Περί του ποιος πηδάει ποιον και τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό

Πριν κάποιους μήνες, σε μια διάλεξη του καθηγητή Γιώργου Κουμάντου στο Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα το οικογενειακό δίκαιο η συζήτηση είχε εστιαστεί στη νομική μορφή που μπορεί να έχει ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Οι ερωτήσεις μονοπωλήθηκαν από νομικούς, κοινωνιολόγους, οικονομολόγους και γενικά καθηγητές ανθρωπιστικών επιστημών.
Το κοινό όμως δεν αποτελούταν από μόνο από καθηγητές (όσο παράξενο κι αν τυχών ακούγεται αυτό). Δύο κυρίες (γριές καρακάξες) με ντύσιμο και ύφος βορείων προαστίων (στην αρνητική του διάσταση), οι οποίες σχολίαζαν διαρκώς και ηχορυπαντικώς (!), θέλησαν να παρέμβουν στη συζήτηση και σαν συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας περιέγραψαν με γλαφυρό τρόπο ένα μέλλον που δεν θα γεννιούνται πια παιδιά (θα κλονοποιούνται; - ποιος ξέρει) γιατί όλοι θα συνουσιάζονται με άτομα του ίδιου φύλου. Ο Κουμάντος προσπάθησε αστειευόμενος να τους δείξει την απιθανότητα αυτού του σεναρίου.
Το παράξενο όμως συνέβη στο τέλος της συζήτησης όταν αυτές οι δύο κυρίες σηκώθηκαν και άρχισαν να κράζουν τη διαμαρτυρία τους με μορφή κηρύγματος για το καθήκον να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από αυτά τα νοσηρά φαινόμενα μπλα μπλα μπλα… Ήταν τόσο γελοία η σκηνή που μου θύμισε κάτι κνίτες που πετάγονταν στο μάθημα της Οικονομίας για να καταδείξουν τη φαυλότητα της οικονομικής επιστήμης και την υποταγή της στις ανάγκες του κεφαλαίου, μήπως και έτσι γλιτώσουν κάποιο αθώο θύμα από την αστική προπαγάνδα. Είναι παράξενο το πόσο πολύ μπορεί να φανατίσει το ποιος πηδάει ποιον τελικά! Ή μήπως όχι;
Ίσως τελικά η σεξουαλικότητα να είναι ιδιαιτέρως σημαντικό ζήτημα ιστορικά. Και αυτό οφείλεται στη μεγάλη βαρύτητα που της δίνει ο κάθε άνθρωπος έστω και ασυνείδητα. Από εκεί πηγάζει και η άβυσσος των σεξουαλικών διακρίσεων. Και όσους νόμους και να ψηφίσει το κράτος οι διακρίσεις θα ζουν και θα βασιλεύουν μέχρι να υποβαθμιστεί η σημασία της σεξουαλικότητας. Μέχρι να πάψει να μας ενδιαφέρει το ποιος πηδάει ποιον.
Παρόλα αυτά είναι αδιανόητο σε ένα φιλελεύθερο κράτος που καυχιέται για τα ατομικά δικαιώματα που προσφέρει στους πολίτες του, τέτοιου είδους διακρίσεις να είναι θεσμοθετημένες με νόμους που έπρεπε να έχουν αλλάξει εδώ και καιρό. Καθήκον του κράτους είναι να μην κάνει διακρίσεις.
Γι’ αυτό και οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν τις έννομες συνέπειες της συμβίωσης ως σύντροφοι. Και έχουν επίσης το δικαίωμα να ονομάζουν τη συμβίωσή τους γάμο (όσο και αν αυτό το αίτημα είναι συντηρητικό και ηλίθιο κατά τη γνώμη μου).
Από την άλλη πλευρά όμως η εκκλησία έχει και αυτή κάθε δικαίωμα να θεωρεί την ομοφυλοφιλία αμαρτία, παραφύσιν πράξη σύμφωνα με τη θρησκεία και να μην δέχεται τους ομοφυλόφιλους στους κόλπους της αν πρώτα δεν μετανοήσουν. Είναι ανόητο να ζητάνε ορισμένοι προοδευτικές θέσεις από την εκκλησία. Η εκκλησία βασίζεται σε κάποια δόγματα (την αλήθεια του θεού) και αυτά τα δόγματα πρέπει να υποστηρίξει αλλιώς τι σκατά αλήθεια του θεού θα είναι αυτά. Η θρησκεία είναι πακέτο, ή τη δέχεσαι όπως είναι ή δεν τη δέχεσαι. Είσαι ελεύθερος να δημιουργήσεις τη δική σου αίρεση με τους δικούς σου κανόνες άμα δε σου αρέσει.
Το πρόβλημα με την εκκλησία είναι πως πρέπει να μάθει να περιορίζεται στους κόλπους της. Και δυστυχώς δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει πως η εποχή που κράτος και εκκλησία ήταν ένα και το αυτό έχει πάει στα τσακίδια.
Θερμή παράκληση λοιπόν από ένα απολωλώς πρόβατο προς τους σπασαρχίδες ρασοφόρους να περιοριστούν εκεί που τους παίρνει μη τους πάρει και τους σηκώσει. Και να μην ξεσηκώνουν κυρίες – γριές καρακάξες που συχνάζουν σε διαλέξεις του πανεπιστημίου. Σύμφωνοι;

Υ.Γ. Η ζέστη μειώνει υπερβολικά τις ανοχές μου και με κάνει κακό! :-[