Πάλι με ξέχασε ο μαλάκας ο Μορφέας;;;

Είναι τέσσερις παρά τέταρτο, ξημερώματα. Δηλαδή πήχτρα σκοτάδι είναι ακόμα… αχ πόσο θα με ανακούφιζε μια μικρή δέσμη ηλιακών ακτινών, αλλά είναι ακόμα νωρίς. Όταν έχεις αϋπνία είναι πάντα νωρίς. Ή όπως λέει και ένα κομμάτι από τον dj Shadow: «Tomorrow never comes until it’s too late…».
Τις τελευταίες μέρες οι αϋπνίες μου έχουν χτυπήσει κόκκινο. Αν συνεχίσουν έτσι θα αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά την ιδέα της νυχτερινής εργασίας. Το κακό με την αϋπνία είναι πως σου δημιουργεί την (εσφαλμένη;) εντύπωση πως δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις για να ξοδέψεις τις ερχόμενες ώρες. Σε ένα σπίτι με μερικές εκατοντάδες dvd, cd, βιβλία και τηλεόραση, ραδιόφωνο, υπολογιστή δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ που να είναι αρκετό. Ότι και να κάνεις σε απογοητεύει μόλις κοιτάξεις το ρολόι. Η σχετικότητα του χρόνου σε όλο της το μεγαλείο…
Έχω την εντύπωση πως το να γράφεις για την αϋπνία ελπίζοντας να την ξορκίσεις είναι λύση απελπισίας… Μα ρε πούστη μου, έχω δοκιμάσει τα πάντα (ούτε πιτυρίδα να είχα)!
Ok, δεν θα υποκύψω στον πειρασμό της απελπισίας. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Και η αγρύπνια – άρε Θανάση – έχει και τα καλά της. Οι νυχτερινοί ήχοι της πόλης, οι μόνοι που μπορούν να διαχωριστούν από τη σούπα της ηχορύπανσης των υπόλοιπων ωρών της ημέρας. Η θέα της σχεδόν σκοτεινής Αθήνας. Τα αξεπέραστης καλλιτεχνικής αξίας b-movies στη TV, που δεν υπάρχει περίπτωση να δεις ποτέ αν δεν ξενυχτάς. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές και τα υπέροχα non-stop προγράμματα ορισμένων σταθμών, και χωρίς διαφημίσεις (επιτέλους ραδιόφωνο! – είχα αρχίσει να πιστεύω πως το ραδιόφωνο αναπαράγει διαφημίσεις με μουσικά διαλείμματα). Και φυσικά η ευκαιρία να απολαύσεις ένα ολοκληρωμένο γατο-κοντσέρτο!
Ουφ, ούτε απόψε θα είναι η τυχερή μου νύχτα! Το πήρα απόφαση, γι’ αυτό σταματάω το γράψιμο και πάω να κατασπαράξω το ψυγείο μου (για πολλοστή φορά απόψε)!!!