Περί...

Περί ευρωεκλογών…

«Η Ευρώπη τιμωρεί τον εαυτό της.» Αυτός ήταν ο τίτλος ενός άρθρου στη La Repubblica. Κι αν κρίνω από τους εγχώριους πολιτικούς μάλλον δεν έχουν πάρει χαμπάρι.
Κι εξηγούμαι… Αν εξαιρέσουμε την τάση για καταψήφιση των κυβερνητικών συνδυασμών σε κάθε χώρα που μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους (και δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτή η συζήτηση) άλλες δύο τάσεις κυριάρχησαν στις ευρωεκλογές. Η αποχή και ο ευρωσκεπτικισμός ή μάλλον ευρωαρνητισμός.
Και οι δύο αυτές τάσεις είναι κατά τη γνώμη μου πολύ ανησυχητικές για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης και οφείλονται από την ίδια αιτία. Την αποτυχία την μηχανισμών της ένωσης να συμπεριλάβουν τους πολίτες στις διαδικασίες τους. Οι πολίτες δεν γνωρίζουν, δεν επηρεάζουν τις αποφάσεις, δεν συμμετέχουν στη διαδικασία λήψης τους. Και το χειρότερο κανείς από τους φιλοευρωπαίους πολιτικούς δεν φαίνεται να το παίρνει στα σοβαρά αυτό.
Έτσι οι αρνητές της ένωσης εκμεταλλεύονται την άγνοια του μέσου πολίτη και με λαϊκίστικα επιχειρήματα τον πείθουν πως όλα τα προβλήματά του πηγάζουν από τις Βρυξέλλες. Γι’ αυτό και αυτή η συντηρητική στροφή που παρατηρείται.
Και είναι πολύ πιθανόν αν ποτέ τεθεί το ευρωσύνταγμα σε δημοψήφισμα να τρίβουν τα μάτια τους με τα αποτελέσματα οι «ηγέτες» μας.
Όπως είπε και ο Νίκος Δήμου σε ένα πάνελ συζητήσεων: «Σήμερα αυτός που έχασε είναι η Ευρώπη…»


Περί δικαιωμάτων…
Στη φετινή σύνοδο της Ισλαμικής Διάσκεψης μίλησε ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας και ανάμεσα στα πολλά άλλα αναφέρθηκε και στους Τούρκους της Δυτικής Θράκης λέγοντας πως στερούνται ακόμα μερικά από τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά ορίζονται στο Διεθνές Δίκαιο. Και κατά τη γνώμη μου έχει απόλυτο δίκιο αν υποθέσω ότι αναφέρεται στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και την υπόθεση που εκκρεμεί στον Άρειο Πάγο σχετικά με την αναγνώριση του συλλόγου Τούρκων Θράκης. Ελπίζω ότι η τελική απόφαση θα είναι αυτή που επιβάλει η λογική και ότι δεν θα κρυφτούμε πάλι πίσω από ηλίθιες νομικίστικες δικαιολογίες.
Η ειρωνεία σε αυτή τη δήλωση είναι ότι την κάνει αυτός του οποίου η χώρα είναι πασίγνωστο ότι παραβιάζει συστηματικά τα δικαιώματα των μειονοτήτων της, για να μην πω και των ίδιων των Τούρκων πολιτών. Μερικές φορές πραγματικά απορώ με το θράσος ορισμένων πολιτικών…


