Ταξιδεύοντας...

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω το δρομολόγιο Κέρκυρα – Πάτρα και αντίστροφα. Αυτό το πάνω κάτω με αυτοκίνητο ή με καράβι από όταν ήμουν 1 έτους. Πάντα μου άρεσε περισσότερο το ταξίδι με αυτοκίνητο, εξαιτίας της μεγαλύτερης ανεξαρτησίας που νιώθεις να έχεις. Φτάνεις στον προορισμό σου πιο γρήγορα, πας όπου θες, μπορείς να σταματήσεις ότι ώρα θες. Όμως από την ώρα που ταξιδεύεις το πολύ με 2-3 άτομα μαζί κατά κάποιον τρόπο αποξενώνεσαι από τους υπόλοιπους. Το καράβι είναι αλλιώς. Και για αυτό έχω αρχίσει να το εκτιμώ περισσότερο τελευταία.
Σε αυτές τις λίγες ώρες συναναστρέφεσαι άτομα που μπορεί να είναι από οπουδήποτε, άτομα που μπορεί να πηγαίνουν οπουδήποτε. Στο διπλανό τραπεζάκι του μπαρ του πλοίου μπορεί να κάθεται οποιοσδήποτε. Ένας φίλος, ένας γνωστός, ένας άγνωστος. Μερικές φοιτήτριες ή φοιτητές που ταξιδεύουν σε κάποια πόλη της Ελλάδας ή του εξωτερικού. Μια παρέα από νταλικέρηδες να «κατεβάζουν» μερικά μπυρόνια και να γεμίζουν το χώρο με φωνές. Ένας διάσημος της τηλεόρασης ή κάποιος ανώνυμος εργάτης. Μια παρέα μουστακαλήδων Τούρκων που είναι βυθισμένοι στις εφημερίδες τους και στην ακαταλαβίστικη συζήτησή τους. Κάποιοι Ιταλοί, Άγγλοι, Γερμανοί που πολύ απλά βρίσκονται σε διακοπές. Ένας πρώην πασόκος που διαλαλεί την μεταλλαγή του σε νεοδημοκράτη. Ένας παράξενος ξένος που ζητάει ένα εξίσου παράξενο φαγητό. Μια γκομενάρα που έχει τραβήξει τα βλέμματα του μισού καραβιού πάνω της. Ένας μοναχικός ταξιδιώτης που από την αμηχανία του και την έλλειψη ενδιαφέροντος γυρίζει συνεχώς γύρω-γύρω.
Άλλοι βυθισμένοι σε βιβλία και εφημερίδες, άλλοι στραμμένοι προς την τηλεόραση να χαζεύουν μάλλον παρά να παρακολουθούν, άλλοι να εκμεταλλεύονται το ασύρματο δίκτυο που προσφέρεται (με το αζημίωτο βέβαια), άλλοι να μη βάζουν γλώσσα μέσα τους σε 6 ώρες ταξιδιού.
Και πάντα μια διαφορετική ιστορία που θα ακούσεις. Το κουτσομπολιό που κατέληξε σε θάψιμο. Η πολιτική ανάλυση που θα ακούσεις, μεταξύ φραπεδιάς και γαλλικού. Για περιστατικά από το χωριό του καθενός. Άλλος θα σχολιάσει τις εκλογές, άλλος θα σχολιάσει τον αγώνα του γαύρου. Ιστορίες από τους πάντα φωνακλάδες νταλικέρηδες για το που πάνε, από πού έρχονται, τι τους έτυχε στο δρόμο. Αλλού θα πετύχεις κάποιον που δραστηριοποιείται σε φοιτητικές οργανώσεις. Τη γκρίνια του καθένα που γυρίζει πίσω στη δουλειά και στη ρουτίνα. Τη γκρίνια του τύπου για το μέρος που επισκέφτηκε.
Με κάποιους από αυτούς, ελάχιστους, θα ανταλλάξεις δυο κουβέντες, δύο σχόλια για οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό. Γνωριμίες των 6 ωρών με άτομα που το πιο πιθανό είναι να μην ξαναπετύχεις.
Ένα ταξίδι με καράβι είναι πράγματι ενδιαφέρον. Είναι κάτι σαν μια μικρογραφία του κόσμου μας. Εκεί μέσα μπορείς να συναντήσεις τον οποιονδήποτε.

Αλλά το καλύτερο δεν το ανέφερα. Όταν πλησιάζεις σε ένα λιμάνι έχεις μια φοβερή εικόνα μπροστά σου, εικόνα διαφορετική από εκείνη που βλέπεις από τη μεριά της στεριάς. Και ειδικά όταν υπάρχει και το ανάλογο θέμα. Όπως στα μέσα Ιουλίου που ανέβαινα στην Κέρκυρα. Και τη στιγμή που ήμασταν έξω από την παλιά πόλη ανέτειλε ο ήλιος από τα απέναντι βουνά της Ηπείρου. Οι ακτίνες που φώτιζαν σιγά- σιγά το παλιό φρούριο και τα κοντινά σπίτια, η αντανάκλαση που έκαναν στη θάλασσα. Ή τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής πριν την ανατολή του ήλιου με το παλιό φρούριο βυθισμένο στο σκοτάδι και τα φώτα της πόλης που απλώνονταν αριστερά και δεξιά του. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την Πάτρα όλων τα βλέμματα θα στραφούν από τη μεριά της γέφυρας που σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι Πελοπόννησος και Στερεά έχουν γίνει ένα…