Patti has the power

Είναι 00:33. Μόλις γύρισα σπίτι και δε νομίζω ότι θα κοιμηθώ σύντομα. Γιατί; Because the night belongs to lovers… Ας μη προτρέχει ο νους σας στο πονηρό. Απλά αυτός ο στίχος στριφογυρίζει μαζί με διάφορους άλλους στο μυαλό μου. Μία ώρα πριν ήμουν ακόμη στη συναυλία της Patti Smith στο Λυκαβηττό. Λοιπόν αυτή την γκριζομάλλα εξηντάρα με το μπλου τζιν και το λευκό t-shirt (πιστή στο ότι «αυτό που μετράει είναι το ροκ, όχι το glam, τα λεφτά ή το σταριλίκι») που διαβάζει και τραγουδάει ποιήματα θα την ερωτευόμουν!
Εξηγούμαι: υπάρχουν συναυλίες που πας γιατί γουστάρεις το συγκρότημα ή τον τραγουδιστή, θες να ξεδώσεις και να περάσεις υπέροχα. Και υπάρχουν άλλες που πας γιατί ίσως να μην έχεις την ευκαιρία να ξαναπάς, για να δεις από κοντά τους θρύλους, για να ζήσεις έστω και λαθραία ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν πρόλαβες (λόγω ηλικίας). Στις δεύτερες υπάγονται συνήθως οι συναυλίες τραγουδιστών ή συγκροτημάτων των 70’s και 80’s που επιτέλους συμπεριέλαβαν την Ελλάδα στη παγκόσμια τουρνέ τους. Θεωρητικά λοιπόν ή ποιήτρια της ροκ θα έπρεπε να υπαχθεί σε αυτή τη κατηγορία. Αμ, δε!
Δεν αξιώνω τον τίτλο του αντικειμενικού κριτικού (μακριά από εμένα τέτοια πράγματα) αλλά νομίζω πως η Patti Smith ήρθε για να μας θυμίσει τι έκανε πριν 30 χρόνια αλλά για να τα κάνει για άλλη μια φορά. (Χωρίς αυτό να σημαίνει αναχρονισμό) Έχει τον τρόπο της να πείθει πως χρειάζονται πολύ περισσότερα από τα γκρίζα μαλλιά της για να θεωρηθεί συνταξιούχος καλλιτέχνης.

Patti has the power!!!