NFS στο δρόμο...

Όταν πέφτει το φως του ήλιου, κάτω από τα κιτρινωπά φώτα του δρόμου η… «need for speed» διάθεση μεγαλώνει. Αυτοκίνητα πειραγμένα, αυτοκίνητα φτιαγμένα με μπλε φωτάκια στο καπό, στο κάτω μέρος, μέσα ή οπουδήποτε αλλού. Ζάντες για να δείχνουν όμορφα τα κινούμενα μέρη, φτερά να πετάνε από εδώ και από εκεί. Προφυλακτήρες να γλύφουν το οδόστρωμα, αεροτομές από μικρές μέχρι τεράστιες, εξατμίσεις για σαματά και 3…2…1…απογείωση!

Εντάξει δε λέω και εμένα μου αρέσει να βλέπω ένα αυτοκίνητο με το κατιτίς του πάνω, αν και είμαι της άποψης ότι καλύτερα να πάρεις το οτιδήποτε έτοιμο από την εταιρεία χωρίς δικές σου επεμβάσεις. Αυτό όμως που μου τι σπάει είναι το στυλάκι των επίδοξων sebastien loeb του δρόμου. Βάζουν το κλειδί στη μίζα και με το που το γυρίζουν ξεκινάει το ράλυ. Έτσι για το παίξουν μούρη σε φίλους, σε κάποια γκόμενα ή σε φίλη που θέλουν να «ρίξουν». Με ένα μαρσάρισμα στο φανάρι θα καλέσουν τα υπόλοιπα ‘ρσενικά και αν αυτά ανταποκριθούν με το πράσινο θα καεί μπόλικο λάστιχο στην άσφαλτο (ποιος Σουμάχερ και μαλακίες, μπροστά στο κωλοφτιαγμένο GtiST50000RX92476134321 με τις10πλές εξατμίσεις και τις δεκάμετρες αεροτομές δεν πιάνει μια!).

Χθες λοιπόν το βράδυ (στην Πάτρα τα παρακάτω), εκεί κατά τις 23:00 έχω αφήσει πίσω μου την Κορίνθου και ακολουθώ το ρεύμα προς την εθνική οδό. Στο ύψος του Βασιλόπουλου και καμιά 200αριά μέτρα πριν το φανάρι κοιτάζω τον καθρέπτη. Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάποια Ι.Χ. που έχω αφήσει πολύ πίσω μου. Δεν περνάει ένα δευτερόλεπτο και βλέπω δύο φώτα που αναβοσβήνουν επίμονα να με πλησιάζουν λες και ήμουν σταματημένος. Και να σκεφτείς ότι δεν πήγαινα και σιγά. Με όριο τα 60 το κοντερ έγραφε κοντά 80. Κάνω δεξιά αμέσως για να δω έκπληκτος να πετάγεται και ένα δεύτερο αμάξι, πίσω από το πρώτο και προς τα δεξιά (και άρα ακριβώς πίσω μου). Αν πω ότι χέστηκα πάνω μου θα είναι λίγο. Μόλις τον είδα να κολλάει σχεδόν πίσω μου λες και άκουσα τον ήχο της σύγκρουσης και ήμουν έτοιμος για το τράνταγμα. Πάλι καλά που ο δρόμος σε εκείνο το σημείο είναι πλατύς και έκανα όσο πιο δεξιά μπορούσα, επιταχύνοντας ταυτόχρονα μπας και τον αποφύγω. Τελικά δεν ξέρω για πόσα εκατοστά, αλλά τη γλίτωσα! Πέρασαν και οι δύο αριστερά μου για να χαθούν μέσα από ελιγμούς στα αρκετά μακρινά αυτοκίνητα που προπορεύονταν.

Εντάξει δε λέω, ψιλομαλακιούλες στο δρόμο κάνω κι εγώ. Προσπαθώ όμως να σέβομαι και τον άλλο οδηγό που δε μου φταίει σε τίποτα να πέσω πάνω του, αλλά και το δρόμο. Αυτό που μου τι σπάει είναι οι μαγκιές που κάνουν ορισμένοι οι μαγκιές που θέλουν να κάνουν, προς απόδειξη των ικανοτήτων τους, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται λες και τους ανήκει ο δρόμος. Είναι οι ψευτόμαγκες που τη βρίσκουν μα ένα νιτρομπούκαλο και δύο αεροτομές και το παίζουν πιλότοι του κώλου, θέτοντας σε κίνδυνο όλους τους υπόλοιπους που είχαν απλά την ατυχία να βρεθούν στο διάβα τους. Κάποια στιγμή βέβαια θα πέσουν σε κάποιο τρίτο αυτοκίνητο και ο αγανακτισμένος οδηγός θα τους την κόψει την μαγκιά. Τουλάχιστον οι ψευτομουράκλες που αντί να μαλακιστούν στο playstation μαλακίζονται στο δρόμο, μην πάρουν στο λαιμό τους κάποιον που δεν τους φταίει σε τίποτα…