17 μέρες μετά...

17 μέρες… Φιλότιμη προσπάθεια θα πρέπει να παραδεχτείτε. Αλλά το να κρατηθώ 28 μέρες μακριά από τον πειρασμό του blogging ήταν ακατόρθωτο. Δεν ξέρω αν είναι απλά γούστο, ή εξάρτηση, ή βαθύτερη ανάγκη. Ξέρω όμως πως διακόπτω αυτή τη στιγμή την Επ.Επ.Ο μου, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εξάλλου ένα από τα πολλά πράγματα που σιχαίνομαι στον Αύγουστο (το χειρότερο με διαφορά μήνα της χρονιάς κατά την ταπεινή μου γνώμη) είναι το ότι όλα υπολειτουργούν, αν υπολειτουργούν και δεν το έχουν διαλύσει το μαγαζί. Άρα δεν μπορώ να είμαι κι εγώ μέρος αυτής της αντιπαθέστατης κατάστασης.
Τις ημέρες της οκνηρίας μου, δηλαδή εκείνες που κρατιόμουν με το ζόρι να μη γράψω (με τις τόσες αφορμές που είχα για να τα χώσω), είχα την σπουδαία ευκαιρία να κάνω μια αναδρομή και να το αμπελο-φιλοσοφήσω το πράγμα. Ποιο πράγμα; Το words attack, ντε. Ένας χρόνος και τέσσερις μήνες πέρασαν από τη δημιουργία του, 122 posts ακολούθησαν το πρώτο (όσο αφορά εμένα). Γιατί άραγε θέλησα με τον sbouboux να το δημιουργήσουμε; Ποιοι ήταν οι στόχοι μας τότε; Και ποιοι είναι σήμερα; Γι’ αυτό το μάλλον αδιάφορο και «εσωτερικής κατανάλωσης» θέμα θα γράψω αυτή τη φορά. Λίγα πραγματάκια, δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή να πολυλογήσω περί τούτου.
Ποια η αιτία τούτου του blog λοιπόν; Δε θα σας εκπλήξω. Ήταν η ανάγκη να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας τη σπάνε, μας εξοργίζουν, μας φτάνουν στα όριά μας. Θέλαμε να τα χώσουμε, θέλαμε να τους ξεμπροστιάσουμε, θέλαμε να βγάλουμε από μέσα μας τη συσσωρεμένη οργή και το θυμό μας (πράγματα άκρως ανθυγιεινά), θέλαμε να εξαπολύσουμε λεκτικές επιθέσεις προς πάσα κατεύθυνση. Εξού και ο τίτλος. Ε, δε θέλαμε και να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά κι αυτά χρειάζονται μια δόση ψωνίσματος και υπεροψίας, σωστά;
Ένας ακόμα λόγος ήταν ο διακαής πόθος μας να συμμετέχουμε στο νέο αυτό δικτυακό κίνημα ή έστω να πάρουμε μια γεύση από αυτή τη νέα μόδα. Ηλεκτρονικά ημερολόγια, εναλλακτική δημοσιογραφία, προσωπικό βήμα. Υπέροχα πράγματα. Ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα πόσοι σε διαβάζουν, αν σε διαβάζουν, είναι κάτι εξόχως ελκυστικό. Γιατί λοιπόν να μην πάρουμε κι εμείς μέρος, στο πηγάδι κατουρήσαμε;
Τόση ώρα γράφω στο πρώτο πληθυντικό, αλλά περισσότερο σε εμένα αναφέρομαι καθότι ποτέ δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τις απόκρυφες και πιθανώς δόλιες προθέσεις του φίλου μου. :-p
Αυτά με τις αιτίες. Ποιοι ήταν άραγε οι στόχοι μου τότε; (εδώ μπαίνει το πρώτο ενικό, αναπόφευκτα) Μου ακούγεται γελοίο (ακόμα και για μένα) το ότι ήθελα να δημιουργήσω το δικό μου αναγνωστικό κοινό που θα με ακολουθήσει στη μετέπειτα δημοσιογραφική καριέρα μου, αλλά αν δεν είναι αυτό τότε δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο ήταν. Αν πω πως ήταν ο πειρασμός του γραψίματος αυτό θα ήταν σα να προβάλω το παρόν στο παρελθόν (κάτι που κάθε καλός ιστορικός οφείλει να αποφεύγει – τι σκατά μαθαίνω στη σχολή) καθώς αυτό ήρθε αργότερα. Τουλάχιστον ξέρω τους στόχους μου σήμερα: το γράψιμο (ίσως και η επικοινωνία).
Αν και τα περισσότερα κείμενα που δημοσίευσα ήταν (ίσως και εξαιτίας της επιθετικής τους πρόθεσης) κείμενα της στιγμής, γραμμένα βιαστικά κι απρόσεκτα, 16 μήνες μετά βλέπω πια πως έχω εθιστεί στη διαδικασία του γραψίματος. Το να πατώ πλήκτρα και να εμφανίζονται λέξεις στην οθόνη, το να προσπαθώ να περιγράψω και να συγκεκριμενοποιήσω με αυτές μια συγκεχυμένη σκέψη μου, να ξαναδιαβάζω ένα μόλις τελειωμένο κείμενο, να διορθώνω, «να ράβω – να ξηλώνω», να απευθύνομαι με αυτό σε άλλους. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου σε άσχετες στιγμές, με απίθανες αφορμές, να σιγομουρμουρίζει «έχω να γράψω γι’ αυτό»!!! Ίσως αυτή η διαδικασία του γραψίματος σε συνδυασμό με το ότι αυτά τα κείμενα θα τα διαβάσουν άλλοι να είναι η πραγματική δύναμη των blogs. (Είπα κάτι πρωτότυπο τώρα;)
Ένα άλλο παράξενο που συνέβη αυτούς τους 16 μήνες είναι το ότι μου δημιουργήθηκε η ανάγκη για πιο προσωπική έκφραση, για κείμενα όχι επιθετικά ή «δημοσιογραφικά» μα εντελώς προσωπικά. Από αυτά που γράφουν στα προσωπικά ημερολόγια. Τελευταία μάλιστα είδα ότι αυτή η ανάγκη γίνεται όλο και πιο έντονη, και μιας και τέτοια κείμενα δεν ταιριάζουν απόλυτα στη φυσιογνωμία τούτου του blog (αν υπάρχει τέτοια) έφτιαξα ένα νέο προσωπικό μου blog, το πεφτΑστέρι! Θα κάνω και σόλο καριέρα δηλαδή!
Τέλος οφείλω να σας προειδοποιήσω για ορισμένες μικρές θα ουσιαστικές θέλω να πιστεύω αλλαγές που επέλθουν σε τούτη την ιστοσελίδα, τόσο όσο αφορά την εμφάνιση όσο και το περιεχόμενο. Αλλά αυτά ευελπιστώ να γίνουν ορατά σύντομα. Ως τότε… I am back, baby!