1η Ιουνίου σήμερα, καλό μήνα σε όποιον διαβάζει (αν υπάρχει κάποιος) τις βλακείες που γράφουμε!! Από σήμερα είμαστε και επισήμως στο καλοκαίρι, τα μπάνια άρχισαν, πλησιάζει εξεταστική, έρχονται διακοπές, χαλαρώνουν τα πράγματα… Να γράψουμε όμως για ένα άσχετο με όλα αυτά θέμα.
Παρατηρώντας την πολιτική κατάσταση βλέπουμε την κυριαρχία των 2 μεγάλων κομμάτων που μαζί έχουν ένα ποσοστό γύρω στο 85% των ψηφοφόρων. Από την άλλη έχουμε τα μικρά κόμματα της αριστεράς με μερίδιο που δε φτάνει ούτε και αυτό του 10%. Τελευταία έκανε την εμφάνισή του και ο πρώην βουλευτής της ΝΔ με το δικό του πλέον κόμμα που φλερτάρει με το 3% (το οποίο σιγά-σιγά θα το πάρει από ότι φαίνεται). Κάποιος βλέποντας τα ποσοστά θα έλεγε για τη δημοκρατία μας ότι είναι δικομματική και εναλλάσσονται δύο κόμματα κτλ. Στην πραγματικότητα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα μονοκομματικό σύστημα, στο οποίο απλώς υπάρχει ένα κόμμα εκφρασμένο μέσα από δύο σχηματισμούς. Οι διαφορές των δύο έχουν γίνει όλο και λιγότερες, αν υπάρχει πλέον κάτι που να τους κάνει να διαφέρουν εκτός από το όνομα, το χρώμα και τα πρόσωπα (το τελευταίο μάλλον θα το πάρω πίσω μετά τις μεταγραφές που πραγματοποιούνται). Χωρίς να ασχοληθώ καθόλου με τον αγαπητό κ. Καρατζαφέρη θα προχωρήσω γρήγορα στο κεφάλαιο της αριστεράς. Εδώ τι να πει κανείς, έχουμε λίγο από όλα. Ο ΣΥΝ κάνει απέλπιδες προσπάθειες για να βγάζει κάνα βολευτή (δεν είναι ορθογραφικό το λάθος), με τις πολυδιαφημισμένες του ενέργειες για την ενότητα του χώρου, για την οποία δήθεν ενδιαφερόταν. Πραγματικά πίστευα ότι κάτι καλό θα μπορούσε να ξεκινήσει όταν ανακοίνωναν πριν τις βουλευτικές εκλογές την κίνηση ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.. Δυστυχώς όμως το μόνο που βλέπω είναι να λειτουργεί το όλο σχήμα κάτι σαν ακαδημίες προετοιμασίας για τη μετέπειτα μεταγραφή στο μεγαλύτερο ΠΑΣΟΚ (όπου υπάρχουν και πιθανότητες να βολευτείς καλύτερα). Πάμε στο αγαπητό ΚΚΕ. Δε λέω πολύ καλές οι προθέσεις των συντρόφων εκεί, όμως όπως λένε και όλοι οι υπόλοιποι συνομιλητές τους «συμφωνώ μαζί σας αλλά». Παγιδευμένοι στις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες, προσπαθούν να αρπάξουν κάνα ψήφο μπας και βγάλουν κάνα βουλευτή παραπάνω, πανηγυρίζοντας το κατόρθωμα του +0.4% στις βουλευτικές εκλογές σε σχέση με το προηγούμενό τους ποσοστό. Βασικό τους επιχείρημα «έξω από την ΕΕ». Ωραία βγαίνουμε από την ένωση, ακούγεται καλό, ενδιαφέρον, αλλά έχει σκεφτεί κάποιος το τι θα επακολουθήσει; Θα ήταν ευχαριστημένοι δηλαδή με ένα κράτος το οποίο θα πλησίαζε το κουβανικό μοντέλο, δηλαδή με ένα οικονομικό εμπάργκο προσθέτωντας τις διεκδικήσεις εδαφών από τους γείτονες; Και καλά αφού δε θέλουν την Ένωση τότε θα μπορούσε κάποιος να μου εξηγήσει γιατί θέλουν να έχουν και ευρωβουλευτές; Θα ήθελα επίσης κάποιος να μου εξηγήσει πια είναι η διαφορά μεταξύ του «Μ-Λ ΚΚΕ» και του «ΚΚΕ μ-λ», ή μήπως είναι η διαφορά στη θέση των μ και λ μόνο;
