Συνδικαλιστικές λογικές και αντιφάσεις

Είναι γνωστό σε όσους με ξέρουν ότι είμαι προβληματικό άτομο! Ένα από τα προβλήματά μου είναι ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω τη λογική των άλλων. Αυτό το πρόβλημα κορυφώνεται με τη λογική των συνδικαλιστών.
Σήμερα ξεκινούν απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τουλάχιστον στην Αθήνα όλα υπολειτουργούν. Πολλά και διάφορα τα αιτήματα των απεργών όπως η ακρίβεια, η οικονομική ύφεση, η ανεργία κτλ. Μέσα σε αυτά τα αιτήματα είναι και η περιβόητη απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων. (Επέκταση για την ακρίβεια αν και οι συνδικαλιστές επιμένουν ότι είναι το πρώτο βήμα για την πλήρη απελευθέρωση)
Το επιχείρημά τους είναι ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα συντριβούν από τις μεγαλύτερες εξαιτίας του ανταγωνισμού. Θα αυξηθεί το κόστος λειτουργίας των καταστημάτων και μόνο οι μεγάλες αλυσίδες θα μπορούν να το πληρώνουν. Επίσης υποστηρίζουν πως οι καταναλωτές έχουν πρόβλημα ρευστότητας και όχι χρόνου για να κάνουν τις αγορές τους. Άρα κανείς δεν θέλει την επέκταση του ωραρίου.
Παρόλα αυτά η επέκταση του ωραρίου δεν είναι ένα υποχρεωτικό μέτρο. Ο κάθε επιχειρηματίας μπορεί να αποφασίζει για το δικό του ωράριο μέσα σε αυτά τα πλαίσια. Και εδώ είναι αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω: αν δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος επέκτασης του ωραρίου οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι καταναλωτές δεν ενδιαφέρονται να ψωνίζουν αργότερα το βράδυ ή το μεσημέρι τότε τι τους εμποδίζει να μην επεκτείνουν το ωράριο; Ο ανταγωνισμός; Και τι είναι ο ανταγωνισμός; Δεν είμαι σίγουρος για το τι εννοούν.
Ο ανταγωνισμός για τους συνδικαλιστές πρέπει να μοιάζει με ένα τρομαχτικό τέρας που αρέσκεται στο να κλείνει επιχειρήσεις και να απολύει εργαζόμενους. Ο ανταγωνισμός δεν έχει σχέση με τις επιλογές των καταναλωτών, δεν είναι μηχανισμός προσαρμογής της αγοράς σε αυτές. Σύμφωνα με τους συνδικαλιστές οι φοιτητές των οικονομικών σπουδών διαβάζουν βλακείες στα μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας.
Εγώ νόμιζα πως ο ανταγωνισμός θα αναγκάσει όλα τα καταστήματα να επεκτείνουν το ωράριό τους μόνο αν οι καταναλωτές αρχίζουν να ψωνίζουν από καταστήματα με ενιαίο ωράριο γιατί τους εξυπηρετεί περισσότερο. Κι αυτό γιατί σε μια ανταγωνιστική αγορά ο τρόπος για να βγάλεις λεφτά από το εμπόριο είναι να εξυπηρετείς καλύτερα τις ανάγκες των πελατών σου. Χωρίς ανταγωνισμό οι έμποροι θα προτιμούσαν να ανοίγουν για κανά δίωρο κάθε μέρα και να μειώσουν έτσι το κόστος λειτουργίας των καταστημάτων τους. Αυτό όμως θα σήμαινε πως έμποροι (και οι μικρομεσαίοι) και καταναλωτές έχουν διαφορετικά συμφέροντα, κάτι που φαίνεται να είναι αντίθετο με την ολιστική συνδικαλιστική λογική που βλέπει την κοινωνία σαν έναν οργανισμό με κοινούς και συγκεκριμένους στόχους των μελών του. Τι να πει κανείς για των άλλων τη λογική;;;