Ανάμεσα στις δύο Κυριακές...

Η πρώτη εικόνα από την Πάτρα χθες βράδυ που βγήκα από το λιμάνι, ήταν μια αφίσα σε μπλε φόντο που καλούσε προς στήριξη σε συγκεκριμένο υποψήφιο, για το δήμο. Από νωρίς σήμερα το πρωί ολόκληρη η πόλη έχει κατακλυστεί από αφίσες πράσινες και κόκκινες που καλούν ακριβώς με το ίδιο μήνυμα προς στήριξη για την επόμενη Κυριακή του δεύτερου γύρου. Είναι ενδεικτικό της μάχης που θα γίνει αυτές τις ημέρες (πέρα από τα παρασκηνιακά). Ένας που τόσο καιρό τώρα δεν κρύβει ότι αποτελεί υποψήφιο κόμματος, για αυτές τις ημέρες πρέπει να τονίσει το πόσο ανεξάρτητος είναι, το πόσο αδέσμευτος το πόσο υπεράνω χρωμάτων είναι. Βέβαια και ο έτερος διεκδικητής τα ίδια θα κάνει…

Πολλοί θα είδατε στην τηλεόραση τι έγινε στην Πάτρα σε τοπικό κανάλι. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του κ. Φούρα, ο κ. Νικολόπουλος καλεσμένος σε εκπομπή να ειρωνεύεται με γκριμάτσες. Η ειρωνεία γενικώς, είναι κάτι που μου τι σπάει πολύ. Μου δείχνει άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω, που προχωράνε με το κεφάλι ψηλά για να μη συναντηθούν με το βλέμμα κάποιου άλλου. Αλλά πολύ περισσότερο με ενοχλεί το γεγονός αυτής της συμπεριφοράς λίγες μόνο ώρες αφότου οι πατρινοί στήριξαν τον υποψήφιο για τη δημαρχία. Είναι κατ’ επέκταση απρεπής συμπεριφορά και προς τους πατρινούς. Αλλά οι βουλευτικές εκλογές είναι κοντά και εκεί οφείλει το εκλογικό σώμα του νομού να ειρωνευτεί με τη σειρά του τον κ. Νικολόπουλο…

Πάντως η τοπική αυτοδιοίκηση έχει κομματοποιηθεί μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Δεν ψηφίζουμε τον Γιάννη, τον Μπάμπη, τον Νίκο, τον Γιώργο, αλλά τους υποψηφίους που έχουν στήριξη από τη ΝΔ, το Πασοκ, το ΚΚΕ, το Συνασπισμό και το ΛΑΟΣ. Και όταν εμφανίζεται κάποιος άλλος είναι γιατί δεν πήρε το επίσημο χρίσμα και χαρακτηρίζεται ως αντάρτης. Δεν υπάρχουν προσωπικότητες που εκλέγουμε, αλλά κόμμα στο δήμο ή στη νομαρχία. Και πέρα από ότι λένε κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης (που προφανώς ξέχασαν το στείλε μήνυμα) οι υπόλοιποι, βουλευτές και μη, δε χάνουν την ευκαιρία να βγουν και να μιλήσουν καθαρά κομματικά. Για τη στήριξη που παίρνει το κυβερνών κόμμα, για το ότι όλη η Ελλάδα έγινε μπλε ή πράσινη, για το πώς κάνει την αναγωγή ο καθένας για να βγάλει το ποσοστό που νομίζει ότι θα πάρει και άλλα τέτοια ωραία. Και αμέσως να σκέφτομαι το πόσο μαλάκας πρέπει να είμαι που εξακολουθώ να προσπαθώ να βλέπω τα πρόσωπα χωρίς φανατισμό και ανεξαρτήτως ιδεολογικού χώρου προέλευσης. Ειδικά τη στιγμή που γύρω μας επικρατεί ένα κλίμα άκρατης κομματοποίησης, τη στιγμή που οι περισσότεροι μιλούν για το αν ψήφισαν μπλε, πράσινο ή κόκκινο. Κάποιοι θα πουν ότι ονειροπολώ και ότι έτσι θα είναι πάντα. Όχι, εκεί θέλουν να οδηγηθεί το πράγμα στην απόλυτη αδιαφορία, στον ωχαδερφισμό. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι το να ψηφίζεις είναι μια δύναμη, μια δύναμη που ίσως θα πρέπει να μάθουμε από την αρχή πώς να τη χρησιμοποιήσουμε. Και ούτε να φεύγουμε από το εκλογικό τμήμα μια φορά κάθε 4 χρόνια λέγοντας «εγώ έκανα το καθήκον μου». Αν θέλουμε να σταματήσουμε να μιλάμε για ψωροκώσταινα και ψωροπαναγιώταινα οφείλουμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας. Τη νοοτροπία με την οποία βλέπουμε τα πολιτικά πράγματα, τη νοοτροπία που μας κάνει έρμαιο του κάθε κομματικού μηχανισμού. Στην τοπική αυτοδιοίκηση στηρίζουμε πρόσωπα. Δε στέλνουμε σε κανέναν άλλο μήνυμα, παρά μόνο στον απερχόμενο δήμαρχο/νομάρχη. Οι δημοτικονομαρχιακές εκλογές δεν είναι μια πρόβα τζενεράλε των βουλευτικών. Καλή ψήφο, όσοι θα ξαναπάτε…