Περί ευθανασίας...

Πολλούς ηθικούς προβληματισμούς έχει εγείρει η υπόθεση της Τέρι Σκιάβο. Η 41χρονη αμερικανίδα βρίσκεται σε κώμα 15 ολόκληρα χρόνια και έπειτα από δικαστικούς αγώνες του συζύγου της και κηδεμόνα της την προηγούμενη εβδομάδα διακόπηκε η παρεντερική σίτιση για να επιτευχθεί με αυτόν τον τρόπο παθητική ευθανασία. Οι γονείς της από την άλλη δίνουν τον δικό τους αγώνα για να μην αφήσουν την κόρη τους να πεθάνει. Στη υπόθεση έχει εμπλακεί και ο πρόεδρος Μπους αν και μάλλον δύσκολα θα καταφέρει να ανατρέψει την απόφαση του δικαστηρίου. (Διαβάστε περισσότερα για το θέμα εδώ)
Αν παρόλα αυτά ανατραπεί η απόφαση του δικαστηρίου το μέλλον της Σκιάβο δεν προμηνύεται ευχάριστο. Αν ποτέ καταφέρει να ξυπνήσει από το κώμα που βρίσκεται δεν θα καταφέρει να ξαναπερπατήσει ποτέ (πολύ δύσκολα μάλιστα και έπειτα από πολλές φυσιοθεραπείες ίσως καταφέρει να ξανακουνηθεί) και τουλάχιστον βιολογικά ο υπόλοιπος βίος της θα είναι επίπονος έως και μαρτυρικός. Κι αυτά αν ποτέ ξυπνήσει, επαναλαμβάνω.
Τα πολλά και δυσεπίλυτα αν όχι άλυτα ηθικά προβλήματα της υπόθεσης και γενικότερα της πρακτικής της ευθανασίας έχουν να κάνουν με τον ορισμό της ανθρώπινης ζωής (κατά τη γνώμη μου πάντα). Ζωή σημαίνει λειτουργία των ζωτικών οργάνων μας ή σε αυτή συμπεριλαμβάνεται και η συνείδηση; Επίσης τίθεται το ερώτημα για τον αν είναι επιθυμητή μια μαρτυρική ζωή. Ζην ή ευ ζην; Ιδού η απορία!
Σας παρακαλώ εσάς τους άθεους φιλελεύθερους (μαζί κι εμένα) μη βιαστείτε να απαντήσετε…