Χάνω τον εαυτό μου...

Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου, του τόπου, της αιτίας και του απώτερου σκοπού. Αν κλείσω τα μάτια θα μεταμορφωθώ σε ανεμοπαρμένη πεταλούδα που πετά στο αχανές διάστημα. Χαμένος! Πως χάνει άραγε κανείς τον εαυτό του;
Σελίδες, σελίδες, κι άλλες σελίδες. Σημειώσεις με μαύρο στυλό. Σημειώσεις με κόκκινο στυλό. Μένουν τρεις μέρες. Είμαι στη μέση του βιβλίου. Έχω άλλα τόσα. Μένουν δύο μέρες. Κι άλλες σελίδες. Δεν θα προλάβω. Μένει μία μέρα. Πονάει το χέρι μου. Πονάει το κεφάλι μου. Πονάει ο κ… ως εδώ! Ούτε σελίδα παραπάνω. Η απογοήτευση δεν έχει χρώμα, είναι διάφανη.
Οι μέρες της εξεταστικής είναι αμμόλοφοι. Βαδίζονται αργά και δύσκολα. Η απουσία επιμονής ένα ολόκληρο εξάμηνο μεταφράζεται σε ανάγκη υπομονής στην εξεταστική περίοδο. Η υπομονή έχει χρώμα κόκκινο. Όλα πρέπει να φτάσουν στο κόκκινο. Ο κόπος να γίνει εξάντληση. Ο ιδρώτας ποτάμι. Η θολούρα σκοτάδι. Κι εγώ ένα μικροσκοπικό σημείο στίξης μέσα στο κείμενο.
“Πως πάει η εξεταστική;” σε ρωτάνε. “Πολύ διάβασμα”, απαντάς. “Κουράγιο”, σε συμβουλεύουν. Κουράγιο… Να τι χρειάζεσαι για να χάσεις τον εαυτό σου.

Υ.Γ. Είναι φανερό πως τα παραλέω… αλλά μετά από 11 ώρες διάβασμα η υπερβολή είναι μια κάποια λύσις!