<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

23.3.05

Βίλα Λορέν

Στο εστιατόριο «Βίλα Λορέν» στις Βρυξέλες συνέφαγαν χθες το βράδυ ο Ταγίπ Ερνογάν με τον Κώστα Καραμανλή. Δεν ξέρω ποιος βαρυστομάχιασε από το γεύμα, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι οι Τούρκοιστην εξωτερική πολιτική μας πάνε με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο. Ο συμπαθής Ταγίπ βρήκε ευκαιρία να μεταφέρει τα αιτήματά του προς τον έλληνα πρωθυπουργό για πίεση προς την Κύπρο όσον αφορά την επανέναρξη των συνομιλιών (με υπευθυνότητα της ελληνοκυπριακής πλευράς). Κάτι τέτοιο βέβαια θα ανέτρεπε κάθε πρόβλημα που θα εμφανιζόταν σε σχέση με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της 3ης Οκτωβρίου. Πλέον η Τουρκία που θα είχε συνομιλίες με την ελληνοκυπριακή πλευρά δε θα είχε καμία υποχρέωση να για επικύρωση και εφαρμογή της τελωνειακής ένωσης με την Κύπρο (και ουσιαστικά δε θα την αναγνώριζε). Κάπου εκεί πάνε να οδηγήσουν τα πράγματα Άγκυρα, Ουάσινγκτον, Λονδίνο. Αλλά αυτά έπρεπε να τα σκεφτόμασταν πιο πριν, τότε που δίναμε το «οκ» στην Τουρκία πέρυσι τον Δεκέμβρη χωρίς ουσιαστικά να έχουμε εξασφαλίσει κάτι βασιζόμενοι μόνο στην ελπίδα ότι θα γίνει ένα θαύμα. Αυτή η ελπίδα από ότι φαίνεται είναι και τώρα ο οδηγός της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Πριν το γεύμα οι πιλότοι της τουρκικής αεροπορίας αλώνιζαν για πολλοστή φορά μέσα στο FIR Αθηνών. Ξέρω ότι πολλοί θα πουν ότι αυτά τα κάνει το στρατιωτικό κατεστημένο της γείτονος και ότι ο Ερντογάν «προσπαθεί» να τους συμμαζέψει. Εμένα όμως μου φαίνεται ότι όλη αυτή η φιλολογία βρίσκεται μέσα στο παιχνίδι που κάνουν οι Τούρκοι (είναι σαν τα έργα με τους μπάτσους: ο ένας είναι καλός και δείχνει να είναι με το μέρος σου ενώ ο άλλος είναι κακός και κάνει ότι γουστάρει). Εμείς απαντάμε συνεχώς με δηλώσεις του τύπου «ορισμένες δραστηριότητες στο Αιγαίο δεν είναι δείγμα καλής γειτονίας». Το ότι σπαταλάμε σε αυτή την υπόθεση των αναχαιτήσεων ένα κάρο λεφτά και το ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει ένα ατύχημα με απρόβλεπτες συνέπειες δε φαίνεται να απασχολεί κανέναν. Και αν προσθέσεις σε όλα αυτά και το θέμα των Σκοπίων, το Δ’ κοινοτικό πλαίσιο στήριξης την οικονομία και αρκετά άλλα, καταλαβαίνεις ότι η κυβέρνησή μας προωθεί τα συμφέροντα της χώρας σε όλα τα μέτωπα…