Δύο μέρες ακόμα

Για την Κυριακή που ονειρεύεται ο κάθε υποψήφιος να καθίσει στην καρέκλα του δημάρχου, νομάρχη, δημοτικού-νομαρχιακού συμβούλου. Είναι η μεγάλη τους μέρα. Βέβαια από πριν πρέπει να υπάρξει κάποια προετοιμασία. Κάποιος αγώνας που ξεκινάει μήνες πριν. Φυλλάδια, που μας έχουν πνίξει τον τελευταίο καιρό, αφίσες, διαφημίσεις που μοιάζουν με μίνι ταινία. Ομιλίες στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο δρόμο. Οι πιο σκληρά εργαζόμενοι είναι τον τελευταίο μήνα οι υποψήφιοι. Βρίσκονται παντού και πάντα. Έχουν μάτια και αυτιά σε ολόκληρη την εκλογική τους περιφέρεια. Κάποια πράγματα όμως είναι χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου:

Οι υποψήφιοι βγάζουν τα σεξουαλικά τους απωθημένα. Όλο «αφήστε με να ολοκληρώσω…» και «Τελειώνω…» είναι.

Όταν νιώθουν ότι θίγονται, τότε αρχίζουν την επίκληση στο κύρος τους, στην ηλικία τους. Φράσεις όπως «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», «60 χρονών είμαι δε σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι…». Επίσης φράσεις όπως «όλοι ξέρουν ποιος είμαι…», «όλοι ξέρουν τι γίνεται…», «όλοι ξέρουν ποιοι φταίνε…», είναι κι αυτές δείγμα της αμηχανίας του ομιλητή.

Σε μια εκπομπή πάντα θα υπάρχει κάποιος που στα πρώτα 10 – 12 λεπτά θα διαμαρτυρηθεί για ότι δεν έχει μιλήσει και δεν ήρθε να κάνει τη γλάστρα, ή να συμμετάσχει σε ένα show. Για να συμπληρώσει ότι αν ήξερε δε θα παρευρισκόταν. Ο δημοσιογράφος θα του πει ότι αν δεν πιστεύει ότι είναι σωστό αυτό που κάνει καλά θα έκανε να αποχωρούσε. Για να τα μαζέψει αμέσως ο διαμαρτυρόμενος με ένα «ναι, αλλά ξέρετε…».

Αλήθεια, είναι εκπληκτικό το πόσοι είναι υποψήφιοι. Πλέον γεγονός δεν είναι ποιος κατεβαίνει στις εκλογές, αλλά ποιος δεν κατέβηκε ακόμα. Έχουν επιστρατευθεί οι πάντες, γιοι και κόρες παλιών πολιτικών, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές. Οποιαδήποτε γνωστή και μη φυσιογνωμία που θεωρείται ότι θα μαζέψει αρκετούς ψήφους.

Η απειλή «θα σου δείξω έξω που πέφτει ο Πειραιάς» πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και έχει κάνει πολλούς να προχωράνε τοίχο – τοίχο. Φανταστείτε δηλαδή και να μην εκλεγεί ο συγκεκριμένος υποψήφιος τι έχει να γίνει.

Εκλογικά κέντρα του κάθε υποψήφιου έχουν ξεφυτρώσει σε διάφορα σημεία της πόλης. Άλλα στο κέντρο, μεγάλα και με μια αίσθηση χλιδής, παρότι στήθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα και παρόλο το ότι θα ξεστηθούν την επομένη τον εκλογών. Άλλα σε κάποια τρύπα να έχουν ίσα-ίσα ένα τραπέζι με μερικά φυλλάδια πάνω. Αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα του ποιο κόμμα σε στηρίζει, ή της οικονομικής δυνατότητας κάθε υποψηφίου.

Είναι και κάτι όμως που μου τι σπάει πάρα πολύ. Ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου στην Κέρκυρα και μου είπε ο πατέρας μου ότι τον πήρε ο τάδε υποψήφιος τηλέφωνο για να του στείλει καμιά δεκαπενταριά ψηφοδέλτια. Και εδώ είναι πόλη, που να δείτε στα χωριά τι γίνεται. Εκεί που στους μεγαλύτερους σε ηλικία τα δίνουν έτοιμα με τους σταυρούς προσημειωμένους, δεν ξέρω αν τα έχουν και στο φάκελο σφραγισμένα για σιγουριά! Νιώθω ότι με αυτή την τακτική σου υποτιμάνε τη νοημοσύνη. Τι δεν ξέρεις δηλαδή εσύ ο ίδιος ποιανού είναι το κάθε ψηφοδέλτιο; Τόσα ψηφοδέλτια θα έχουν στα σχολεία, γιατί πρέπει να τυπωθούν τόσες χιλιάδες άλλα για να τα δώσουν χέρι χέρι;