Για να μην παρεξηγηθούμε ούτε κι εγώ πιστεύω ότι η αυτή η ΕΕ είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα. Πιστεύω ότι χρειάζονται αρκετές αλλαγές στην όλη ιδέα, ώστε αυτή να υπηρετήσει τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών και όχι των εταιρειών. Πιστεύω επίσης ότι η ΕΕ χρειάζεται να χειραφετηθεί επιτέλους από τους «φίλους» μας τις άλλης μεριάς του ατλαντικού. Όμως θεωρώ ότι θα ήταν πιο ρεαλιστικό να εργαστείς για τη δημιουργία μιας διαφορετικής κοινωνίας μέσα από αυτή την ένωση. Θεωρώ ότι σε συνεργασία με ομοϊδεάτες από τα λοιπά κράτη μέλη θα ήταν πιο ρεαλιστικό να διεκδικήσεις και να επιτύχεις τις αλλαγές που χρειάζονται. Θα είχες περισσότερες πιθανότητες να χτυπήσεις το αμερικάνικο μοντέλο της κυριαρχίας του κέρδους αντικαθιστώντας το από την κυριαρχία των λαών. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν ότι όλοι εκείνοι οι οποίοι αυτοαποκαλούνται αριστεροί θα κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι με θέληση να ξεκινήσουν κάτι καινούριο. Τη δημιουργία μιας ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς με προσανατολισμούς πρώτα ευρωπαϊκούς και μετά παγκόσμιους. Φυσικά εξυπακούεται ότι ο όλος σχηματισμούς ιδεολογικά θα είναι πέρα από κάθε «ευαγγέλιο» οποιουδήποτε κόμματος. Εξυπακούεται φυσικά ότι θα έπρεπε να επανεξεταστούν ακόμα και οι αρχές που διατυπώθηκαν από μεγάλους διανοητές, όπως ο Μαρξ και η θεωρία του, καθώς είμαστε αισίως 2 αιώνες μετά από εκείνη την εποχή και όσο να γίνει έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν οι αλλαγές που χρειάζονται στο χώρο με τους υπάρχοντες πολιτικούς αρχηγούς, καθώς ο καθένας θέλει κάτι ενιαίο, αλλά με τον ίδιο να είναι πάνω από τους υπόλοιπους. Όταν λοιπόν θα
απεμπλακούν από τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες τότε ίσως κάτι να γίνει. Βέβαια κάποτε θα αναγκαστούν να καθίσουν σε αυτό το τραπέζι, καθώς βλέπω συνεχώς τον όλο χώρο να υποβαθμίζεται και να μειώνεται η απήχηση του, με τις ευθύνες για αυτό να βαρύνουν κυρίως αυτούς που κινούνται στα δύο μεγαλύτερα της αριστεράς.
Ξέρω ότι κάποιος θα πει ωραίες αοριστολογίες λες, θυμήσου όμως όταν ξεκινήσεις για να φτιάξεις αυτό που θέλεις να κοιτάξεις και πίσω σου να δεις αν σε ακολουθεί κανείς. Πιστεύω όμως ότι μέσα στο ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο που βρισκόμαστε, αν δώσεις στον κόσμο κάτι εντελώς καινούριο και διαφορετικό και ταυτόχρονα του δώσεις να καταλάβει ότι υπάρχει δυνατότητα για ένα καλύτερο μέλλον τότε είμαι σίγουρος ότι θα ανταποκριθεί.

Μόλις τώρα μαθαίνω ότι τελικώς στις 8 Ιουνίου οριστικοποιήθηκε να γίνει ο μονόλογος των 4 αρχηγών των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή. Αλήθεια μιας και γίνεται όλο το νταραβέρι ενόψει ευρωεκλογών, μήπως θα ήταν καλύτερο να αντιπαρατεθούν οι επικεφαλείς των ευρωψηφοδελτίων και όχι οι 4 αρχηγοί, καθώς δεν είναι αυτοί εκείνοι που θα πάνε στις Βρυξέλλες…