Ποιος αποφασίζει τι είναι καλό για μένα;

Ευχάριστα τα νέα από την Ευρώπη! Η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε λίγη ακόμα υπομονή από την Κομισιόν μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου για τη διόρθωση – κατάργηση στην ουσία – του νόμου 3037. Ο νόμος είναι αντίθετος προς το ευρωπαϊκό δίκαιο και η χώρα κινδυνεύει να συρθεί στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Και γιατί θα πρέπει να χαρούμε εμείς; Μα γιατί ο νόμος δεν είναι άλλος από αυτόν που απαγορεύει (άκουσον – άκουσον) τα ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά παιχνίδια σε όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Ναι, σε λίγο καιρό τα αγαπητά από τη νεολαία και όχι μόνο φλιπεράδικα θα ξανανοίξουν και στα αυτιά μας θα ακουστεί ξανά ο γλυκός αυτός ήχος – μπλικ μπλικ! Μαζεύετε κέρματα, η μάχη ξαναρχίζει!
Πέρα από το αστείο της όλης υπόθεσης ο νόμος αυτός αποτελούσε ένα ακόμα φρικτό δημιούργημα του πατερναλιστικού κράτους. Εκείνων που πιστεύουν πως γνωρίζουν το καλό μας, και ξέρουν πως μας καθοδηγήσουν σωστά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Των τσοπάνηδων που μας βλέπουν σαν πρόβατα.
Η διαμάχη είναι διεθνή, κρατά από αρχαιοτάτων χρόνων και είναι αρκετά μεγάλη σε μερικά θέματα. Από τη μια οι κοινοτιστές (μαρξιστές, σοσιαλδημοκράτες κτλ.) που πιστεύουν πως το άτομο προσδιορίζεται μόνο μέσα στην κοινότητα, πως το σημαντικότερο αγαθό είναι το «κοινό καλό» και πως οι ανάγκες μας είναι συγκεκριμένες. Από την άλλοι οι φιλελεύθεροι που πιστεύουν πως το άτομο έχει αυτόνομη υπόσταση, και πως μόνο αυτό μπορεί να προσδιορίσει ποιες είναι οι ανάγκες του. Για αυτούς σημαντικότερο αγαθό είναι η ελευθερία. Η κοινότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο διαφορετικών ατόμων με διαφορετικές ανάγκες.
Το πατερναλιστικό κράτος παραβιάζει την ελευθερία του ατόμου για το «καλό» του. Έτσι επιβάλλει για παράδειγμα τη χρήση ζώνης ασφαλείας και κράνους στους οδηγούς ενώ είναι προφανές πως αυτό είναι κάτι που επηρεάζει μόνο αυτόν που καλείται να πάρει την απόφαση. Αποφασίζει ποια έργα τέχνης πρέπει να παρουσιάζονται στο κοινό. Αλλά ακόμα και σε ποιο σύνθετα θέματα η λογική είναι η ίδια. Απαγορεύει την ευθανασία, τη χρήση ναρκωτικών κτλ.
Το ερώτημα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε σε κάποιους άλλους το δικαίωμα και την εξουσία να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς ποιο είναι το καλό μας. Εγώ πάντως συμφωνώ με τον Καστοριάδη που έγραφε: «Όταν ένας πολιτικός μιλά εν ονόματι της εργατικής τάξης, του έθνους κτλ. πρέπει να ξέρουμε πως είτε απατά είτε απατάται. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.»