Περί Ρατσισμού…

Τελικά τα κατάφερε και έγινε ευρωβουλευτής ο ακατονόμαστος αυτός λαϊκιστής αρχηγός του ΛΑΟΣ. Και ύστερα βγήκε με πρόσωπο αθώας περιστεράς να δηλώσει πως δεν έχει καμία σχέση με ακροδεξιούς και πως θέλει να συνεργαστεί με όλους για το καλό της πατρίδας, και πως τον δυσφημίζουν συστηματικά, μπλα, μπλα, μπλα… Αλήθεια αν δεν μου προξενούσαν τόση αηδία όσα κατά καιρούς έχει ξεστομίσει και λόγω της απέχθειάς μου για την παραπληροφόρηση θα τον λυπόμουν. Κρίμα που δεν είναι έτσι.
Αποφεύγω συστηματικά να ασχοληθώ με το άτομο αυτό για να μην συγχύζομαι (μου το συνέστησε και ο γιατρός) και δεν υπήρχε περίπτωση να γράψω και άρθρο. Για κακή μου τύχη όμως τις τελευταίες μέρες ακούω συνέχεια για το περίφημο επιχείρημά του για τους μετανάστες. Εγώ δεν είμαι ρατσιστής λέει, αλλά αφού δεν αντέχει η οικονομία όλους αυτούς θα πρέπει να κάνουμε ότι κι ο Μπερλουσκόνι και να βάλουμε ένα όριο για να μην τους έχουμε εδώ στην παρανομία και τους εκμεταλλευόμαστε. Και το άκουσαν αυτό πολλοί και βρήκαν τη δικαιολογία που χρειάζονταν για να δηλώσουν πως καλά τα λέει σε αυτό το θέμα, και άντε να ξεκουμπίζονται από εδώ οι βρωμίλοι του τρίτου κόσμου.
Ρατσισμός είναι η διάκριση με βάση την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκεία. Κι όσο και αν θέλει να το κρύψει ο ακατονόμαστος είναι ρατσιστής. Το επιχείρημά του πάσχει. Ας φανταστούμε πως ξαφνικά οι Έλληνες άρχιζαν να γεννάνε με τρελούς ρυθμούς και σε λίγα χρόνια γινόμασταν 15 εκατομμύρια. Φυσικά θα ήταν δύσκολο για την οικονομία να αναπτυχθεί τόσο γρήγορα, θα υπήρχε ανεργία και τα λοιπά. Μήπως και τότε θα έπρεπε να φύγουν κανά πεντάρι εκατομμύρια Έλληνες με το ζόρι για να την βγάλουμε καθαρή οι υπόλοιποι; Νομίζω πως δεν θα υποστήριζε κάτι τέτοιο. Όμως οι μετανάστες είναι ξένοι, άλλοι, δεν έχουν δικαίωμα να είναι εδώ. Αυτό κρύβεται πίσω από το επιχείρημά του και για μένα είναι πέρα για πέρα ρατσιστικό.


Περί Αγάπης…
Πριν λίγες μέρες είδα στην τηλεόραση κάποια αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Κρίστοφερ Ρηβ, του ηθοποιού που είχε ενσαρκώσει τον Σούπερμαν, που έμεινε παράλυτος, που κάνει θεραπεία με βλαστοκύτταρα και που ίσως καταφέρει σε λίγα χρόνια να ξαναπερπατήσει. Η δημοσιογράφος τον ρώτησε αν σκέφτηκε ποτέ να αυτοκτονήσει, και τότε αυτός απάντησε πως υπήρχε μια πολύ δύσκολη περίοδος που το σκέφτηκε, και είπε στη γυναίκα του πως ίσως να ήταν καλύτερα να τον αφήσουν να σταματήσει τη ζωή του. Και εκείνη απάντησε: «Η ζωή είναι δική σου και εσύ αποφασίζεις, μόνο να ξέρεις πως για μένα είσαι ο ίδιος και σ’ αγαπώ…»
Η απάντηση μοιάζει πολύ διαφορετική από αυτή που θα περιμέναμε να ακούσουμε. Πολλοί ίσως να πούνε πως πολύ ψύχραιμα το πήρε, πως αυτό δείχνει κυνισμό, πως ίσως την είχε κουράσει και δεν τον αγαπούσε αληθινά. Μα για μένα αυτή η απάντηση εκφράζει την πιο μεγάλη και αληθινή αγάπη. Την ανιδιοτελή αγάπη, αυτή που αναγνωρίζει την αυτονομία του άλλου και τον θεωρεί ιδιοκτησία της. Πολλοί είναι με κάποιον και θεωρούν πως ο άλλον είναι υποχρεωμένος απέναντί τους. Όμως για μένα η αληθινή αγάπη δεν περιμένει τίποτα. Όπως λέει και το άσμα: «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ…» και όχι μια προέκταση του εαυτού μας, ιδιοκτησία μας…