θα γράψω όλα τα προσόντα μου στην κάρτα: manager, geologist, mucisian, αγγλικά – γαλλικά - ιταλικά (άσχετα αν από γαλλικά και ιταλικά ξέρω μόνο «καλημέρα, τι κάνεις, γεια»…), photographer (λέμε τώρα…) με blog και σελίδα στο myspace και δίπλωμα οδήγησης, όλα στα εγγλέζικα για να κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση…