Στη χώρα του ονείρου...

Μπαίνω στο ασανσερ, πατάω το κουμπί και σιγά-σιγά κατεβαίνω στο ισόγειο. Κλείνω τα μάτια και έρχεται μπροστά μου αυτό που έχω δει πολλές φορές στον ύπνο μου. Το ασανσερ να μη σταματάει στο ισόγειο, αλλά να συνεχίζει μέχρι να φτάσει σε κάποιο άγνωστο υπόγειο της πολυκατοικίας! Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα, οπότε άνοιξα τα μάτια, άνοιξα και την πόρτα καθώς είχα ήδη φτάσει στο ισόγειο.

Κάθε βράδυ τα ίδια. Όταν θα κλείσει το φως ξεκινά η προβολή. Λες και υπάρχει μια ενσωματωμένη ταινιοθήκη σε κάποια άκρη της φαιάς ουσίας. Ξεκινάς από τα πιο απλά και συνηθισμένα και φτάνεις σε όνειρα με τέτοια πλοκή που θα έκαναν τα μπλοκμπαστερς να κερδίζουν βραβεία μόνο στα βατόμουρα!

Το πιο συνηθισμένο όνειρο είναι αυτό της πτώσης. Έχω καιρό να το δω, αλλά όταν γινόταν αισθανόμουν να πέφτω από τις σκάλες τις πολυκατοικίας.

Πέρα από τα συνηθισμένα όμως υπάρχουν και οι υπερπαραγωγές! Πριν λίγο καιρό ξύπνησα τα ξημερώματα και είχα την αίσθηση ότι είχα δει κάτι μεταξύ «άρχοντα των δαχτυλιδιών» και “ring”. Ένα φοβερό θρίλερ με απίστευτη πλοκή, με περιπέτεια, τα πάντα. Ήθελα να σηκωθώ να το γράψω σε ένα τετράδιο, αλλά ο βλάκας γύρισα πλευρό και ξανακοιμήθηκα. Τώρα που το σκέφτομαι όμως μήπως και αυτό ήταν μέρος του ονείρου; Και κλασικά το πρωί δε θυμόμουν τίποτα από όσα είχα δει, μόνο την αίσθηση ότι είδα κάποιο όνειρο. Την οποία την έχω έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα…

Αλλά είναι και ψιλοσπαστικά τα όνειρα. Γιατί δε μπορείς να μιλήσεις (μόνο κάτι «μουμου» λες που τρομάζουν όποιον είναι δίπλα σου!), δε μπορείς να κουνηθείς. Τα πάντα κινούνται με τη σκέψη σου. Και για φυσικούς νόμους ούτε λόγος. Θα πέσεις από κάπου ψηλά χωρίς να πάθεις τίποτα, θα μείνεις κάτω από το νερό για όση ώρα διαρκέσει το όνειρο, θα σε πυροβολούν ανελέητα χωρίς να σκοτώνεσαι. Ότι πιο απίθανο μπορείς να φανταστείς θα το δεις σε όνειρο την ώρα που κοιμάσαι.

Τα τελευταία χρόνια είναι εντάξει τα πράγματα, βλέπω όνειρα κανονικά, ξαπλωμένος και μετά ξυπνάω στο κρεβάτι. Παλαιότερα ήταν τα ωραία που τύχαινε να σηκώνομαι σε κατάσταση ύπνου και να κόβω βόλτες μέσα στο σπίτι. Να πηγαίνω στο σαλόνι, να ανοίγω την ντουλάπα για να ντυθώ, να είμαι καθιστός για ώρα στο κρεβάτι. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν όταν ξύπνησα στο σαλόνι χωρίς να θυμάμαι πως βρέθηκα εκεί ενώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιμόμουν! Βόλτες εκτός σπιτιού δεν έκοβα, ούτε πήγαινα να μαγειρέψω στην κουζίνα ή να βγω στο μπαλκόνι. Ήμουν ελαφριά περίπτωση μπροστά σε ότι έχω ακούσει για το τι έκαναν άλλοι στον ύπνο τους! Βέβαια κάτι παρόμοιο έχει να μου συμβεί από το 2000 περίπου. Αλλά λέτε να γίνω σαν εκείνον τον τύπο στο “fight club”; Να αποκτήσω μια δεύτερη προσωπικότητα; Μια μέρα να αρχίσω να βλέπω και να μιλάω με κάποιον που στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο στο μυαλό μου; Και deja vu νιώθω αρκετές φορές με τοποθεσίες και με πρόσωπα που βλέπω στο δρόμο. Πάντως αϋπνίες, όπως είχε ο τύπος στην ταινία, δεν έχω. Πάλι καλά…